هوای آلوده یکی از بزرگترین مشکلات امروز همه ی ماست. به هیچ شکلی نمیشه از هوای آلوده فرار کرد؛ غذای آلوده رو میشه نخورد، آب آلوده رو میشه ننوشید ، ولی هوا رو نمیشه نفس نکشید. آلودگی هوا همه جا هست؛ فقط در یک کوچه، خیابون یا محله خاص نیست. به خاطر همین این مشکل به همه مربوط میشه.
آلودگی هوا فقط به یک کشور مربوط نمیشه و کشورهای پیشرفته و نیمه پیشرفته و غیرپیشرفته زیادی این مشکل رو دارن. متاسفانه هر سال چندین نفر به دلیل آلودگی هوا جون خودشونو از دست میدن و این آمار سال به سال افزایش پیدا میکنه.
مقصر اصلی این مشکل خود ما هستیم. ما با خودخواهی ، تنبلی ، نسنجیدن کارامون و … باعث بزرگتر شدن این مشکل میشیم. مثلا من هرروز چندین خودرو سنگیین و کامیون و… رو میبینم که دود اگزوز هر کدوم از اونا به اندازه ی چند ده ماشین سواری معمولیه. این اتفاق درحالی میفته که راننده این ماشین ها از وضعیت ماشیناشون آگاهن و با بی توجهی تمام، از کنار این مشکل رد میشن.
به نظر من برای حل و یا حداقل کاهش اثرات این مشکل دو مسیر اصلی باید طی بشه:
- اول تلاش برای حذف و یا کاهش میزان آلودگی هوا
- دوم پیدا کردن راه یا راه هایی برای ازبین بردن آلودگی های تولید شده
رفتن این مسیرها ساده تر از چیزیه که مردم فکر میکنن. مثلا برای طی کردن مسیر اول لازم نیست حتما یک وسیله خیلی خاص و عجیب و پیچیده طراحی کنیم که آلودگی هوا رو کم کنه (هرچند برای حذف آلودگی تمام راه های ممکن رو باید بریم). میشه با برنامه ریزی مناسب برای زمانبندی سیستم حمل و نقل عمومی (مثل مترو ، BRT ، تاکسی و…)، کاهش هزینه استفاده از این سیستم، ایجاد مشوق ها برای استفاده و … ، با کمترین هزینه و بیشترین بازده میزان تولید الودگی رو کم کرد.
برای رفتن مسیر دوم باید ببینیم خود طبیعت به چه صورتی به مقابله با آلودگی میپردازه و ما هم سعی کنیم ازش الهام بگیریم و آلودگی رو کاهش بدیم. بعنوان مثال میشه دیوارهای شهر رو با گیاهان مخصوص و یا الیاف خاص (که کار گیاه رو انجام میدن) پوشش داد تا آلودگی ها رو جذب کنه (این طور که من شنیدم این روش به طور گسترده در شهرها مختلف جهان مثل پاریس و پکن انجام میشه و نتیجه خوبی هم داده).
حرف آخر اینکه آلودگی هوا چیزی نیست که منتظر بمونیم تا بقیه حلش کنن، برای حلش خودمون باید اقدام کنیم.
