چند سال پیش، تابستونا آب جیره بندی میشد تو منطقه مون. واقعا یه جور مصیبتی بود وقتی آب نبود. حس کثیفی، و پلشتی و گرما. و این باعث میشد روزهایی که آب بود بیشتر قدرش رو بدونیم، و در ضمن موقعی که آب میرفت قدر قطره قطره اش رو بدونیم.
به نظرتون اگه روزهایی آب به صورت سمبولیک، قطع شه چه تاثیری رو افراد داره؟ (حتی در مناطقی که هنوز نیاز به جیره بندی ندارن).
من فکر می کنم این روش کمی تنبیهی به نظر می رسه. شخصا دیگه زیاد به روش های تنبیهی توی فرهنگ سازی اعتقادی ندارم بخصوص در مواردی که نیازهای ضروری انسان هستن. البته یکی دو تا روش تنبیهی رو می پسندم مثلا تنبیه مالی. مثلا در حالت کلی اینکه بخاطر تنبلی آدم یه سری قوانین رو رعایت نمی کنه که به کیفیت زندگی جامعه (خودش و بقیه) آسیب می رسونه. اینجا تنبیه های مالی رو ترجیح می دم; جریمه نقدی.
اما بستن راه آب مردم یکم خشن به نظر می رسه و شاید تاثیر معکوسی داشته باشه. چون فکر می کنم الان به جایی رسیدیم که باید مسائل رو با کمک افزایش خودآگاهی و مسئولیت پذیری خودمون و بقیه حل کنیم. تنبیه هم در زمانی یک روش بوده اما فکر می کنم در مورد نیازهای ضروری انسان، مضراتش بیشتر از فوایدش باشه.
این راه به نظرم نه تنها جواب نخواهد داد که حتی ممکنه تأثیر معکوس هم داشته باشه. بیاین فرض کنیم این اتفاق افتاده و قراره فردا آب خونه شما قطع شه. اولین کاری که شما میکنین چیه؟ ذخیره سازی یه عالمه آب، حتی آب مورد نیاز برای یه حمام درست و حسابی!
حالا مثلا 8 ساعت گذشت و آب وصل شد. اون وقت شما با اون آب اضافه ای که برای یه حمام درست و حسابی و آب دادن به باغچه تون! ذخیره کردین چی کار می کنین؟ بیشتر مردم کل اون آب رو میریزن دور.
به نظرم این خودش باعث اتلاف بیشتر آب میشه.
من هم فکر می کنم الان تو عصر آگاهی هستیم و بهتره از گردش اطلاعات راجع به مصرف صحیح آب و وضعیت آن در کشورمون بهره ببریم. به نظرم استفاده از انواع رسانه ها برای انتشار اطلاعات کارایی بیشتری دارد. آموزش و آگاهی رسانی معمولا نتایج بهتری خواهد داشت.
قدیم قدیما، یعنی حدود ۵۰ سال پیش هنوز همه تهران لوله کشی آب نشده بود و مردم تو خونه هاشون آب انبار داشتند. یعنی با تانکر اب میاوردن دم خونه‌ها و میفروختن. مردم این آب رو می خریدن و تو آب انبار خونه ذخیره می کردند و به مرور مصرف می کردند. برای آب خوردن هم هر روز می رفتند و از سر کوچه از فشاری آب میاوردند.
این آب چون با زحمت و به سختی تهیه می شد، مردم قدرشو می دونستند و در مصرفش اسراف نمی کردند. به این ترتیب صرفه جویی در مصرف آب برا قدیمیا ملکه ذهن شد و بعد ها هم که آب لوله کشی اومد باز هم اسراف نمی کردند.
حالا هم که حدود ۵۰ سال از اون روزا میگذره، پدر من وقتی می خواد دستاشو بشوره شیر آب رو خیلی کم باز می کنه که مبادا آب هدر بره.
این ایده رو دیدم، یاد سختی های قدیم افتادم. فکر میکنم آدما در سختی، عادات رفتاری نادرست رو جایگزین میکنن. ولی همون طور که دوستان گفتند و @nskarami اشاره کردن چنین رویکردی ممکنه نتیجه معکوس داشته باشه.
در ادامه ایده تون
اگه میخواین حرکت های سمبولیک انجام بدین، نیازی نیست حتما در زندگی واقعی افراد این کار رو بکنید. می‌تونین از اوقات فراغت افراد کمک بگیرین و مثلا نمایش های خیابانی ترتیب بدید که درش شرایط سخت به دست آوردن آب رو به افراد نشون بدین. یا مسابقاتی در مدرسه ها و محله ها و …، که صحنه سازیش طوری باشه که به افراد شرایط بحران رو نشون بده.
به جای اینکه به زندگی واقعی آدما کار داشته باشین، براشون بازی بسازین.
سلام
برخلاف دوستان من موافق قطعی آب هستم با این قیدها هستم:
الان برای تهران و شهرهای بزرگ کمبود آب اصلا ملموس نیست. مردم مثلا در تهران با وجود آبی که همیشه هست و آب نماها و چمن ها و … اصولا متوجه کمبود آب نیستن که بخوان بهش ترتیب اثر بدن یا نه.
تلاش برای تبلیغات و آگاهی بخشی هم بین این همه پیام تبلیغاتی و گرفتاری های مردم گم میشه.
کمترین فایده قطع آب، جلب توجه است.
من فکر میکنم این روش باعث میشه مردم به ذخیره آب و اعتراض بپردازند. این نه تنها هزینه زیادی برای سیستم و خانوارها خواهد داشت همچنین تضمین سلامت آبی که به روش‌های مختلف و شاید غیر استاندارد ذخیره می‌شود کار آسانی نیست. به علاوه همه آدم‌ها سبک زندگی یکسانی ندارن. مثلا کارمندان تمام روز رو سر کار هستند و فرصتی برای استفاده بیش از حد ندارند. شاید افرادی که زمان بیشتری در خانه هستند برای شستشو و پخت و پز مصرف بیشتری دارند یا حداقل زمان بیشتری برای مصرف آب در حجم زیاد دارند. خیلی وقت‌ها مصرف آب در حجم زیاد برای مصارف غیرضروری مانند استخر شخصی، شست و شوی حیاط منزل یا ماشین هست. این که آب مورد نیاز مصارف حیاتی را جیره‌بندی کنیم تاثیر مثبتی نخواهد داشت. حتی شاید منفی باشه.
به نظر من فرهنگ‌سازی و شفافیت در جوامع خیلی بهتر جواب میده. مثلا چطور به دانش‌آموزان آموزش دادند تا همیار پلیس باشند. میشه از همچین طرح‌هایی برای مسائل زیست‌محیطی استفاده کرد.
چرا کسی از افزایش بهای آب حرف نمی‌زنه. بهای آب ماهیانه خونه پدری بنده (چهار نفر) به اندازه خوردن یک چایی در یکی از کافه‌های خیابون ولیعصره.
پ.ن. نگران قشر آسیب پذیر نباشیم. قیمت‌ها میتونه پلکانی افزایش پیدا کنه. کسی که ماشین و فرش را با آب تصفیه شده می‌شوید و روزی یک ساعت را در حمام می‌گذراند چرا نباید آخر ماه با جریمه چند صد هزار تومانی مواجه شود؟
درسته افزایش قیمت آب هم خیلی موثره. ما ارزش هر چیزی رو با هزینه ای که برای اون چیز میپردازیم متوجه میشیم. و خب تا وقتی قبض آب میاد ۱۰-۲۰ تومن، کسی هم متوجه ارزشش نمیشه.
این هم از درد‌های عجیب و غریب در ایران است. این که همه چیز آلوده ملاحظات سیاسی شده است. سیاستمداران ما هم خودشان به این موضوعی که شما گفتید عالم هستند اما مساله اصلی این که هیچ کس دوست ندارد که در برابر چشم مردم آغاز کننده این افزایش قیمت باشد.
به نظرم این گفتتون خیلی یک طرفست. مگه سیاستمدارای ما از سیاره ی دیگه ای اومدن. خوب اونا هم از همین مردم هستن. اتفاقاً مشکل آب مشکلیه که میتونه از کل به جز حل بشه. در حال حاضر اگر به دنبال حذف یارانه آب باشیم مسلماً با مشکلات بزرگتری مواجه خواهیم شد.
برای این موضوع باید به کنترهای مجزای واحدهای آپارتمانی هم فکر کرد.
