چند سالی هست که بحث استفاده از آب های ژرف زیرزمینی در چند استان مطرح شده است. آبهای ژرف منابع آب زیرزمینی هستند که در اعماق قابل دسترس برای چاه های عمیق معمول نیستند. این آب‌ها معمولا در عمق لایه های زیرزمینی بالای 1000 متر و حتی تا 3000 متر قرار گرفته اند که معمولا برای هر کشور جزو منابع استراتژیک به حساب می آیند و در مواقع خیلی اضطراری از جمله جنگ و نداشتن دسترسی مطلق به آب می توانند منابع قابل اتکایی باشند.
در این چند سال در چند استان از جمله کرمان و سیستان و بلوچستان مطالعات و تحقیقات زیادی برای کشف این آب ها انجام شده و اکنون اعلام شده که در زیر مناطق خشک و کویری ایران منابع آب های ژرف وجود دارد و حتی در استان سیستان و بلوچستان ظاهرا مرحله حفر هم انجام شده و در آستانه بهره برداری قرار دارند.
این منابع هم البته می توانند تجدیدپذیر یا تجدیدناپذیر باشند اما برای مناطق مذکور با این حجم ناچیز ورودی آب تقریبا می توان با اطمینان گفت تجدیدناپذیر هستند. حال با بهره برداری از این منابع که آخرین منابع قابل دسترس آبی در زیر زمین به حساب می آیند در واقع ما داریم آخرین منابع را هم بهره برداری می کنیم و طبیعتا این برای آیندگان قابل قبول نیست.
از یک طرف لزوما این آب‌ها شیرین نیستند و در مواردی نیاز به شیرین کردن دارند و از طرفی بهره برداری از آن ها می توانند آسیب های فرونشست زمین در این مناطق را تشدید کند. این در حالی است که هنوز می توانیم به روش های کمتر آسیب زای دیگری برای حفظ حیات در این مناطق بیندیشیم.
این ها همه مواردی است که باعث می شود ما نسبت به استفاده از این منابع بدبین و نگران باشیم. امیدواریم توجیه منطقی برای این کارها نزد مدیریت آب کشور وجود داشته باشد.