این روزها کمتر کسی رو می‌بینم که به آستانه تحمل انسانی نزدیک نشده باشه یا حتی از اون عبور نکرده باشه. در این شرایط واکنشهای انسانی بسیار متفاوته و ممکنه با کوچکترین فشاری، انسان بهم بریزه.
به نظرتون در این شرایط در برخورد با نزدیکان و افرادی که برامون اهمیت دارن، کدوم روش بهتره: در سکوت سعی کنیم تا حد ممکنه ازشون مراقبت کنیم یا نصیحت کنیم و بهشون هشدار بدیم؟
شرایط و نمی دونم چیه ولی من مهمترین نکات و به صورت خیلی عادی و پیش پا افتاده به برادرهام میگم ، یعنی سریع و بدون مقدمه و خیلی ساده . خودشون بعدا فکر می کنند بهش (البته در ظاهر که انگار نه انگار)
مثلا چیزی که تو ذهنم هست : 100 درصد بدبخت و بی چاره میشی ولی در عمل : احتمال داره به مشکل بخوری
من خودم اصلا نصیحت کردن و دوست ندارم ، تازه حالا نصیحتم بکنم وقتی طرف باور نداره به چیزی که من میگم چه سودی داره؟ حالا درست هم باشه. به نظر من تا وقتی که اون شخص از ما سوالی نپرسیده نصیحتش نکنیم بهتره
درسته بالاخره هر کس دنیای خودشو داره… ولی درباره نزدیکامون چی مثلا دوست نزدیک یا افراد خانواده 
من گمانم بر اینه کار درست رو میشه نشون داد با حرف و عمل و … ولی بدون اینکه بخواهیم زیر سوال ببریم یا قضاوت کنیم اینکار رو انجام بدیم .