شنیدم میگن بهتره در مذاکره‌ها، اولین نفری که پیشنهاد رو مطرح میکنه شما نباشین. یادم نیست منطق پشتش چی بود، ولی فکر میکنم مشابه بازی شطرنج هست که بازیکن ها اول تلاش میکنن صرفا چیدمانی برای گرفتن بهترین نقطه‌های زمین رو بچینن و تلاش نمیکنن حمله کنن. چون با حمله، اطلاعات خوبی از سبک بازی در اختیار حریف قرار میده.
ولی خب همین که اجازه دهیم و کمک کنیم طرف مقابل شروع کننده‌ی مذاکره باشه، یه هنره! چه جوری میشه چنین چیزی رو تسهیل کرد؟ چه دیالوگ‌ها و یا طرز نگاه‌هایی میتونه موثر باشه در این کار؟
شاید بشه از طبیعی ترین مذاکره که معمولا آدمها توش درگیر میشن، چیزهائی به دست آورد. کمی البته صراحت و فکر باز میخواد. معمولا در آشنائی بین آقایون و خاونمها برای ازدواج به طور طبیعی این وضعیت پیش میاد! مطالعه رفتار جامعه آماری توی این مسئله ممکنه کمک کنه در شرایط مشابه. فکر کنم چن نکته بشه در شرایط مختلف استفاده کرد(برای آگاهی جوانها گفته بشه بد نیست:grin:):
1- جذب طرف مقابل از طریق تکیه بر علائق. البته بهتره در حد حرفه ای تر این نکته در میان نکات مثبت دیگه ای که به طور مستقیم به طرف مربوط نیست، وارد بشه تا طرف مقابل احساس خطر به تله افتادن نداشته باشه.
2- در شرایطی که تمایل نسبی وجود داره، فشار غیرمستقیم برای ارائه پیشنهاد، مثلا تلویحا اشاره بشه که در جای دیگه ای هم مذاکره ی مشابه ای وجود داره.
3- در شرایط با خطر بالا، اشاره به وجود پیشنهادهای دیگه، چیزی شبیه به بلوف توی پوکر!
البته اینکه لزوما شروع کننده ناموفق هست، به نظر نمیاد درست باشه. ممکنه حمله اونقد خطرناک باشه که امکان دفاع و اطلاعات گیری رو از بین ببره. بهترین استراتژی امکان حمله ضعیف از جاهای کنترل شده، به طرف مقابل هست!