من ی وقتایی چنین حسی دارم ، اما دقیقا نمی تونم اون شرایط رو توصیف کنم، انگار ترسی در درونم از مورد قضاوت قرار گرفتن وجود داشته باشه!
مثلا تردید دارم که آیا فلان ایمیل و ارسال کنم یا نه! اما وقتی انتخاب میکنم که ارسال کنم و اینکارو هم انجام می دم، دوست دارم کلا اکانتم و حذف کنم و نه فقط اون ایمیل رو.
یادمه دوران دبیرستان و یا وقتی کوچکتر بودم و کاری رو انجام میدادم که نباید، دوست داشتم برم و نباشم. البته اگر دستم میرسید اقدام هم میکردم.
آیا کسی احساس مشابهی داره؟ در چنین مواقعی چطور به خودتون کمک می کنید آرام باشید؟
1- به کارتون ایمان داشته باشین
2- از اشتباه نترسین همه اشتباه میکنن بلکه با خودتون تلقین کنین تجربه ی گرانبها ئی به دست آوردم
3- اکانت رو میشه پاک کرد ولی زندگی رو نمیشه (زندگی حاصل تلخی ها و شکستهاست که تبدیل به تجربه شده اند)
من خیلی اینطوری بودم و بعضی اوقات هم هستم. یه بارم درخواست حذف اکانت به پادپرس دادم ولی نمی دونم چرا هیچ اقدامی نکردن.
من به شخصه توی خودم احساس می کنم یه کمال گرایی و در عین حال تلاش برای بی نقص بودن ما رو مجبور به همچین کاری می کنه.
بپذیرید که اشتباه کردن جزئی از یک سیستم تکاملی هستش پس اون موقع میگید شده که شده ولی دفه بعد حواسم باشه.
بذارید یه مسئله رو باز کنم. یکی از دلایلی که بچه های ما و نسل های بعدی مون خلاقیتشون کم میشه همین بی نقص پنداشتن انسان هست.
مثلا تا حالا شنیدید یه نفر خاطره از اسهال شدن انیشتین تعریف کنه و یا گو؟؟؟؟؟!
خب این ما هستیم که الگو سازی می کنیم اونهم الگوهای بی نقص پس این رفتار من که پاک می کنم یه چیزی توی این موضوع قرار میگیره ولی بقیه رو نمی دونم