منظورم درس خوندن در تمام یکی از دوره های تحصیلی، در دانشگاه هایی مثل آکسفورد، کمبریج، هاروارد، ام آی تی، موسسات ماکس پلانک، … هست (این ها جز قدیمی‌ترین دانشگاه های دنیا هستن و منظورم فقط همین‌ها نیست، اگه تو یه دانشگاه معتبر در رشته‌ی خودتون در حال تحصیل هستین عالی میشه تجربه‌تون رو به اشتراک بذارین).
چه نقاط قوت و نقاط ضعفی در تحصیل در این دانشگاه ها میبینین؟ چه از نظر زندگی و چه از نظر تحصیل.
و کلا تجربه‌تون رو چه جوری توصیف میکنین؟
من برای مقطع ارشد رشته زبانشناسی توی دانشگاه تهران درس خوندم که یکی از بهترین دانشگاه های ایران توی رشته من ه. راستش شنیده بودم که دانشگاه تهران خیلی اصرار به شاخه نحو در رشته زبانشناسی داره. (نه مثلا معنی شناسی و جامعه شناسی زبان و …). و البته راست بود. و توی نحو هم کارشون بد نبود. اما کل اعضای هیات علمی رشته ما، فقط پنج نفرند! فرقش شاید با دانشگاه های دیگه این بود که ما حتما منابع انگلیسی می خوندیم. و اساتید هم به منابع مسلط بودن. فقط همین. انتظار جو تحقیق و مطالعه… نه. راستش فقط یکی از اساتید ما بود که ما رو تشویق به تحقیق توی حوزه نحو می کرد (و هیچ علاقه ای هم به حوزه های دیگه زبانشناسی نداشت) و من متاسفانه اصلا نحو دوست نداشتم. موقع نوشتن پایان نامه ام هم استاد راهنما م به اندازه کافی اطلاعات نداشت که کمک کنه (چون موضوعمو دیر انتخاب کردم، لیست بقیه اساتید پر شده بود و من مجبور شدم این استادو به عنوان استاد راهنما انتخاب کنم). استاد مشاورم هم که حوزه اش زبانشناسی اجتماعی بود و می تونست بهم کمک کنه (شایدم نمی تونست!) گفت هر وقت تموم شد بیا!!
دیگه از دفاعم هم نمیگم که داور، بیشتر و دقیقتر از راهنما و مشاور، پایان نامه منو خونده بود.
موضوعم زبانشناسی اجتماعی و گویش شناسی بود.
به طور خلاصه نظر من اینه که حتی داخل ایران هم، هر کس باید بدونه توی چه رشته ای و چه حوزه ای می خواد کار کنه و فقط همون دانشگاهی رو بره که به حوزه مورد علاقه اش می پردازن… (راستش من حق انتخاب داشتم. اما دانشگاه تهران رو به خاطر اسمش و اعتبارش انتخاب کردم. به این دلیل که فکر می کردم برای دکتری و اپلای، بهم کمک می کنه. اما راستش الان دیگه حتی مطمئن نیستم که می خوام دکتری بخونم یا نه. فکر می کنم اشتباهم در انتخاب دانشگاه، علاقه ها و انگیزه امو از بین برده.)
و فکر می کنم جو تحقیق توی دانشگاه های ما، اصلا و ابدا زنده نیست. حتی توی بهترین دانشگاه هامون.
من فکر نمیکنم مزیت این دانشگاه‌ها در اساتید باشد بلکه بیشتر منابع مورد نیاز تحقیق این دانشگاه‌ها باعث میشه درس خواندن در چنین دانشگاهی برای کسی که دنبال بیشتر دانستن است لذت بخش باشه مثل امکانات آزمایشگاهی یا از همه مهمتر غنای کتابخانه دانشگاه.
خب عزیزم، میدونی که من خیلی از این دانشگاه ها رو تجربه کردم و باید بگم مشکلات زیادی هم پیش روم بود، اما همیشه خوبی هاش از بدی هاش بیشتر بوده 
اما بدون شوخی من از دوستانم که دارن توی دانشگاه های خوبی خارج از کشور درس میخونن وقتی پرسیدم میگفتن چالش های خیلی زیادی دارن، از زبان گرفته تا حتی شیوه های یادگیری و درس خوندن و حتی درس پس دادن!
بعدا شاید بیشتر توضیح بدم در موردش!
درسته ولی اساتید هم بسیار موثر هستن. من با اساتیدی در هلند ارتباط داشتم که بندگان خدا اینقدر به من انرژی و انگیزه میدادن و پیگیر بودن درحالی که اساتید اینجا فقط مانع رشد میشن.
در روسیه با دو استاد در ارتباط بودن و دقیقا همین موضوع بود که بسیار پیگیر بودن و خوش رو و البته دانش خوبی هم داشتن.
استاد مشاور خودم در آمریکا همین ویژگی ها رو داشتن.
ولی با یک استاد توی ایران و دانشگاه خودم نتونستم لینک بشم 
