درددل زیر رو تو شبکه ی لینکدین از یه دانشجوی شریف خوندم. لزوما نمیشه به همه دانشجوهای شریف تعمیم داد این نگاه رو، ولی در کل زاویه دید متفاوتی بود که پرسش بالا رو برام ایجاد کرد که
دنیا از دید یه دانشجوی دانشگاه شریف چه بالا و پایین‌هایی داره؟
شاید یه آرزو باشه که در دانشگاه شریف دانشجو شد و یا حتی فارغ التحصیل شد. ولی واقعا ارزششو داره؟
تجربیاتی که از این دانشگاه دارم خوب و بد هستن که راضی کننده نیستن. بدترین قسمت این دانشگاه اساتید مغروری هستن که به اسم اساتید برجسته وارد دانشگاه شده اند و هیچ کنترلی روی این افراد نیست.
همه ی خوابگاه ها بد هستند و خوابگاه خوبی نداریم. ولی خوابگاهی که در مسیر خفت گیری باشه و داخل خوابگاه پر از ساس باشه طوری که سالی 3 یا 4 بار کلیه خوابگاه ها سم پاشی شوند واقعا غیر قابل تحمل هست.
شاید همه دانشکده ها اینگونه نباشند ولی از طرف دانشگاه دستوری به اساتید داده شده که میانگین بالای 17 کلاسی نداشته باشند متمایز از نوع و قدرت دانشجوها. حتی دروس عمومی و آزمایشگاهی نیز به دلیل غیر مربوط بودن تعدادی از سوالات بالاترین نمرات از 18 گذر نمیکنن.
دید منفی جامعه به دانشجوهای شریف باعث میشود که تا حدود زیادی گوشه گیر و منزوی شویم. معمولا فرض بر آن هست ما نخبه هستیم و صبح تا شب در حال مطالعات مربوطه جهت نمره بالا
در نهایت نه دانشگاه به ما اهمیت میدهد نه اساتید و نه جامعه و نه دولت. شرکت های خصوصی هم به دلیل شرایط نابسامان حقوق قابل قبولی رو نمیتونن پرداخت کنن.
ممنون از ارسال این مطلب. راه دور نروید! ما در همین دانشکده شیمی استادی داریم که به همه توهین میکند، چه دانشجو چه کارمند چه حتی استاد! همین استاد سال‌ها از معاونین دانشکده بوده و در شورای دانشگاه قرآن‌خوان مجلس هم هست!
روال شما در پادپرس بسیار محافظه‌کارانه است و دردها را شفاف و واضح بدون ترس مطرح نمی‌کنید. یکی به نعل می‌زنید یکی به میخ. نمونه اش آن بحث خاطرات دانشجویان از دانشگاه‌هایشان که تصویر کاذبی از واقعیت‌ها بروز می‌داد و جالب آنکه موارد دانشجویان شریفی در آن بسیار کم بود. این فایده ندارد. از من گفتن!
اوضاع فرهنگی و روحی-روانی دانشجویان در شریف خرابتر از آنچیزی است که تصورش می‌رود. افراد دلسوز باید شجاعانه به جراحی وضع موجود بپردازند، شاید فردا حیلی دیر باشد.
من فکر میکنم به دلیل غرور کاذبی باشه که در کالبد این دانشگاه دمیدند و اجتماع نیز به پیرو مدیران نابلد این غرور را دمید. یک بت کاذب ساخته شد که شریف محل تجمع نوابغ تاریخ است و اساتید آن نوابغی بالاتر هستند که نمونه‌شان در کهکشان راه شیری نیست.
حال اگر ما شریف را چنین معرفی کنیم آنگاه هاروارد ، ام آی تی ، استنفورد و ییل را باید چگونه تعریف کنیم؟! دانشگاه‌هایی که اگر نباشد کار تمام جهان لنگ می‌ماند و سرعت نوآوری و فناوری بشر سقوط میکند!
اما خب می‌بینیم برخلاف شریف و امثال شریف ، جو حاکم بر نوآورترین دانشگاه‌های جهان کاملا برخلاف چیزی است که تصور میکنیم. در معنای عام نه اساتید و نه دانشجویان خود را تافته جدا بافته نمی‌بینند. رفتار خدایان زئوس و اورانوس را ندارند و برعکس رفتار اینجا ، کاملا فروتنانه و صمیمانه توامان با احترام ، یک دیالوگ فوق‌العاده بین دانشجو_استاد و دانشگاه_اجتماع شکل گرفته که مانند خورشید نور و گرما را با همه تقسیم میکند و عامل رشد و توسعه میشود و میشوند آنچه که هستند و آنچه خواهند شد.
ولیکن اصل مطلب بحران آکادمی در کشور ماست. فلسفه وجود آکادمی و اینکه دانشگاه چیست ، برای چیست و چرایی هستی آن سوالاتی است که برای حل مشکل نظام آموزشی عالی کشور میتوان از آن شروع کرد. به مانند زمانی نه چندان دور ، تقلید و کپی برای ترقی بدون درک معنا و معنی ، جوابگوی برون رفت از مشکل فوق نیست.
شریف افتضاح هست. سابقه همکاری با بچه های ریاضی و کامپیوتر اونجا داشتم.
نابوده.
بچه های شریف منو ببخشن ولی هر کدوم از رفاقم رفته اونجا افسرده شده اساسی.
و واقعا بعضی از شریفی ها خدا رو بنده نیستند. من البته از شریف انتقامم رو گرفتم. ولی نمی تونم بگم چطوری چون پیگرد قانونی داره :)))
