این روزا من خیلی به این موضوع فکر میکنم
به نظر بچه ها هم میتونن یه نوع سرمایه گذاری باشن، مثلا پدر و مادر برای بچه کلی هزینه و انرژی و وقت میذارن و از طرفی دارن همه اونا رو سرمایه گذاری میکنن برای زمانی که به سن کهولت رسیدن که بتونن همون وقت و هزینه و انرژی رو دوباره از بچه دریافت کنن.
با یه حساب سرانگشتی میبینین که چه سرمایه ای خرج بزرگ شدن یه بچه میشه، حالا بچه از یه سنی به بعد به هر دلیلی از خانواده جدا میشه مثلا ازدواج میکنه یا میره دانشگاه یا میره یه شهر دیگه واسه زندگی و کاملا از والدینش جدا میشه اون وقته که دیگه تو مواقع لازم و ضروری کنار پدر و مادرش نیست.
حالا اگه پدر و مادر همون هزینه هایی که واسه بزرگ کردن بچه یا بچه هاشون کردن رو پس انداز کرده بودن از یه سنی به بعد میتونستن واسه خودشون یه پرستار بگیرن که همیشه کنارشون باشه و توی هر زمینه ای کمکشون باشه.
چقدر فکر میکنین که این درست باشه؟
چرا اصلا وقتی پدر و مادری میدونن لذت بردن از بچه اشون فقط میتونه تا دو دهه باشه باید یه وابستگی برای خودشون ایجاد کنن و وقتی هم این وابستگی ازشون جدا شد سختی بکشن؟
ذهنیت از نظر من تقریبا درسته، مخصوصا برای نسل‌های قبلی و همین طور برای بعضی کشورهایی که زندگی به هیچ وجه رفاه مورد نیاز برای انسان رو مخصوصا برای دوران میانسالی به همراه نداره، مثل هند یا ایران!
یکی دو نکته رو هم میشه بهش اضافه کرد:
پدر و مادرها معمولا از تنها بودن در سنین پیری هم می‌ترسن. منظورم تنهایی عاطفی هست. تنهایی عاطفی رو نمیشه با یه پرستار یا فرد غریبه پر کرد. ولی با یه بچه و یا یه حیوون خونگی میشه!
افراد از یه سنی به بعد نیاز دارن به والد درونشون هم پا بدن، یعنی از کسی مراقبت کنن، کنترل فرد یا افرادی دستشون باشه، احساس کنن حضورشون برای کسی مهم و ضروریه، و نیازهای درونی از این جنس. و بچه دار شدن فقط سرمایه گذاری برای نیازهای آینده نیست، بلکه قسمت بالایی از نیازهای سنین بزرگسالی (جوونی و میان سالی) رو هم پوشش میده.
از بازیسازی های اجتماعی هم نباید غافل شد! گرنت های مختلفی که از طرف دولت ها به والدها تعلق میگیره، حرف و حدیث هایی که پشت سر زن و شوهرهای بدون بچه هست، انتظارات پدر و مادرهای قبلی (پدربزرگ و مادربزرگ های بچه ی آینده، و چیزهای از این جنس هم کم نیستن.