یک نوجوان پانزده ساله، در مدرسه ای که دکتر فیروز نادری در یک روستا تاسیس کرده، شاگرد اول شده.
قسمت دوم خبر که مهمتره، اینه که ایشون خودش برای دکتر نادری پیغام داده و متن پیغام اینه:
« سلام آقای دکتر خوب هستید
به لطف خدا و کمک شما امروز در دبیرستان متوسطه اول دکتر فیروز نادری جایزه شاگرد اول کلاس را کسب کردم
ازتون خیلی خیلی ممنونم
شهاب قهرمانی روستای کفچرین»
و دکتر نادری هم در صفحه فیسبوکش نظرخواهی کرده که چه جایزه ای برای این نوجوان بفرسته، متن:
Made my day. What do you think I should send him as an encouragement?
به نظر من این یکی از موقعیت های طلایی است که یک role model (به معنای واقعی)، می تونه تاثیر بذاره روی نسلی که در آینده زندگی خواهند کرد. از طریق پاسخ هایی که به نیاز نوجوانی می ده، که خودش در حین همین داستان، role model هم نسلانش می شه.
این که اولین سیگنال رو نوجوان مخابره کرده، برای من خیلی مهمه. این دو فرد، حدود دو نسل با هم اختلاف سن دارند، و می دونیم که نوجوان ها در این سن، معمولا ارتباط خوبی با والدین و یا حتی معلم هاشون ندارند.
برای من مثل این‌می مونه که دو سیاره با هم ارتباط برقرار کردند.
سئوال
این نوجوان شاگرد اول، با ارسال این پیام، چه نیازی رو ابراز می کنه؟ چه پاسخی دلش می خواد بگیره؟ و چطور می شه از این موقعیت های طلایی استفاده کرد؟
به نظرم میرسه نوجوان با ارسال پیام، ارتباطی با آقای نادری برقرار کرده. این ارتباط میتونه به دلیل هر مدل نیازی بوده باشه، ولی نیاز هر چی هست یه «تعاملِ انسانی» اتفاق افتاده و پاسخ یه تعاملِ انسانی نمیتونه صرفا یه چیز باشه، هر چقدر هم اون چیز باارزش باشه.
برا همین، اگه به جای آقای فیروز نادری بودم به عنوان جایزه یکی از تجربه‌های ارزشمند نوجوانیم (شاید حتی یه شکستم) رو براش در قالب یه نامه ی دست‌نویس میفرستادم.
ممنون از این طرح موضوع تیزبینانه! لذت بردم از خوندنش
این خیلی عالیه!
به نظرم این جوونک پاشو از گلیمش درازتر کرده، یعنی هم شجاعه، هم اعتماد به نفس خوبی داره، هم اهل ارتباطه. من بودم علاوه بر نامه، یه وبلاگ هم براش راه می‌نداختم که بتونه توش تجربه‌هاش رو به گوش دنیای بزرگ‌تری برسونه. کودک فعال اجتماعی تو ایران کم داریم، شاید ترویج تولید محتوا بین کودکان و نوجوونا بتونه کمک کنه ایده‌هاشون رو به گوش بقیه هم برسونن. واقن استرس دارم این شور و هیجانش فروکش کنه به علت مخاطب نداشتن.
به نظر من بهترین چیزی که میتونه بهش داده بشه حفظ این ارتباطه.
منظورم اینه که ماجرا همینجا تموم نشه و جایزه ی این نوجوون، ادامه داشتن این ارتباط با کسی که بهش انگیزه میده، باشه.
