با وجود تمام شعارهایی که در باب شان و مقام معلم هر روز می شنویم، اما با نگاهی دقیق تر متوجه می شویم که حیثیت معلم به طور منظم و حساب شده ای در ایران تخریب می شود.
با وجود اینکه از سال 91 با تاسیس دانشگاه فرهنگیان معلمان با تخصص بیشتر وارد آموزش و پرورش شدند، اما همچنان میبینیم که هر ساله از طریق آزمون و برگزاری یک دوره ی یک ساله افرادی را جذب میکنند که سطح کفایت و مهارت لازم را ندارند و این ضربه ی بزرگی به شان و مقام معلم وارد میکند.
از طرف دیگر، معلم امروز کم حقوق ترین کارمندان دولت است، بنابراین زمانی را که باید به مطالعه و جستجوگری و پژوهش در امر تعلیم و تربیت بپردازد، به فکر تامین معیشت است تا هشت اش گرو نه اش نباشد و پرواضح است که این امر نیز چه میزان در پایین آمدن شان معلم در اجتماع تاثیرگذار است.
از سوی دیگر، معلمان حق التدریس که این سیستم مشغول به فعالیت هستند، کسانی هستند که گاها حتی تا 3-6ماه حقوق دریافت نکرده اند. این افراد در کلاس های درس با چه انگیزه ای می توانند کار کنند و آموزش دهند؟
ما به ابزاری برای سلطه تبدیل شده ایم و تنها مساله ای در این سیستم جایی ندارد، آموزش و پرورش است.
حتما شما هم شواهد این ادعا را در اطرافتان مشاهده کرده اید! به نظر شما در ایران شرایط چه باید کرد؟ آیا این مساله تنها به فرهنگیان مرتبط است یا یک مساله ی ملی است که تمام جامعه و اقشار باید مطالبه گر این امر باشند؟ ما نیازمند یک انقلاب فرهنگی هستیم
میخوام مسئله‌ی مهمی که مطرح کردین رو از یه دید دیگه و با هدف پیدا کردن روش‌هایی به نفع خود معلم‌ها مطرح کنم:
آموزش یه بازارِ خدماتِ سودده هست که اتفاقا بنگاه‌های اقتصادی توجه خاصی بهش دارن. مثلا اگه به عدد و رقم های اینمقاله ی فارسی در مقایسه بازار آموزش آنلاین و بازاری بازی های کامپیوتری توجه کنین، میبینین که رقم پیش‌بینی شده برای آموزش آنلاین در سال ۲۰۲۵ دو برابر رقم پیش بینی شده برای بازی های کامپیوتری هست.
معلم‌ها یه دسته از کاربرهای تاثیرگذار در این بازار پرسود هستن، چطور نوآوری میشه در بازار آموزش آنلاین و یا حتی آموزش آفلاین، رقم زد که به سود این کاربرهای تاثیرگذار هم تموم بشه؟
پ.ن. قرار نیست معلم ها رو مجبور به کارآفرینی و یا پذیرش ریسک‌های موجود این حوزه کنیم. بلکه کارآفرین‌هایی هستن که در حال توسعه ی بسترهای مناسب برای بهره‌برداری از سودِ آموزش هستن. میخوایم ببینیم چه جوری میشه حقوق معلم‌ها رو هم در این بسترها حفظ کرد یا ارتقا داد.
من بیشتر به فکر یک راهکار اساسی هستم. تو بعد اقتصادی هر کسی به فراخور موقعیت خودش تا حدودی مساله رو حل کرده، ببینید هر معلمی 20-30 دانش آموز داره که هر کدوم ویژگی های فردی خاصی دارند و باید به هر فرد، توجه ویژه ای بشه. مثلا خود من 26 دانش آموز دارم؛ یکی پدرش فوت کرده و مادرش ترکشون کرده، دیگری کم بینا است و لازمه تکالیف خاصی داشته باشه و … یکی پرخاشگره و یکی منفعل. حالا من اگر در کنار معلمی خودم، دغدغه ی دیگری داشته باشم، حتی اگر در حوزه ی تخصص خودم باشه(شغل دومی که در بهترین حالت تو حوزه ی آموزش باشه، مثل آموزش های آنلاین که فرمودین) چه کمکی به این دانش آموزان می تونه بکنه!
ممکنه این شغل دوم منو به عنوان معلم آپدیت نگه داره، اما قطعا دانش موزانم آسیب خواهند دید! حرف من اینه که معلمی خیلی حساسه و تمام فکر و توجه فرد باید معطوف به همین مساله باشه!
اما چیزی که هست اینه که کسی حواسش به این مساله نیست! یعنی همه در مقام کلام قبول دارند اما عملا خیر.
معلمان عزیزما هر از گاهی به این شرایط اعتراض میکنند، اما کو نتیجه!
خیلی خوبه که دارین از زاویه دید یه معلم میگین چه خبره. ممنونم 
من صرفا الان میخوام با ذهن واگرا به مسئله نگاه کنم و شما به همین صورت نقدش کنین که بتونیم به نقطه ی خوبی برسیم:
پرسش جدید
چه جوری میشه در بستر آموزش آنلاین، امکان «تعامل زنده» بین شاگرد و معلم و همین طور امکان «شخصی‌سازی محتوای ارائه شده توسط معلم بسته به شرایط شاگرد» رو وارد کرد؟
پ.ن. به هیچ وجه به شغل دومی برای معلم فکر نمیکنم. دنبال نوآوری در سیستم آموزشی هستم. اصراری روی آموزش آنلاین ندارم، چون مضرات فضای مجازی و توان اعتیادآورش رو مخصوصا برای سنین کمتر میدونم. در عین حال فکر میکنم دنیای آنلاین، بسته به انتخاب من و شما، میتونه فرصت باشه یا تهدید.
خودم ی مدت، تقریبا 2یا 3ماه از بستر تلگرام برای تعامل با شاگردانم استفاده میکردم، اما به این نتیجه رسیدم که تلگرام مناسب نیست و حذفش کردم. اما خب اولیا خیلی مایل به فعالیت بودند
یکی از علت هاش همین بود. دوم اینکه تلگرامی که دانش آموز ازش استفاده میکرد متعلق به خودش نبود و خب تلگرام اولیا هم حواشی خاص خودش رو داره که ممکنه ناخواسته حواس دانش آموز رو پرت کنه
تا امروز دنبال ی بستر خاص مدرسه بودم که بشه فعالیت های یادگیری دانش آموز رو باهاش مدیریت کرد، اتفاقا چندروز پیش ی سیستم مدیریت یادگیری رو پیدا کردم که میشه ازش برای ارتباط با دانش آموز، اولیای آنها، کادر مدرسه باهم و … استفاده کرد.
یکی از پادپرسی های عزیز @sinasaffar هم در این زمینه فعالیت دارند که شاید بتونن در این زمینه بیشتر راهنمایی مون کنند.
سیستم رو معرفی میکنین؟ اسمش و تجربه ای ازش اگه دارین؟
تجربه ی تلگرامتون رو هم اگه بیشتر باز کنین کمک میکنه مشکل اصلی رو بفهمیم و اگه سیستم مناسب دیگه ای به ذهن کسی برسه معرفی کنه.
سیستم مدیریت یکپارچه مدارس هوشمند سمیم، برای کارشناس مدرسه، معلم، دانش آموز و والدین، پنل های جداگانه ای در نظر گرفته که در دل هر کدام قابلیت های بسیاری تعبیه شده است؛ امکان تعریف تکالیف برای دانش آموز و امکان نظارت اولیا بر حسن انجام آن ها یکی از این قابلیت ها است. همینطور امکان شرکت در آزمون هم وجود داره
من تازه با این سیستم آشنا شدم و هنوز تجربه ای ندارم 
وقتی خودم به شخصه از تلگرام استفاده میکردم، کانال ها و گروه های مختلف باعث میشد از موضوع اصلی دور بشم و وقت زیادی رو ازم میگرفت؛ این مساله باعث شد فکر کنم استفاده از تلگرام و گوشی و … مخصوصا برای پسربچه ها ممکنه حواس پرتی ایجاد کنه و باعث بشه اونها وقت بیشتری رو برای بازی ها و استفاده از گوشی و تبلت سپری کنن، ضمن اینکه میدونم مدیریت این ابزار برای خونواده ها هم مشکله
نکته ی دیگ هم این بود که وقتی به دانش آموزان تکلیف رو توضیح میدادم، به بهانه ی اینکه بعدا در تو تلگرام می پرسند به توضیحات توجهی نمی کردند
اما نکات مثبت اش تعامل مثبت و خوبی بود که با خونواده ها برقرار کرده بودم، آنها مرتب روند رشد دانش آموز رو گزارش میدادند و دیدگاهشون رو در مورد روش های آموزش بیان می کردند.
من شنیدم انارستان با فرستادن یه شماره به یه شماره دیگه سیمکارت دانش آموزی رایگان به دانش آموزان میده که کاملا فضای امن برای دانش اموزان ایجاد کرده.
اتفاقا خیلی خوشحال میشم در این مورد همفکری داشته باشیم. ولی ترجیح میدهم این مساله را زیر موضوع دیگری دنبال کنیم. در یکی از موضوعات یک قولی داده بود. ایجاد یک موضوع در فضای کاری بنده (همین فضای مورد بحث) چیزی بود که آنجا از ذهنم می گذشت.
اما برای شروع بیاییم آموزش آنلاین را باز کنیم.
شما آموزش آنلاین را چه میبینید؟ آموزش آنلاین یعنی یک کلاس آنلاین بر بستر مودل که یک عده آنلاین باشند و در واقع در یک کلاس مجازی نشسته باشند یا حوزه های بیشتری برای آن متصورید؟
یکی از خطوط درآمدی متصور برای معلم تولید محتوا است. این که هر معلم یک مولف باشد و بتواند سبک آموزشی خودش را منتشر و از آن درآمد زایی کند یا به تولید محتوای آموزشی خرد بپردازند که به عنوان ابزاری جهت استفاده سایر معلمین در تدریسشان قرار بگیرد (مثل یک شبیه سازی HTM5 برای آموزش مبحث کسر) یک راه حل است برای درآمد زایی و البته گسترش مرزهای تاثیر معلم. معتقد هستید این مساله به هویت و ماموریتی که یک معلم باید داشته باشد صدمه میزند؟
پیشنهاد میکنم به ادمودو با حدود ۹۰ میلیون کاربر یک سری بزنید البته احتمالا برای شما قابل استفاده نیست چون منطبق بر پلتفرم آموزش ایران نیست اما الهام بخش است.
این را در پروژه ی که با هم در موردش صحبت کرده بودیم دیدید؟
میدانید که میتوانستید با تخفیف ۱۰۰ درصدی ازش استفاده کنید؟
اتفاقا دوستمان انارستان را ذکر کردند. یک سرویس هم متعلق به این برند معرفی کنم. رمانت
بله دیدم. اما موفق نشدم تهیه کنم. البته فقط ی بار امتحان کردم، دیگ فرصت نشد
برداشت من از آموزش آنلاین اینه که فردی محتوای مورد نظرش رو در قالب فیلم یا نرم افزار و یا … به دیگران عرضه کنه و با مخاطبان خودش ارتباط برقرار کنه
با این بخش موافقم.البته من در دوران دانشجویی ام به فکر تالیف کتابی بودم در خصوص فارسی پایه اول دبستان! تا بخشی از کار پیش رفتم، اما با ورودم به مدرسه دیگ نتونستم ادامه اش بدم. بنظرم حتی اگر قرار است تولیدمحتوا باشد در جهت کار معلم و در بستر کلاس باشه تا به آموزش لطمه ای وارد نشه! برای مثال خانم توران میرهادی تجربیات شون از مدرسه ی فرهاد رو نوشتن که واقعا عالیه. من این سبک و می پسندم و به نظرم بهترین چیزی که یک معلم می تونه به دیگران عرضه کنه تجربیاتشه، چون خیلی از نظریات علمی در کلاس درس کارایی شون رو از دست میدهند. خیلی از اوقات که در جمع همکاران هستیم و کسی از بیرون در باب روش های تدریس و … سخنرانی میکند، زیرگوشی های معلمان حول این مطلب است که در کلاس درس چنین چیزی ممکن نیست، اما همان ها تجربیاتی دارند که شاید بیش از آن نظریه مثمرثمر باشد. پس بهترین چیز برای معلمان تجربه گردانی است و این تجربه گردانی ممکن است به شکل تالیف یک کتاب باشد.
چیزی که پیشنهاد میکنم " کتاب سال کلاس" است که در آن هر دانش آموز می تواند خاطره ی یکروز مدرسه و فعالیت هایی که انجام داده است را یادداشت کند. در پایان معلم کتابی دارد که تجربه ی یک سال آموزشی اوست. با کمی ویراستاری شاید قابل چاپ هم باشد.