این روزها علاوه بر اینکه در پایان سال جاری هستیم ، در پایان یک قرن (100سال) هم به نوعی هستیم. البته بین بزرگان در خصوص قرن خورشیدی نگاه اینکه 1301 آغاز و 1401 پایان قرن خورشیدی محسوب میشه و نمیدونم چرا اینجوریه و اساسا چرا مدل قرن خورشیدی ما با قرنهای میلادی تفاوتهای خاصی داره. بگذریم. منِ معمولی بازه تاریخی 1300 تا 1399 رو قشنگ‌تر میدونم.
باز زمانی 1 فروردین 1300 تا 1 فروردین 1400 شاید یکی از معدود صدسال پرفراز و نشیب تاریخ کشور ما بوده باشه. خیلی اتفاقات رخ داد. از صحنه سیاست تا فرهنگ و هنر، از روابط بین‌الملل ما با دیگران تا جنگهای بین‌الملل دیگران و تاثیرات آن بر ما. و خیلی اتفاقاتی که همه ما به نوعی با اونها آشنا هستیم. اما نظرتون در مورد اتفاقاتی که در این صدسال رخ داد چیه؟ در هر حوزه‌ای از اجتماع.
اما ، شاید قسمت هیجانی‌تر ماجرا اینجا باشه. صد سال آینده رو چجوری می‌بینید؟ چه اتفاقات و تغییراتی رخ میده؟ جهان کجا میره و ما رو کجا میبره (احتمالا تکنولوژی بازیگر اول صدسال آینده باشه تا تغییر فرهنگی ، اجتماعی ، جنگهای بین‌المللی یا سیاسی و …)؟
آیا از بامداد 1فروردین 1400 تا بامداد 1 فروردین 1500 کشور ما به طور خاص و جهان به طور عام مانند صدسال گذشته خورشیدی تحولات جالب و گسترده‌ای رو تجربه میکنه؟
این روزا برامون بنویسید از نظر و حستون نسبت به صدسالی که گذشت و نسبت به صدسالی که می‌آید.
صد سال تقسیم به سه قسمت میشه ؛
دوره گذار از مشروطه و هم سو شدن با پیشرفت های جهان ، دوره دوم ؛ در هم تنیدگی بیشتر با جهان سیاست و اقتصاد . دوره سوم هم دوره تغییر سیاست و ادغام شدید سیاست با دین.
امیدوارم سیاست و دین در این سده ی پیش رو مسیر درستی رو پیش بگیره و اقتصاد رونق پیدا کنه . دوست دارم این دوره از لحاظ فکری و فرهنگی به پختگی برسیم
روزهای پایانی قرن قبل، اتفاقی، یک برنامه تلویزیونی دیدم؛ میهمان برنامه: رئیس بیمارستان روانپزشکی روزبه تهران، متولد سال ۱۳۶۲ !
به گفته دکتر یحیوی؛
اولین بخش روانپزشکی در ایران، در اواخر دوره قاجار، یعنی اوایل قرن اخیر، در بیمارستان سینا، توسط یکی از فارغ التحصیلان دارالفنون راه اندازی شد و آنجا با روش‌های تقریبا امروزی از بیماران روان مراقبت می‌کردند و چون هیچ دارویی نبود، از گفتگو و کاردرمانی بهره می‌بردند. و چند سال بعد ، باز هم در همان اوایل قرن، رشته روانپزشکی دانشگاه تهران با تحصیلکردگان از فرنگ برگشته پا گرفت.
نکته جالب دیگر گفتگو این بود که میهمان برنامه، که خود یک روانپزشک است، چند سالی است از خدمات روانکاوی بهره می‌برد.
اغلب ما با تجربه زندگی اواخر ربع تا نیم قرن اخیر، می‌بینیم که نگاه جامعه به مشکلات و بیماری‌های روان و استفاده از خدمات روانشناسی و روانپزشکی در حال تغییر است.
آخرین موردی که بهش برخوردم زوج درمانی بود و حتی زوج درمانی یک طرفه هم داریم! این خیلی عالی و لازمه، اما چقدر استفاده میشه و چقدر مشکل داریم که می‌تونه از این طریق حل بشه، اما مردم سراغش نمی‌رن؟
خیلی دوست دارم که نهایتا در ربع اول قرن حاضر ما به جایی برسیم که استفاده از مشاوره و روانشناسی و روانپزشکی جوری عمومی و موثر بشه که مشکلات کوچک و بزرگ افراد، زوج‌ها، والدین و . . . و نهایتا جامعه رو کم و حل کنه.
