فرض کنید کسی داره از یکسری مشکلاتش پیش شما حرف میزنه و ازتون قول بگیره که اون حرف ها پیش خودتون بمونه. این مشکلات هرروز عمیق تر میشن و شما میبینید که اون فرد داره ازشون رنج میبره و شاید دونستن افراد دارای صلاحیت بتونه بهش کمک کنه.
چکار میکنید؟
به قولتون وفادار میمونید و سکوت میکنید؟
یا برای کمک بهش قولتون رو میشکنید؟
این رو هم در نظر بگیرید که این عدم وفای به عهد شما ممکنه آسیب جدی ای به رابطتون با اون فرد بزنه!!
اگر دوست من بخواد از مشکلاتش با من حرف بزنه دو حالت بیشتر نداره
یا از مشکلات عمومی صحبت می کنه یا مشکلات جدی شخصی.
خب تو حالت دوم من اصلا گوش نمیدم ، بهش میگم واسه من تعریف نکن به دلایل خیلی زیاد.
حالا فرض و بر این میذارم که من گوش کردم.
هیچ وقت کاری نمی کنم که رابطه دوستی به هم بخوره چون اگر این کار و بکنم دومین اشتباه من نسبت به این دوست میشه.
خوده اون شخص اگر کمک می خواست میگفت من کمک می خوام و دنبال درد و دل نمی رفت،معلومه کمک نمی خواد فقط می خواد حرفی بزنه و سبک بشه.
به نظر من اول باید رابطه دوستی رو نگه داشت و بعد اگر شد به طور غیر مستقیم کمک کرد، چون اگر دوستی و بهم بزنم هیچ تضمینی نیست که اون شخص مشکلش حل بشه .
دو تا دوست به هم کمک می کنند ولی همه چیز زیر چتر دوستی اتفاق می افته.
درباره دوست و ارزش دوستی، @Naser_Eslami پاسخ خوبی ارائه دادن. دو تا نکته کوچیک هم به ذهن من میرسه:
قولتون چقدر ارزش داره؟ خودتون میتونین ارزشش رو مشخص کنین، اگه صد تومن می‌ارزه، تا وقتی هزینه سر قول موندن زیر صد تومن هست، پای قولتون واستین.
اگه خواستین به دوستتون کمک کنین، روش‌های زیادی وجود داره. مثلا اگه به نظر شما دونستن افراد دارای صلاحیت به نفعشه، این رو مثل یه بالغ باهاش در میون بذارین. البته اگه خودتون و دوستتون انسان بالغ هستین. مثل یه والد رفتار کردن و به جای یه ادم برای خیر و صلاحش تصمیم گرفتن، تقریبا به ضرر هر کودکی هست! چون باعث میشه اون کودک، هیچ وقت یاد نگیره خیر و صلاح خودش رو ببینه و بخواد.
سر قولت بمون اگر میخواست پیش افراد خبره بره خوب میرفت اونو بهت گفت که هم دردی کنی باهاش ولی ببین اگر واقعا سر به هواست فقط به خودش بگو بره پیش فلانی یا شماره فلانی رم میدم با اون در میون بذار
کاملا درکتون میکنم…چون منم از این دوستا داشتم…نباید بهش بگید ک دیگ واستون دردو دل نکنه ولی میتونید ازش بخواید ک پیش کسی دیگ ک بیشتر بلدن بره اونجوری هم اون راحت تره هم شما.
صددرصد تمام تلاشمو میذارم با یه ترفندی(با توجه به شناختی که از روحیه اش دارم) قانعش کنم با یه فرد دارای صلاحیت ارتباطش بدم. درغیر اینصورت دوستی من به هیچ دردی نمیخوره.
کاملا موافقم چون کاری از دست ما بر نمیاد…و البته اینم بخاطر داشته باشید که وقتی کسی به شما درداشو میگه یه حجمی از دردو از خودش تخلیه میکنه و به شما منتقل میکنه. اگه اونم به همون اندازه‌ای که از شما انتظار داره واستون یه دوست واقعی هس شاید ارزش گوش دادن داشته باشه…
کاری نداره میشه هم به قول وفادار موند و هم به اون دوست کمک کرد. پیش فردی دارای صلاحیت یا مشاور برین و یک موقعیت فرضی (یعنی همون موقعیتی که اون دوست درش قرار داره) رو توصیف کنین. از مشاور بخواید بهتون برای حل مشکلات اون شخص راهکار بده. بعد راهکارهای اون مشاور رو تا جایی که ممکنه عملی کنین.
آیا این روش رو امتحان کرده بودین؟
من آدمی هستم که هم خیلی خودم درد و دل میکنم و هم خیلی میشنوم… به حدی که گاهی خسته میشم.
اما می تونم بگم در 95 درصد مواقع پای قولم وایسادم. اما اون پنج درصدم که طبق توصیفات شما بوده:
1- اول خوب گوش دادم و گذاشتم دوستم تخلیه احساسی شه و آروم بشه.
2- بعد از اون از آدمی که اصلا این شخص رو نمیشناسه اما صلاحیت داره راجع به موضوع،
(حداقل مطالعه ای داشته) مشورت گرفتم و در یک زمان مناسب به دوستم انتقال دادم.