اخیرا متوجه شدم که ظرفیتم برای استرس و هیجان بالا خیلی خیلی کم شده، طوری که هر رخداد کمی هیجان اور میتونه برام به هیجان منفی و استرس تبدیل شه. چیز عجیبی نیست، با گذر زمان و افزایش سن اتفاق میفته. ضمن اینکه سبک زندگی هم بی تاثیر نیست. منتها برای من چیز دوست داشتنی نبود!
بچه تر که بودم با رفتن به مسابقات ورزشی، روحیه مبارزه طلبی و جسارت خودم رو حفظ میکردم و توسعه میدادم. منتها الان؟! راهی به ذهنم نرسید.
مشاهداتم از تربیت بچه تو بعضی کشورهای توسعه یافته این بود که با ایجاد امکاناتی مثل دیوارهای سنگنوردی برای بچه ها تو پارک ها و جاهای تفریحی شون به بچه هاشون کمک میکنن تجربه هیجان مثبت رو داشته باشن و جسارتشون رو به مرور رشد بدن.
شما چطوری ظرفیت پذیرش ادرنالین رو تو خودتون افزایش میدین؟
من خودم توی این موضوع خیلی مشکل دارم. ولی یه چیزی رو از بیرون در افراد متوجه شدم که ضعف جسمانی با آسیب‌پدیری در برابر هیجان‌ها موثره. ضعف باعث می‌شه اعصاب هم شکننده بشه.
این رو دیگه کلا دانشی ندارم ولی ممکنه وجود موادی در بدن باعث بشن که حساسیت بالا بره.
همین طور کمبود خواب به شدت اثرگذاره که خودش هم ممکنه از کمبود موادی مثل ویتامین گروه ب ایجاد بشه.
یکی دیگه این که ممکنه در شرایطی حس کنیم همه چیز رو از دست دادیم و زندگیمون با تغییرات ممکنه دچار تزلزل بشه. و خوب آگاهی نسبت بهش شاید کمک کنه شرایط ذهنی رو بهتر کنیم.
فکر می‌کنم برای خودم، طبیعت و حیوانات دو منبع مهم آرامش هستن. گربه‌م یک دوست بسیار مهربونه. و همین طور وقتی درختانی رو می‌بینم که صدها و هزاران سال زندگی رو دارن نگه می‌دارن دوستی باهاش بهم آرامش می‌ده.