کمی به روند تکنولوژی در کشورهای مختلف که دقت کنیم، متوجه خواهیم شد که مردم یا در واقع جامعه و اجتماع در روند تغییرات به وجود آمده در پیشرفت تکنولوژی نقشی اساسی بازی می‌کنند.
به عنوان مثال دو کشور ژاپن و ایران و عاملی به اسم زلزله را در نظر بگیرید:
در ژاپن تعداد زلزله‌های با اندازه بزرگ کم نبوده و نیست. خیلی‌ها ممکن است همین محدودیت را دلیل استحکام سازه‌های شهری این کشور بدانند.
در مقابل در کشوری مثل ایران، با اینکه تعداد زلزله‌های مخرب کم نبوده و نیست و به نوعی محدودیتی مشابه داشته، تکنولوژی ساخت سازه‌های مستحکم، پیشرفت به مراتب کمتری داشته. به نوعی این محدودیت، منجر به پیشرفت تکنولوژی برای کاهش خسارت نشده.
در واقع در ژاپن، با فرهنگ و اقلیم خاص خودش، محدودیتی به اسم طبیعت باعث پیشرفت تکنولوژی بوده و در ایران این اتفاق نیافتاده.
برام کم پیش نیومده که حسرت پیشرفت تکنولوژی در کشورای توسعه یافته و پیشرفته رو بخورم. چرا ژاپن میتونه و ما نمی‌تونیم؟ولی تا به حال به این صورت به مسئله نگاه نکردم که سهم و نقشمن در این پیشرفت چیه؟
سوال
سهم ما، نگرش ما، مطالبه‌گری ما در پیشرفت تکنولوژی چیه؟ و چجوری شکل بهتری به خودش می‌گیره؟
چند جنبه متفاوت میشه برای این مسئله نسبت واضح در نظر گرفت. اول اینکه فرآیند تولید تکنولوژی در خیلی از جنبه ها وابسته به اخلاق کاری و اهمیتی که برای درست کار کردن در جامعه وجود داره. این روند هم اعتماد به تکنولوژی تولیدی رو افزایش میده، هم هزینه های جانبی برای زیرساختهای انسانی در تولید رو کاهش میده.
پشتوانه پیشرفت تکنولوژی، اهمیت قائل شدن مردم جامعه برای تکنولوژی تولیدی هست به نحوی اینکه بازار مصرف و ارزش افزوده برای تکنولوژی از طریق اجتماع ایجاد میشه. این خودش میتونه به دو جنبه تقسیم بشه: 1- در تولید تکنولوژی نیازها و خواسته های اجتماعی به درستی لحاظ بشه، چیزی که در ایران بسیار کم دیده میشه. 2- اهمیت مردم به تکنولوژی درست و مناسب تولید شده، این اهمیت درست میتونه مسیری برای ارزیابی پیشرفت تکنولوژی به جامعه و تولید کننده ها میده. هم بی اهمیتی و هم اهمیت نابجا میتونه مضرات زیادی داشته باشه.
توی این مسائل اساسا نگرش نقش اساسی داره. مطالبه گری در بازخورد به تکنولوژی تولیدی نقش خیلی مهمی داره و باعث ارتقا کیفیت در طولانی مدت میشه.
