شعر نو در 40-50 سال گذشته دوران نسبتا درخشانی رو پشت سر گذاشته. شاعران مشهوری از طیفهای مختلف فکری، مثلا شاملو، اخوان، سپهری، مشیری، نمونه‌هائی هستن که هنوز هم طرفداران زیادی دارن. ولی به نظر در دوره‌ای خاص، ظهور شاعرانی که جامعه رو تحت تاثیر قرار بدن، متوقف شده.
این حس رو شما هم دارید؟ نمونه‌ای از نسلهای بعد دیدید که قابل رقابت با این شاعران باشه؟ دلیل این افت چی میتونه باشه؟
من فکر میکنم شعر مربوط به هر دوره رو باید با توجه به شرایط زندگی و روزگار اون دوره سنجید و قضاوت کرد.
در دهه های 40 و ۵۰ شرایط خاصی بر مردم حاکم بوده و همینطور اتفاقات گوناگونی رخ داده.
با این حال، امروزه بیشتر از اینکه به محتوای شعر اهمیت داده بشه به فرم و قالب اون توجه میکنند.
من احساس میکنم اشعار کنونی دارای ضعف شدیدی در مفهوم و محتوا هستند و این علت اصلی افت اونهاست.
شاید سطحی نگری شاعران به مسائل موجب بروز این مشکل شده باشه.
نمونه‌ای در این مورد دارید که به فهمیدن این تفاوت کمک کنه؟
چندین بار باهاش برخورد کردم. پیدا کردم حتما به اشتراک میذارم.
می فکن بر صف رندان گذری بهتر از این / بر در میکده می کن گذری بهتر از این
البته من فکر میکنم شعر نو نمی تواند با شعر کلاسیک رقابت کنه ولی بعضی از شاعران سبک نو هم حرف های شنیدنی دارند تازه اگر هم بتوانم شاعران شعر نو را شاعر بنامیم جناب شاملو از این صف خارجند ایشان بیشتر به یک ژورنالیست نزدیک است تا یه شاعر .اگر من میخواستم ترتیب معنی داری به افرادی که نام بردید بدهم جناب مشیری اول بود و بعد سهراب و اخوان ثالث در مقام بعد
در طی این چند سال! ادبیات فارسی، فرهنگ ایرانی و هرچیزی که مرتبط با ایران و زبان فارسی باشه به نابودی کشیده شده. شاید بگید که دارم اغراق میکنم اما بد نیست یه نگاهی به اطرافتون بیندازید و یه نگاهی به اسم ایران و ایرانی بکنید به امید اینکه متوجه منظورم بشید. واقعا متاسفم که ایران رو توی همچین دوره ای میبینم … شاید ۱۰ سال یا ۲۰ سال دیگه ایران تبدیل به ابر قدرت بشه اما به چه قیمتی؟ به قیمت وطن فروشی 
برام عجیب بود . ایران چطور میخواد ابرقدرت شه ؟
بعدش تو دوره معاصر فعلی هم شاعر خوب داریم ولی دیگه دیده نمیشن چون جامعه به سمت و سوی شاعران نو ظهور گرایش کمتری داره .
یکمی تحلیل سیاسی انجام بدی و نشانه ها رو دنبال کنی متوجه میشی که بوش داره به مشام میرسه 
بد نیست که ایران ابر قدرت باشه بد نیست که پیشرفته باشه اما این پیشرفت در نهایت برای چیه؟ رفاه مردم کشور.
الان رفاه مردم کشور قربانی میشه که یه روزی رفاه برای مردم کشور باشه؟ درست نیست بنظرم
دلایل متعددی وجود داره که شرایط الان اینجوریه اما بعدا باید اونجوری باشه واقعا 
در زمان حال، با توجه به محدود بودن اطلاعاتم تو این زمینه، شاعری که آثارش من رو به وجد بیاره و بتونم با شعراش ارتباط برقرار کنم، انگشت شمارند.
من با برخی از اشعار “حسین صفا” تونستم ارتباط برقرار کنم و برخی از آثارش رو می تونم ناب توصیف کنم.
دلیل این افت، میتونه خیلی از موارد باشه. ولی اگر بخوام یه جواب کلی بدم می تونه این باشه که الان خوراک شعری برخی از مردم این سطح از اشعار رو می پسنده و شاعران هم این خوراک رو فراهم کرده اند.
من مطالعه سیاسی ندارم ولی رویه ای که ایران پیش گرفته درست نیست. کره شمالی هم جلوی آمریکا قد علم کرده ولی به چه قیمتی؟
از لحاظ تولید و اقتصاد خیلی آسیب پذیر میشه اینطور
آمریکا که هیچ جلوی کل کره زمین هم هیچ جلوی کل یونیورس باید وایسته و مستقل و سرپا باشه. هدف بزرگیه و هزینه های زیادی هم داره یه سری میگن هدف هزینه اش رو توجیه نمیکنه و یه سری هم موافق فداکاری های لازم هستن. اولی تفریطه دومی افراط
جفتش با هم میتونه باشه
بحث شعری دوستان رو دیگه خراب نکنیم ببخشید
سلیقه مخاطبان عوض شده مگرنه شعر گیرا و به سبک جدید هنوز هم گفته میشه . مردم غالبا سمت محتوای آماده می رن و یک نوع نوستالژی دوستی هم شاید مانع باشه که یک نفر هر چقدر هم خوب باشه بازم با سعدی و حافظ و… مقایسه شه . البته الان شاعرانی که بتونن مردم رو تحت تاثیر قرار بدن کمن چون امکانش مثل چند صد سال پیش نیست مثلا در زمان
های گذشته شاعران ملازمان دربارها بودن و نونشون تو روغن بود و الان چنین امکانی نیست و کسی شعر رو معمولا نمیخره مگر شاعرانی که برای خوانندگان موسیقی بتونن بنویسن. و بیشتر وقت شاعران امروزی در مشاغل دیگر سپری میشه به خاطر همین شاید تمرکز کافی و ذوق لازم رو نتونن برای خلق اثری بزرگ بذارن البته همیشه استثنائات هستن و شاعرانی مثل سهراب و شهریار از قبل شعری که گفتند چیزی دریافت نکردند .