بستگی به آدم‌اش دارد. هر کسی توانایی شاد بودن و لذت بردن از زندگی را ندارد.
از آن‌جا که دنیای بدون مشکل مالی برایم قابل تصور نبود، سعی کردم مشاهداتم را درباره آلمان بنویسم. آلمان اختلاف طبقاتی کمتری نسبت به ایران دارد و سطح رفاه مردم خیلی بالا است. در این مدت سعی کردم بفهمم که یک شخص آلمانی معمولی با پول‌هایش چه می‌کند؟ چه طور خوش می‌گذراند و اولویت‌هایش در زندگی چیست؟
همکاران من خیلی سخت‌گیرانه پول هایشان را خرج می‌کنند. خیلی به کنسرت، سینما یا تئاتر اعتقادی ندارند. آخرین باری که پیشنهاد تئاتر دادم همه چپ چپ نگاهم کردند. به نظر می‌رسد سفر هم نمی‌روند. دانشجوهای خارجی بیشتر سفر می‌روند. در عوض رفتن به بار (به خصوص آخر هفته‌ها) یکی از تفریحات‌شان است. نوشیدنی‌های الکلی (به خصوص آبجو) نقش مهمی در تمام تفریحات و سرگرمی‌ها بازی می‌کند. آبجو در آلمان تقریبا همان نقش قلیان در ایران را بازی می‌کند. آلمانی‌ها از چیزهای مجانی خیلی استقبال می‌کنند. دوچرخه‌سواری فقط یک راه برای تفریح نیست بلکه انگیز‌ه‌های زیادی از جمله صرفه‌جویی و تناسب اندام پشت آن وجود دارد.
نتیجه‌ای که فعلا از این مشاهدات می‌گیرم این است که حتی برای مردمی که در رفاه هستند، پیدا کردن راهی برای خوشگذرانی سخت است. منظورم بیشتر شکلی از خوشگذرانی است که کمترین وابستگی را به عوامل خارجی داشته باشد.
پی‌نوشت: کشور نروژ جزو مرفه‌ترین کشورهای دنیا است. این سوال را باید از کسی پرسید که در نروژ زندگی می‌کند.