توی لیگ فوتبال ایران هم اشتباهات داوری زیاده هم اعتراض به داور.
هفته‌ی پیش یکی از کارشناسان داوری در برنامه‌ی تلویزیونی شبکه ورزش می‌گفت بالای ۸۰% از تصمیمات داوران در ایران, با اعتراض بازیکن‌ها رو‌به‌رو میشه. که این آمار در ژاپن حدود ۲۰% و در اروپا حدود ۳۰% هست.
اشتباهات تاثیرگذار داورها رو نمیشه کتمان کرد. اما در اروپا حتی وقتی داور اشتباهی می‌کنه, بازیکن‌ها واقعا احترام میذارن و دیگه کشش نمیدن.
مثل بازی پریشب -یوونتوس لیون- که دوسه تصمیم عجیب غریب گرفته شد.
شما مشکل رو از سمت بازیکن‌ها می‌بینید یا قضاوت داوران اون‌ها رو تحریک می‌کنه؟
اگه بخوایم ریشه‌یابی بکنیم, آیا ایرانیها همیشه معترضند؟
به نظرم هر کسی میتونه در انجام مسئولیت خودش اشتباه کنه، حتی یه متخصص. داور ممکنه اشتباهی در قضاوتش رخ بده و بازیکن هم ممکنه تو بازیش اشتباه کنه. این اشتباها قابل درک هست و برای هر کسی پیش میاد. و هیچ اشکالی در این تیپ اشتباها نمی‌بینم.
واکنش به این اشتباها، وقتی خارج از حوزه اختیارات و مسئولیت های ما باشه، اون اسمش میشه حاشیه! و مشکل اینه. رسیدگی به اشتباه بازیکن، وظیفه ی مربی هست. و رسیدگی به اشتباه داور، وظیفه ی کمیته بازی ها.
فرض کنین داورها به اشتباهات فردی یا تاکتیکی بازیکنا تو زمین واکنش نشون بدن! مثلا بازیکنه گل به خودی بزنه و داور عصبانی بشه و بیاد دعواش کنه که تو چرا گیج بازی درمیاری؟!
خب اگه داورا همچین کارایی کنن ایا بازی و جذابیتش از بین نمیره؟! و آیا اصلا داور براش تمرکزی باقی میمونه که بتونه وظیفه خودش رو به بهترین نحو انجام بده؟!
نه، ما ایرانیها عادت کردیم به حواشی. اعتراض به وقت خودش و در حوزه مسئولیت‌ها و اختیارات هر فرد، اتفاقا خیلی عادت و مهارتِ خوبیه. من، خودمون رو، ما ایرانیها رو، بیشتر منفعل میبینم تا معترض.
چرا عادت کردیم به حاشیه‌نشینی؟
شاید چون دولت‌هامون و پادشاهامون و حکم‌ران‌هامون همیشه برای اینکه بتونن به راحتی به حکومت خودشون ادامه بدن، مردمشون رو تو حاشیه نگه میداشتن.
شاید هم چون انگیزه‌های مختلفی رو قاطی میکنیم و نمیتونیم انگیزه و هدف اصلیِ خودمون از کارهامون رو تشخیص بدیم. این هم خیلی به حاشیه‌نشینی منجر میشه. مثلا اگه برای یه بازیکن هدف بردنِ بازی نباشه، بلکه دیده شدن باشه، خب اعتراض به داور یکی از بهترین کارها برای نتیجه گرفتن میشه!
فکر می‌کنم نکته اینجاست که داور به عنوان مرجع قضاوت و رسیدگی به خطاها و کنترل بازی ، یک سمت پذیرفته شده است و طبعا احتمال خطا و اشتباه در قضاوت هم وجود دارد اما چون مرجعیت داور را پذیرفتند با وجود داشتن اعتراض و امکان اعتراض صحیح ، مداوم به عملکرد داور معترض نیستند و به جایگاهی که داور دارد احترام می‌گذارند حتی اگه به غلط سوت بزند.
در مسابقات فوتبال کشورهای نام برده شده این اصل را همه پذیرفته‌اند و حتی میشه بگیم بالاتر از این ، در سطوح دیگر زندگی و جامعه نیز به مراجع مورد توافق شده احترام می‌گذارند و جایگاهشان را خدشه دار نمی‌کنند.
اما به نظر میرسه در کشور ما چنین نگاهی به جایگاه داور وجود ندارد به همین دلیل در هر تصمیمی که داوری اعمال میکند اعتراض دارند و بسیاری از سرمربی‌ها نیز ابایی ندارند که مداوم علت ناکامی تیم‌شان را تصمیمات داوری بدانند.
پ.ن: یاد قضیه اعتراض به تصمیم ناگرفته داوری در مسابقه مقابل ژاپن در جام ملت‌های آسیا افتادم و شکستی که خوردیم.
اصلا نمیشه انکار کرد که دید همه ایران نسبت به داوری مشکوک هست
این هم همیشه ثابت شده که ایرانی ها و عرب ها دست طولانی در خرید داور دارن و همیشه تو این فکر هستن که این داور هم ممکنه خریده شده باشه واسه همین با اعتراض میشه یه تلنگر بهش بزنی
مثلا بازیکنه گل به خودی بزنه و داور عصبانی بشه و بیاد دعواش کنه که تو چرا گیج بازی درمیاری؟!