من فکر می کنم آدم ها روش های منحصر به فردی برای کنار آمدن با فقدان عزیزشان دارند.بعضی گریه می کنند.بعضی سر خودشان را گرم می کنند و بعضی ها مثل دوست من تصمیم می گیرند آدم ها را اندازه ای دوست داشته باشند که بتوانند با نبودشان کنار بیایند و نه بیشتر.این دوست داشتن به اندازه باعث شده دوستم مادربزرگش را دیگر نبیند که با دیدنش یادش می آید چه قدر دوستش دارد و نمی تواند بپذیرد مادربزرگش هر لحظه ممکن است نباشد.
مرگ مادربزرگم اولین تجربه ی جدی من از فقدان بود.بعد از رفتنش حس می کردم حفره ای در قلبم به وجود آمده است.همان روز ها فهمیدم این حفره هیچ وقت قرار نیست پر شود.مرور خاطراتش،خلوت کردن ، در سکوت به او فکر کردن و گریه کردن اولین واکنش های من به این فقدان بود.بعد از آن نامه ای از طرف او برای خودم نوشتم و یادگاری ای از او برداشتم.یک زنجیر ظریف طلا و لباس سبز بافتنی اش.بعد از آن عادت کردم چیزی از مرده های عزیزم را تا همیشه با خودم حمل کنم.از مادربزرگ دیگرم لباس راه راه بافتنی اش را دارم و کارت تبریکی که به مناسبت سال نو بهم داده و در آن برایم آرزوی موفقیت کرده است و از پدربزرگم فقط نگاه غمگین سال های آخر زندگیش.
در مورد فقدان حاصل از تمام شدن رابطه اما همه چیز متفاوت است.کنار آمدن با این فقدان برایم در چند مرحله اتفاق می افتد. اولین واکنشم دلتنگی شدید است.آن قدر شدید که دردی از نافم شروع می شود و تا گلویم بالا می آید و حس خفگی بهم می دهد. بعد از آن چاره ای جز اشک ریختن ندارم.روزهای اول مرور خاطرات خوش دیوانه ام می کند و آرزو می کنم کاش می توانستم مثل فیلم محبوبم(درخشش ذهن ابدی)تمام خاطرات را پاک کنم.مرحله ی بعد خود را به بیخیالی زدن است.با دوستانم بیشتر از قبل وقت می گذرانم.بلند تر می خندم و شیطنت می کنم.سفر کردن گزینه ی بعدی است.با سفر کردن به خصوص کیلومتر ها راه رفتن در دل جنگل،فرصت کافی دارم به همه ی لحظات خوب و بد رابطه ام فکر کنم و دلایل تمام شدن رابطه را با خودم مرور کنم .همان طور که راه می روم گریه کنم،فحش دهم،آهنگ گوش کنم و در آخر فکر کنم بخشی از بار فقدان را در جنگل پایین گذاشته ام و آسوده تر به تهران بیایم.اما کنار آمدن در این مرحله رخ نمی دهد بلکه زمانی اتفاق می افتد که بارها و بارها خاطرات را مرور کنم آن قدر که دستمالی شوند تا با مرور دوباره شان هیچ حسی را در من بیدار نکنند.زمانی که آن قدر سوگواری کنم کهبا فکر کردن به عزیز رفته ام نه فحشش دهم،نه دلتنگش باشم و نه دوستش داشته باشم.این مرحله،مرحله ی بی حسی است.پس از آن با گذشت زمان به جایی می رسم که در خاطره ای مشترک اجازه می دهم ازم فاصله بگیرد،برود و در آن خاطره تنها بمانم انگار هیچ وقت در آن زمان مشخص کنار هم نبوده ایم و خاطره ای نساخته ایم.این مرحله مرحله ی پذیرش است. اینجاست که بارم سبک می شود اما نه خالی.که برای من هر رفتنی یک زخم است روی بدنم که شاید به مرور کمرنگ شود اما تا همیشه ردی از آن باقی می ماند.
شما چگونه با فقدان حاصل از مرگ عزیزی یا جدایی کنار می آیید؟
