خبر دعوت به نوآ۰۰۶ رو در گروه خوره کتاب فیس بوک مشاهده کردم، و برام جالب بود. اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که همه ی اعضای گروه فیس بوکی خوره کتاب، در واقع دارن به نوعی ترویج کتابخونی میکنن: با به اشتراک گذاری قسمت های تاثیرگذار از کتاب هایی که خوندن و معرفی این کتاب ها.
من خودم خیلی وقته در فیس بوک چندان فعال نیستم، ولی خوره کتاب از گروه هایی هست که هر وقت به فیس بوک سر میزنم، حتما به اون هم سر میزنم و از خوندن و پیدا کردن کتاب های خوب درش لذت میبرم.
از این گروه ها کم نیستن، و تاثیر شبکه های اجتماعی هم که نیاز به ذکر نداره. میخواستم ببینم به نظرتون چنین مدل به اشتراک گذاری قسمت هایی از کتاب، چقد در گسترش کتابخونی موثر هست؟
و مهمتر اینکه چه نقدهایی به این مدل ترویج میشه وارد کرد؟ طوری که با بررسی و برطرف کردن اونها، از پتانسیل شبکه های اجتماعی بهتر استفاده کنیم؟
من خودم تو فیسبوک فعالیت چندانی ندارم ولی یه زمانی که هر ازگاهی به فیس بوک سرمیزدم یه پیجی رو فالو میکردم که جملات و پاراگراف هایی از نوشته های خوب رو در اختیار بقیه میذاشت و من هم چند تاشون رو کلیک میکردم و میرفتم بقیه متن رو هم میخوندم. ولی الان دیگه از فیس بوک استفاده ای ندارم.
در شبکه های اجتماعی مثل تلگرام خیلی از این موارد دیدم و یه زمانی تو دو سه تا کانال از این دست هم عضو بودم و واکنشم به مطالبشون اینجوری بود که اون متنایی که خیلی برام خوندنی بودن رو یه جایی save میکردم تا بعدن سر فرصت بتونم برم سراغ پیدا کردن اصل کتاب و یا کتابای دیگه ای از نویسندش. اتفاقاً یه دونه کتاب هم اینجوری خریدم ولی برعکس آب و تابی که تو معرفی کتابه شده بود خودش زیاد برام جذاب نبود.
این شد که کم کم از شبکه های اجتماعی و فیسبوک و … دیگه برای اینکار استفاده ای نکردم.
به طور کلی به نظر میرسه تبلیغ بخشی از یک کتاب در شبکه های اجتماعی باید باعث گسترش فرهنگ خوندن و نوع سبک زندگی بر پایه کتابخونی بشه اما امروز می بینیم که اساسا حضور کتاب در شبکه های اجتماعی این کارکرد رو نداشته و دچار آسیب هایی شده که اصل موضوع رو تحت تاثیر قرار داده.
یکی اینکه به ورطه شوآف و پز دادن الکی تبدیل شده. به طوری که فرد بدون اینکه کتابی رو بخونه صرفا در جایی باهاش عکس میندازه و برای اینکه بگه اهل مطالعه ست پاراگرافی از کتابی رو که شاید حتی همون رو هم کاملا نخونده مدام بازنشر میده یا به نحوی حفظ می کنه و با همین چند خط مدعی کتاب خون بودن میشه. شوآف، عجیب زندگی کردن ما رو داره می بلعه و لازمه بیشتر درباره ش جایی بحث بشه.
تو دنیای امروز که دنیای عجله و سرعته میگم خوندن متن بلند و کتاب طولانی از حوصله افراد خارجه. پس همه تمایل دارن به جای کتاب کامل صرفا یک جمله یا یک پاراگراف از اون رو بخونن و اشکالش اینه که به جای سهیم شدن در یک تجربه کامل و ناب صرفا گوشه ای از اون رو دریافت می کنن. یک اثر مقطعی.
علی رغم همه اینها اگر شبکه های اجتماعی بتونن باعث بشن کسی از یک پاراگراف سمت یک کتاب بره واقعا خوبه.
اینجور تبلیغ کتاب برای من خیلی جذابه! مثلا کتاب "شما که غریبه نیستید"هوشنگ مرادی کرمانی رو من در پادپرس شناختم و تهیه کردم و خوندم. خیلی فوق العاده بود
یا با محمد بهمن بیگی در پادپرس آشنا شدم. البته اون کتابی که معرفی شده یود و نتونستم پیدا کنم ،اما کتاب دیگری ازش تهیه کردم و دارم میخونم
واکنش من اینجوریه که کتاب هایی که معرفی میشه و تو یادداشت هام می نویسم و در اولین فرصت تهیه میکنم و میخونم
تو شبکه های اجتماعی که خیلی هم باز نشر داره بیشتر در مورد خواسته های افرادی که شبیه هم هستند گفته میشه مثلا از کتاب های خاصی توضیح داده نمیشه یا اینکه بهترین کتب ادبی ایران و یا ادبی دیگر کشورها صحبت نمیشه .برا همین باز نشر بیشتر در پارگراف های خاصی از نویسنده های خاصی که به همونا پرداخته میشه ولی ای کاش بغیر از یک کتاب به کتبی دیگه از همون نویسنده یاتحلیل درستی از اون کتاب یا کتب دیگه پرداخته بشه.در واقع قصد شون اینه که کتاب معرفی کنند و به محتوا هم فکری نمیکنند.
من خودم تو خیلی از شبکه ها که مفید هست بررسی کردم ،کتبی که معرفی میشه ،اول خودم بررسی میکنم از نظر موضوعی و بعد مقدمه و نقد و اینا،بعد میرم سراغ خریدنش.بعدشم اگر بتونم فیلمش رو میبینم
