منظورم از سوالم مقایسه این روش با روش های جایگزین دیگه بود. مثلا به جای ارائه ی دو سایز غذا از ابتدا، هر کس به محض تحویل گرفتن غذا، خودش میزان اضافی غذاش رو داخل یک ظرف مجزای بزرگ بریزه. یعنی این روش.
حالا مساله اینه که روش کوانتیده ی اول بهتره یا روش کلاسیکی دوم؟
موقع خوردن غذا فکر کنم وقتی خودم بتونم دستی میزان غذایی که می خوام رو تنظیم کنم، این مشکل کمتر باشه. مثلا وقت هایی که خودم غذا رو برای خودم بکشم. یا اگه میزان خاصی برام کشیدن، خودم بتونم به میزانی که برام اضافی هست، ازش کم کنم.
اما موقع رزرو غذا اصلا نمیشه پیش بینی خاصی داشت…
وقتایی که خیلی گرسنه ام این جمله بهم کمک میکنه که بیش تر از نیازم غذا تو ظرفم نکشم. “اگه خواستم دوباره تو ظرفم میکشم”.
اینطوری خیال خودمو راحت میکنم و با حجم کم شروع میکنم
شاید اگر دانشجوها خیالشون راحت باشه که اگر با مقدار رزرو اولیه ی غذا سیر نشدن، امکان دوباره پر شدن ظرف غذاشون(تا میزان مشخصی) هست، موقع رزرو راحت تر حجم غذاشونو انتخاب کنن.
اصلا به نظرم اینکار باعث میشه دانشجو ها راحت تر با سیستم رزرو غذا همراه شن.
این پیشنهاد خوبیه، اینکه نگرانی از گشنه موندن نداشته باشن دانشجوها. ایا راه دیگه ای برا برطرف کردن این نگرانی هست؟
از این لحاظ که بدون رزرو غذا سخت بشه برای تعداد بالا، حجم متناسب غذا رو کشید . یا غذا زیاد میاد یا کم.
##پرسش
آیا از تحلیل داده میشه این جا کمک گرفت؟ مثلا چیزی مشابه این کار:
بدیش اینه که قوت قالبمون مواد دانه ای هست یا شاره! برنج و خورشت رو میگم اگه یه چیز قطعه ای بود، مثلا یه قطعه برنج(!)، راحت میشد گفت چند قطعه برنج میخوام و … .
تجربه شخصی
سلف دانشگاه گوتینگن یه رهیافت خیلی جالب برای جلوگیری از هدررفت داره. در دانشگاه یه غذایی اصلی هست. حجم این غذا به صورتیکه برا غالب دانشجوها کافیه و ادمهاا میتونن باهاش سیر بشن. در کنار غذایی اصلی چندین غذایی فرعی وجود داره. مثل پوره سیب زمینی یا سبزیجات پخته و کلی موارد دیگه در نتیجه شما اگه با غذا اصلی سیر نمی شید میتونید به راحتی از غذاهایی کناری انقدر بردارید تا سیر بشید .
من اگر بودم خودم یه غذا فروشی راه مینداختم بدون استفاده از ظروف یکبار مصرف بدون تولید زباله و بدون هیچ آشغالی و برای هر اداره و شخص و موقعیت مکانی کد میدادم.
مثلا روزانه طبخ دو نوع غذا داشتم و میتونستم این راهکار رو بیشتر با همفکری بچه های دیگه انجام میدادم که هم تنوع باشه و هم هدر رفتش رو کم کنم.
هدر رفت غذا همراه میشه با کلی زباله های دیگه کنارش که هم زمین نابود میشه و هم خیلی از مردمی که گرسنه هستن گرسنه تر میشن.
یکم فقط عمل میخواد چاره فراوونه.
اگه یه چیز قطعه ای بود، مثلا یه قطعه برنج(!)، راحت میشد گفت چند قطعه برنج میخوام و … .