یکی از غُرهای معمول در فضای اجتماعی (چه واقعی و چه مجازی) در ایران اینه که محتوای فاخرِ علمی، ادبی و … کمتر از محتوای معمول و عامیانه مورد توجه قرار میگیره. حتی بعضی این رو به عنوان نوعی زوال فرهنگی در جامعه نگاه میکنن. نظرتون در این مورد چیه؟
خودم فکر میکنم اساسا ارتباط خاصی نداره و بسیار طبیعیه که محتوای فاخر کمتر مورد توجه قرار بگیره. مثل این میمونه که همه غذا خوردن رو دوس دارن ولی موسیقی باکلاس یا کتاب رو دوس ندارن!!
سوال من اینه که مگه نمیشه محتوای فاخر رو جوری ساخت که نظر عامه رو بخودش جلب کنه؟ فکر میکنم منتشر کننده محتوا تصمیم میگیره که از مشتری(استفاده کننده) محتواش باشه.
