امروز داشتم خبری رو میخوندم که محتواش این بود، دولت هند برای ترغیب بیشتر مردم به سمت استفاده از اینترنت پروژه ای رو به اسم دیجیتال بریدج توی ۱۰۵۰ روستا داره پایلوت میکنه که طبق اون سکنان این روستاها میتونن دسترسی رایگان به اینترنت داشته باشه.
ذهنم به این سمت رفت که اگه میتونستیم دوچرخه رایگان در اختیار اقشار جامعه میگذاشتیم چقد میتونست که مردم رو به سمت استفاده از دوچرخه ترغیب کنه، اما به نکته ای برخوردم، حدودای سال پیش بودش که دانشگاه شریف دوچرخه هایی رو تهیه کرده بود و به صورت رایگان در اختیار دانشجوها میذاشت، اما خب این پروژه زیاد موفقیت آمیز نبود بنظر …
سوال
دلایل موفق نبودن این حرکت که از دانشگاه شریف شروع شد،چی هست؟
اتفاقا به نظر من وقتی دولت میاد یه کاری رو مثلا ساپورت کنه و استفاده ازش رو رایگان میکنه واسه ما تاثیر منفی داره.ارزش کار رو از بین میبره. به جای اینکه رایگان کنه بیاد و یه سری مزایا به افراد بده واسه دوچرخه سواری به نظرم بیشتر میتونه مشوق افراد به استفاده از مثلا دوچرخه باشه.
مثلا افرادی که از دوچرخه استفاده میکنن(منظورم استفاده ثبت شده بر اساس کیلومتر) به ازای یه مسافت طی شده در ماه مثلا یه مقدار از جریمه های رانندگیش بخشیده بشه:wink:
اینکه دولت بیاد و یه سری جرائم رو ببخشه هم نوعی ساپورت محسوب میشه ، تفاوت این نوع حمایت با اون مدلی که رایگان میکنه و نتیجه معکوس میده در چی هست؟
مثلا در مورد همین دوچرخه ها متوجه شدم که طراحی و رنگ نامناسب دوچرخه ها باعث شده بود که دانشجویان تمایلی برای استفاده ازین دوچرخه ها نداشته باشن