وقتی جورابی رو استفاده می کنیم اولین جاهایی که خراب میشن پنجه و پاشنه اون هست.
حتی اگر جای سوراخ رو بدوزیم بعد از مدت کوتاهی دوباره سوراخ میشن و معمولا مجبور می شیم کل جوراب رو به خاطر نقص جزئی اون دور بندازیم.
معنی اش این هست که 90 درصد پارچه سالم رو به خاطر 10 درصد پارچه سوراخ شده دور می ندازیم و این در سطح کلان به معنی هدررفت منابع هست.
نمیشه جوراب ماژولاری ساخت که پنجه و پاشنه اش قابل تعویض باشه؟
فعلا، فقط میتونم بگم عجب سوالی! به به
راستی اصطلاح ماژولار چه جور به کار میره؟ اصلا یعنی چه؟ یعنی فارسیش چی میشه؟
خیلی ایدهي جالبی هست! یاد دستکش های نیم انگشت افتادم که بعضیهاش سرپوشی جدا از دستکش اصلی، برای پوشش انگشتها داره:
دو-سه ایراد برای جورابی مشابه این دستکشها میبینم:
-
اگه سرانگشتها پوشش نداشته نباشه، پا در کفش اذیت میشه، مخصوصا کفش های جلو بسته.
-
اگه پوشش داشته باشه، در زیر پا یه برجستگی ایجاد میشه و ممکنه موقع راه رفتن اذیت کنه. که البته این برجستگی رو میشه زیر انگشت های پا تعبیه کرد و جلوی ازار پا رو گرفت.
-
چون پا در داخل کفش هست و نسبتا تحت تنش، این پوشش سرانگشت ممکنه سریع از سایر جوراب جدا بشه و اتصالاتش پاره شه!
ممنون
ماژولار به اين معني هست كه يه تجهيز شامل چندين بخش مي تونه باشه، اون بخش ها جداگانه ساخته ميشن و وقتي در كنار هم قرار گرفتند اون تجهيز رو مي سازند و اگر هم يك بخش يا ماژول خراب شد ميشه فقط اون رو برداشت و تعمير يا تعويض كرد.
باید فهمید آیا در فرآیند تولید جوراب چنین کاری امکان پذیر هست؟
و اینکه اگر مثلا پنجه جوراب قابل جداکردن باشه آیا یک مصرف کننده به راحتی می تونه پنجه جوراب از بازار بخره و خودش اون رو راحت روی جورابش بدوزه؟
اگه ضخامت و جنس نخ جوراب بافی در قسمت های مورد نظر تغییر کنه مشکل کمتر میشه، یعنی اون قسمت ها ضخیم تر و محکم تر بافته بشن.
یا اینکه شبیه سر زانو و آرنج که قدیما وصله میزدن و الان برای تنوع طرح لباس، بعضی قسمتا تکه هایی از جنس متفاوت مثلا چرمی داره، میشه رو یا توی قسمتای حساس جورابم لایه های مقاوم نازک اضافه کنن، این با قسمت های جداشدنی فرق داره.
حالا که فکر میکنم بعضی یا خیلی از تولیدات ما بویژه در ایران بیشتر برای مصرف بیشتر و موقتی تولید میشن، و دوام و کیفیت مصرف کمتر در نظر گرفته میشه. تولیدات با کیفیت پایین، قیمت های پایین تری دارند اما در کل هدر رفت منابع و سرمایه است.
مثلا کتاب هایی که از همون ابتدای صحافی، نیاز به صحافی دارن، شیرازشون پاشیدست.