وقتی دلم بحث مذهبی و یا سیاسی میخواد، چی کار کنم؟
اینقدر نفس عمیق بکشید تا یادتون بره!
این دوتا موضوع، سیاست و مذهب، موضوعات حساسی هستند که همیشه با جبهه گیری های خشک و سرسختانه از حالت بحث خارج میشه و به حمله و دفاع تبدیل میشه
اگر واقعن طرفین به پختگی نرسیده باشند باعث دلخوری و عصبانیت و … میشه
پس توصیه می کنم وقتی دلتون بحث مذهبی و سیاسی خواست اونقدر نفس عمیق بکشید تا یادتون بره
البته معیار اعتبار بالا و تعریف آن دقیقا مشخص نیست و به نظرم چنین چارچوب هایی باعث از میان رفتن نظرات مختلف افراد جامعه می شود و این موضوع در نهایت مغفول خواهد ماند که پادپرس یک جامعه است و تک صدایی ویژگی یک جامعه ی پویا نیست.
امیدوارم پاسخ شما تنها جهت تلطیف فضا بوده باشد،چون یقینا همانطور که بارها دیده و شنیده ایم یک جامعه ی رو به رشد هیچ گاه نسبت به مسایل اطراف خود(که اتفاقا در آینده ی آن تاثیر چشم گیری دارد)به دلیل دلخوری و بهانه هایی از این دست،بی تفاوت نخواهد بود.
آنچه قابل بحث است،جست و جو برای یافتن روش هایی معقول جهت ابراز عقاید و تلاش برای شنیدن همه ی صداها و پذیرش صدای اکثریت است.
بهتره بگیم برای ما مشخص نیست، شاید برای سیستم یا مدیر سیستم روشن باشه
تجربه خوبی از بحث در مسائل با موضوعات مذهبی و سیاسی نداشتم، نه کسی تونست نظر من رو عوض کنه و نه من تونستم نظر کسی رو عوض کنم و در بعضی موارد هم که هم نظر بودیم به تایید هم پرداختیم. به همین دلیل یا بحثی در نمی گرفت یا بحث بی نتیجه ای در می گرفت و در حال حاضر هم ترجیح میدم در مورد موضوعات دیگری بحث کنم
باز هم تاکید می کنم یکی از ویژگی های یک جامعه ی سالم و رو به رشد،شفافیت و نترسیدن از بیان ساز و کار هاست حالا می خواهد مجازی باشد یا حقیقی!!
باید در نظر داشت که بیان مطالب،خود ارزشمند است و هدف از یک بحث شاید در بعضی از موارد تغییر نظرها نباشد یا دستاوردی کوتاه مدت نداشته باشد اما یقینا در دراز مدت می توان از اثرات همین بحث های به ظاهر بی نتیجه بهره برد،تاریخ ما و کشور های دیگر این را به ما نشان داده است.
من با این ها که میگی موافقم، همونطور که اول هم گفتم در صورت پختگی دو طرف بحث میتونه خوب و پر از اطلاعات و یادگیری باشه (برای هر دو طرف)
اما سیستم نظارت برای اینه که اگر بحث به سمت دلخوری و عصبانیت و دعوا رفت چی؟ من دلخوری، عصبانیت و دعوا نمی خوام
وگرنه بحث دوست دارم
معیار اعتبار مشخصه و به شکل شفافی در بند اول موضوع توصیف اتاق نوشته شده: به دست اوردن یک نشان که فقط با سطح مطالعه و مشارکت کافی در موضوعات به دست میاد، داشتن یه توصیه نامه/recommendation از یکی از کاربرهای گروه.
پادپرس رو به همه افراد باز هست و افراد همیشه میتونن در موضوعات مختلف نظراتشون رو مطرح کنن. نکته فقط در اینه که بحث‌های پخته نیاز به سطحی از پختگی در افراد داره تا به جاهای خوبی برسه. اگه هنوز به اون سطح از پختگی برای یک گفتگوی سالم نرسیدیم، میتونیم در محفل عمومی‌تر پادپرس گفتگو رو تمرین کنیم.
البته به نظرم در اکثر موارد دلخوری و عصبانیت یک طرفه نیست به علاوه با این بهانه که «نمی خواهم بحث به جدل و دلخوری تبدیل شود» کلا از بحث کردن پرهیز کرد هم نمی تواند دلیل مناسبی باشد.
من هم فکر نمیکنم دلخوری یه طرفه باشه
اما من با کسی که نمیشناسم در این موارد بحث نمی کنم، یا بهتره بگم خیلی با احتیاط بحث در این موارد رو شروع می کنم
بند اول را مطالعه کردم و به نظرم کافی وخوب بود اما با مطالعه ی این صفحه نسبت به بند های دیگر به خصوص نقش دبیر گروه انتقاد دارم،به نظرم چنین نقشی نمی تواند بیانگر یک جامعه باز باشد و تک صدایی به طور ویژه ای حس می شود.(مگر اینکه در انتخاب دبیر گروه مشارکت بی قید و شرط جامعه وجود داشته باشد)
من هم نسبت به این نقش نقد دارم و موافقم که منجر به تک صدایی شده است. در آینده حتما چنین چیزی تغییر می‌کند. فعلا در مراحل آزمایشی هستیم.
با شروع محتاطانه ی یک بحث موافقم اما با این مورد که «چون نمی شناسمش پس شروع نمی کنم» کاملا مخالف ام،چه بسا افرادی که نمی شناسیمشان اما می توان با آن ها بحثی را شروع کرد و گامی رو به جلو برداشت.
نقش و امتیازات دبیر با توجه به اعتبار بالای شخص دبیر به دست آورده شده. تک صدایی به نظرم اینجا معنا نداره، چون ایشون چنین اختیاراتی رو با فعالیت منسجم و منظم خودشون در محیط به دست آوردن. هر کسی میتونه چنین اعتمادی رو با عملکردش در پادپرس ایجاد کنه، مسیر کسب اعتبار در دسترس هست.
باز هم یک تعریف کیفی.
در نهایت تصور نمی کنم مشارکت بالای یک فرد بتواند اعمالِ نظرِ شخصِ مذکور را بر دیگر افراد توجیه کند،در واقع مشارکت بالا دلیلی بر اعمال قدرت شخصی خاص در یک جامعه ی باز نیست.
فعلا قسمت بحث‌های سیاسی و مذهبی قرار نیست از قوانین جامعه‌ی باز پیروی کنه.
مدیریت چنین بحث‌هایی مسلما به معتبرترین افراد جامعه سپرده میشه. و این اعتبار رو میشه با خیلی کمیت‌ها محاسبه کرد: زمان مطالعه، نسبت تعداد پست‌های مفید به کل پست‌ها، تعداد پرسش‌های مطرح شده، تعداد نقش‌ها و مسئولیت‌هایی که در زمان فرد به عهده گرفته، … . شما اگه دنبال یک فرمول مشخص هستین، چیزی به دست نمیارین. فرمول‌ها فقط برای مهندسی معکوس مناسب هستن و نه سنجش.
برای سنجش خیلی راحت هر کسی میتونه به عقل خودش مراجعه کنه: لاله-۱ هر بار که به پادپرس سر میزنه در چند تا از موضوعاتی که درش تجربه داره، مشارکت میکنه و کار چند نفر رو راه میندازه؟ لاله-۲ به چند تا؟ … .
این یعنی فعلا در این قسمت تک صدایی رو ترجیح می دیم 
درست است هر کسی می تواند برای سنجش به عقل خود رجوع کند اما این ارجاعات کجا عینی می شوند؟نتیجه شان را کجا می توان دید؟
باز هم می گویم اینکه در مدیریت یک جامعه(مجازی یا حقیقی) تنها یک نفر بتواند حسب میزان فعالیت شخصی اش تصمیم گیری برای جمع را بر عهده بگیرد،درست نیست.
به نظرم اینکه مدیر چه کسی باشد و چه اختیاراتی داشته باشد همگی به خرد جمعی همان گروه یا جامعه(حالا هر چقدر هم کوچک باشد)بستگی دارد.
اون هم یه سبک از بازیسازی یا gamification هست. ولی ما ترجیح دادیم تو پادپرس معیار دسترسیِ افراد انتخاب جمع نباشه، بلکه انتخاب خود فرد برای اثربخشی و میزان ارزش‌آفرینی ایشون در طول زمان در خود پادپُرس باشه.
شما رو نمیدونم، ولی من تو دومی بیشتر تمایل دارم رشد کنم و خودم رو توسعه بدم. مخصوصا که میدونم انتخاب جمعی رو به راحتی با بعضی حرکت‌های زیرکانه میشه دستکاری کرد و جمع رو سوق داد تا فرد مشخصی رو انتخاب کنن.
دقیقا!این یعنی اثر بخشی فرد بر جامعه با فعالیت های خودش که می تواند مورد قبول جامعه باشد یا نباشد و با اعمال نظر یک نفر بر یک جامعه که خواه یا ناخواه باید مورد پذیرش قرار گیرد،بسیار متفاوت است در واقع دیدگاه دوم زمینه ی نگاه از بالا و اعمال نظر سلیقه ای را فراهم خواهد کرد.
مشخصا در یک جامعه ی پویا حتی اگر ذهن ها به یک جهت منحرف شود،در آینده زمینه برای اصلاح جامعه توسط خودش وجود خواهد داشت و خرد جمعی متبلور خواهد شد،همانطوری که در خیلی از جوامع حقیقی چنین چیزی در طول تاریخ در قالب فراز و فرود های ملت ها نمایان شده اند.
ممنون 
، خودتون ابهام موجود رو برطرف کردین: نظر جمعی اتفاقا در اعتبار افراد وجود داره، چون کسی که مشارکت بالایی داشته ولی از نظر جمع مشارکتش مفید نبوده 
، عملا اعتبار خاصی به دست نیاورده و شانسی برای به دست آوردن نقش‌های مختلف نداره.
نظر جمعی وجود دارد اما این به معنای تایید شخص مذکور به مدیریت جامعه نیست،چون نظر جامعه در مورد موضوع مدیریت او نبوده بلکه در مورد یک مساله ی خاص مطرح شده است.
شما می گویید «شانس» و نه صلاحیت یک فرد برای مدیریت جامعه.که این دو مقوله هایی کاملا جدا اند مثلا در یک جامعه هر چند سال یکبار فقط تعدادی از افراد شانس رییس جمهور شدن را بدست آورده و کاندید می شود اما آیا همه ی آن افراد رییس جمهور می شوند؟
پس منکر این نیستم که افرادی با مشارکت بالا بیشتر دیده می شوند و تاثیر گذارتر اند و شاید صلاحیت شان هم بالاتر از عموم باشد امااینکه صرفا فردی با بالاترین مشارکت بدون اعمال نظر مستقیم افراد جامعه در خصوص موضوع مدیریت او و بدون یک ساز و کار نظارت بر عملکرد ،در راس امور نظرات شخصی اش را اعمال کند،دور از منطق و منافی حقوق افراد و جامعه است.
این طور نیست، اولا ساز و کار نظارت بر عملکرد به راحتی در دسترس هست: اینجا یک بستر باز هست با دسترسی باز که هر اقدامی درش مستند میشه، حتی ویرایش‌های جزئی. هر اقدامی توسط جمع پسندیده نشد افراد میتونن به راحتی در خود پادپرس مطرح کنن، به شکل کاملا عمومی.
دوما حتی در انتخاب‌ها هم نظر جمع با عملکرد بالا بارها پرسیده میشه. مثلا برای انتخاب اعضای مسئله‌بازهای برتر ساز و کار اینه که از اعضای با فعالیت دعوت میکنیم دیگران رو نامزد کنن برای نقش. چنین رویکردهایی در اینده برای سایر نقش‌های مهم هم خواهد بود.
در حال حاضر تعداد کسانی که اون قدر در پادپرس فعال باشن که بتونن نقش دبیر یک گروه فعال رو به عهده بگیرن، اون قدر زیاد نبود که نیاز به نامزدهای مختلف باشه. چنین چیزی مسلما در اینده تغییر میکنه و تعداد افراد واجد اعتبار بیشتر از این خواهند بود.