سلام،
من الان دارم توی یه دانشگاه اروپایی درس میخونم و خیلی تنهام. یعنی بجز دوستای ایرانم تقریبا هیچ دوستی ندارم، شایدم تعریف من از دوستی خیلی سخته ولی به هر حال داستان این کسیکه تقریبا دوستمه رو تعریف میکنم و بعد لطفا نظرتونو بگین که بنظرتون زورکی تحملم میکنه یا نه. به عنوان پیش زمینه این آدم جنس مخالفمه(ولی من توی یه رابطم با یه نفر دیگه و خیلیم راضی و خوشحال و جدیم و حسیم به این آدم ندارم مطمئنم اونم نداره و اصولا دینامیک ارتباطات ایران و اینجا فرق داره.) و ازم دو سال بزرگتره. برای اینکه بشه راحت بهش اشاره کرد حرف اول اسمشو میگیم: الف.
من دانشگاهو به دلایلی دو هفته دیر شروع کردم و روز اول خیلی گیجی گیجی میزدم، بجز اینکه کشور جدید بود اینکه دوسال بود که سر هیچ کلاسی حضوری نرفته بودمم موثر بود. کلاس اولم توی آمفی تئاتر بود و خیلی آدم بودن و همینجوری داشتم بقیه رو نگاه میکردم و الفو دیدم و خیلی ظاهرش بنظرم جالب بود و حس کردم تنهاعه و سرکلاس جدی و ازینکه علاقه منده خوشم اومد. سرکلاس دومم دیر رسیدم و دقیقا همزمان با الف وارد کلاس که پر بود شدیم و مجبور شدیم پیش هم بشینیم. الف خیلی مهربون بود باهام و سعی میکرد لابلای کلاس باهام حرف بزنه ولی من هم خجالتیم و هم گیج برای همین درست و حسابی جوابشو ندادم. الف توی دوتا کلاس دیگمم بود و تا یکی دو هفته همینجوری هی میخواستم باهاش حرف بزنم(و ازش جزوه بگیرم) و روم نمیشد و گاهیم با آدمای دیگه میدیدمش و باز بیشتر روم نمیشد تا اینکه یه بار کردم و نمیدونم چرا این آدم جوریه که مهرش به دلم میشینه. به طور کلی من نسبت به محبت و روی خوش آدما خیلی بدبینم اما انگار از الف احساس روراستی میگیرم. به هرحال از بعدش باهم دوست شدیم اما خیلی اوقات میشه من بهش پیام میدم و اصلا نمیبینه پیاممو چه برسه به اینکه جوابمو بده، به قول انگلیسیا ghostام میکنه اما شنیدمم که زولافت(یه قرص ضدافسردگیه از خانواده ریتالین) میخوره پس ممکنه بخاطر حال روحیش باشه و درکش میکنم، خود منم شده گاهی چند روز طول کشیده تا جواب آدما رو دادم. اما بجز این قضیه پیاما، حس میکنم من زیادی خجالتی بازی درمیارم و اون اصلا منو نمیشناسه که بخواد تصمیمی بگیره دربارم که چجور آدمیم که دوست نزدیکتری باشه باهام یا نه و فقط منو به عنوان نماینده ای از ایران میشناسه انگار.
بعد الف یه سری دوست داره که من خیلی ازشون خوشم نمیاد و وقتاییکه اونا خیلی دوروبرشن من خیلی طرفش نمیرم.
به هرحال، الف بنظرتون دوست داره باهام دوست باشه یا نه؟ و چطوری اینقد خجالتی نباشم؟
1 پسندیده
این گفته بالا 
با این حرف نمیخونه 
:
الف ظاهرا همین الان هم باهات دوسته. خیلی طبیعیه که دوستم پیامم رو نبینه یا دیر ببینه، به هر حال هر کسی مشغله های خودش رو داره و قرار نیست من اولویت اول دوستام باشم.
خیلی طبیعیه دوستم با کسای دیگه ای بگرده که لزوما مورد پسند من نیستن.
و چیزای از این قبیل.
فکر کنم نیازه تعریفت رو از دوست برای خودت شفاف کنی و انتظاراتت رو کمی تعدیل کنی.