امنترین راه به شکل قطعی، تبدیل تمام پول به کالای سرمایهای مثل زمین یا طلاست. این شوآفهای بیزنسی رو نباید خیلی جدی گرفت، ورود به هر بازاری هم نیاز به شرایطی داره و هم ریسکهایی که در نهایت حتی شانس حفظ سرمایه رو بسیار کم میکنه. ولی در ایران، اگر ارتباط موثری با سیستم دولتی یا نهادهای مرتبط وجود داشته باشه، اساسا بسیار پرسودتر از کشورهای دیگهست. نکته مبتنی بر واقعیت اقتصادی ایران و دنیا اینه که امکان بازی اقتصادی بزرگ بدون ارتباط سیاسی در ایران یا بسیاری از نقاط دیگه در دنیا وجود نداره!
یک راه میانی: پول به شکلی بسیار محتاطانه وارد بیزنسهای متوسط بشه که حساسیت خاصی ایجاد نشه و تحرکِ حداقلی اقتصادی هم در کار باشه. خوبی این روش اینه که نیاز به ارتباط سطح بالا نیست و معمولا میشه با ارتباط با افراد سطح متوسط در سیستم هم کار رو راه انداخت.
به نظرم اگر درست سرمایهگذاری کنین بسیار مناسبه ولی ریسکهایی داره از جمله اینکه ممکنه در مسیر رانتخواران وارداتی قرار بگیرین. ولی خوبی که داره بازار همیشگی، زمینه سرمایهگذاری جانبی، صادرات و … . به نسبت کارهای صنعتی، سرمایهگذاری پایدارتریه به نظرم.