با اینکه چند روز به شروع تعطیلات پلیس راجع به سرعت غیر مجاز به راننده ها تذکر میده و کنار جاده ها هم دوربین هایی نصب شده که راننده ها رو کنترل می کنه، خیلی راحت میشه دید که رانندگان متخلفی وجود دارن که چندین متر مونده به این دوربین ها، به صورت ناگهانی سرعت خودشون رو کاهش میدن.
یکی از خطرات این حالت ممکنه افزایش تصادفات و افزایش انحراف خودروها باشه. آیا نمیشه نحوه استفاده از این دوربین ها رو بهبود داد؟ یا فن آوریی به کار برد که کنترل پلیس روی سرعت خودروها بیشتر باشه؟
تازه خیلی جاها هم حضور مستقیم پلیس دیده میشه برای کنترل سرعت ماشین ها، واقعا نیاز به استفاده از نیروی انسانی برای کنترل سرعت هست؟
جدیدا پلیس یه راه شیوه ای به کار گرفته که تو بین راه با استفاده از دوربین پلاک شما رو ثبت میکنه چه سرعت بری چه یواش بعد چند کیلومتر دوباره پلاک شمارو با دوربین های هوشمند ثبت میکنه سپس میانگین سرعت شما رو بین دو دوربین برسی میکنند معلوم میشه اگه تو این فاصله سرعت رفته باشین بدون حضور پلیس
به نظر من این روش پلیس واقعا نتیجه داده. بعد از کار گذاشتن دوربین ها در بزرگراه های تهران به وضوح میشه دید که شهروندان با سرعت مناسبی حرکت می کنند. فکر نمی کنم این دوربین ها تصادف زا باشند به شرطی که ماشین های دیگه سرعت مجاز و فاصله مناسب از ماشین جلویی رو رعایت کنند.
امروز تو اتوبان یه ماشین پلیس بین ماشینا در حال رانندگی بود، و با حد سرعت مجاز، یعنی ۱۰۰ رانندگی میکرد.
اصلا نظمی تو اتوبان برقرار شده بود! نه چراغی، نه لایی کشیدنی، نه سبقت از راستی، نه … . به نظرم اگه پلیس ها به جای اینکه کنار جاده واستن برا مچ گرفتن، در جاده شروع کنن به حرکت؛ هم سبک رانندگی شون برا بقیه الهام بخشه و هم نظم و ارامش رو به جاده ها برمیگردونن. تازه خودشون هم لذت بیشتری میبرن نسبت به وقتی تو افتاب کنار جاده واستادن و دنبال مجرم.
اتفاقاً چند روز پیش داشتم به این فکر میکردم که چی شد که الان تو تهران تقریبا همه رانندهها، چراغ قرمز که میشه پشت خط عابر توقف میکنن و جلوتر نمیان.
شاید دلیل اصلی این اتفاق نصب دوربین و عکس گرفتن از راننده های خاطی و جریمه ی اونها باشه! ولی به نظر من مهمترین دلیلی که باعث شد این قانون اینقدر سریع تو تهران جا بیوفته دیدن نور فلش دوربین راهنمایی و رانندگیه!
بذارین یه مثال بزنم: پارسال فلکهی دوم صادقیه، بغل میدون منتظر داداشم بودم که با ماشین بیاد دنبالم. دقیقا موقعی که چراغ قرمز شد یه 206 آروم از رو خط عابر رد شد ولی اتفاقی نیوفتاد. بنده خدا واسه اینکه جریمه نشه اومد عقب تر. همون لحظه یه نور سفید تو هوا زد! خوب من که این اتفاق رو دیدم وقتی سوار ماشین شدم و خواستیم بریم به داداشم گفتم پشت خط واستا که جریمه نشیم! بعدشم جریان رو واسش تعریف کردم که یه وقت اون اشتباه رو انجام نده!
بار اول رو دقیقا یادم نمیاد ولی احتمالا اگه سرعتم زیاد بوده کمش کردم، همونطور که بارهای بعدی احتمالاً کردم. ولی حسی که بهم میداده این بوده که یکی(اینجا پلیس) میخواد مُچم رو بگیره و اصلاً براش مهم نیست که من لزوماً تو کل مسیر سرعت مجاز رو رعایت نمی کنم. یعنی به جای اینکه ناخودآگاهم رو تشویق و یا تنبیه کنه به رعایت قانون منو به چالش میکشونه که مکان های احتمالی اختفای پلیس رو حدس بزنم و اونجاها سرعتم رو بیارم پایین.
نمونه بارزش رو هم تو جاده های دوطرفه سمت کردستان دیدم وقتی که ماشین های عبوری از روبرو با سو بالا به هم دیگه میفهمونن که جلوتر پلیس واستاده!
نه چراغی، نه لایی کشیدنی، نه سبقت از راستی، نه … . به نظرم اگه پلیس ها به جای اینکه کنار جاده واستن برا مچ گرفتن، در جاده شروع کنن به حرکت؛ هم سبک رانندگی شون برا بقیه الهام بخشه و هم نظم و ارامش رو به جاده ها برمیگردونن. تازه خودشون هم لذت بیشتری میبرن نسبت به وقتی تو افتاب کنار جاده واستادن و دنبال مجرم.