با وضعیت امنیتی خاورمیانه، و به خصوص ایران، سرمایه‌گذاری‌های زیادی در بخش دفاعی/نظامی شده، در بخش موشکی شاید تحولاتی روی داده باشه امّا به نظر از استانداردهای روز دنیا فاصله داریم، تانک ذوالفقار پشت کتاب آمادگی‌دفاعی که نسخۀ بهینه‌سازی شده تانک روسی تی-۷۲ معرفی شده رو به‌خاطر دارید؟ چرا با این وجود دوباره مقدار زیادی تی-72 وارد کردیم؟ با توجه به اهمیت موضوع و نفع اقتصادی به نظرم، بخش دولتی و حتی خصوصی می‌تونست خیلی بهتر از این عمل کنه. چرا اکثر داشته‌های نظامی ما مونتاژ شده‌است؟
اتفاقا ایران از نظر نظامی و دفاعی، خیلی نوآور بوده و ابتکارات و اختراعات مهندسی جالب توجهی داشته. مثلا سنگرهای خاکی در جنگ تحمیلی توسط ایرانی ها ابداع شده. و یا خیلی پل‌های شناور و بشکه‌ای که در زمان جنگ جز ابداعات مهندسی اون زمان بوده.
British troops taking up timber for a trench support at Ploegsteert, March 1917
به‌نظر واضح می‌یاد که این ابداعات محدود به دهه‌های اخیر نبوده، من تاریخ جنگ رو با علاقه مطالعه می‌کنم، غیر از پل خیبر و چندتا پل مشابه مورد دیگه‌ای ندیدم.
شاید خط تولید تانک ذوالفقار ظرفیت لازم برای تامین و ساخت تعداد مناسبی از تانک رو نداشته.
در کنار این مسئله می‌تونیم مسائل سیاسی-اقتصادی رو هم وارد مسئله کنیم. به هر حال کشورهای مختلف واسه اینکه بتونن تعاملاتشون رو پیش ببرن لازمه که این مبادلات انجام بشه. و البته تو این مواقع کشورهایی که دست بالا رو دارن منفعت بیشتری میبرن.
دلیلش در اصل ساده تر از این حرفهاست. چون به تکنولوژی پایه اونا نیاز داریم. در زمینه بهینه سازی پیشرفت خوب هست ولی از نظر ساخت پایه همون مشکلات جاهای دیگه رو داریم هنوز. این مسئله که برای تکنولوژی های پایه هست مختص اینجا نیست و در علوم تجربی خیلی نمود بیشتری داره.
حقیقت‌اش من درک درستی از تولید و ساخت تانک ندارم، این مثال رو زدم که مبحث ملموس‌تر بشه، امّا نمونه‌های مشابه دیگه هم هست. برام سخته که بپذیرم در شرایط صلح خط تولید توان ساخت تعداد مناسبی رو نداشته باشه. درسته که بخشی از تی-72ها در جنگ با داعش استفاده شدند امّا از لحاظ مبادله وقتی توان داخلی وجود داشته باشه، این شبیه باج‌دادنه.
