چرا با اینکه می دانیم بعد از دانشگاه باید دنبال کاری بگردیم که با رشته دانشگاهیمان مرتبط نیست، باز به تحصیلات آکادمیک ادامه می دهیم؟
تجربه تون در این زمینه چی بوده و شما به چه دلیلی ادامه تحصیل دادین؟
سلام. من به یاد گرفتن، مطالعه و غرق شدن توی اطلاعات جدید و پیداکردن ارتباط بین چیزایی که یاد گرفتم لذت می برم و این ها رو میشه بدون تحصیلات آکادمیک هم داشت ولی تو دانشگاه هم اساتیدی هستن که میتونم مستقیما ازشون یاد بگیرم و سوالامو بپرسم هم تو جمع افرادی قرار میگیرم که همین راهو دنبال میکنن و میتونم از دید متفاوتشون به موضوع و انرژیشون کمک بگیرم.
البته تحصیلات اکادمیک علاوه بر بحث علمیش برای من یه تجربه است از زندگی جمعی. بخصوص زندگی تو خوابگاه که همیشه از زمان مدرسه میخواستم تجربش کنم و همینطور محیط دانشگاه که آدمای مختلف رو با فرهنگا و شخصیتای مختلف میبینم جمعی که شاید با کار کردن تو یه سازمان هم بشه باهاشون آشنا شد ولی فک میکنم دانشگاه تجربه متفاوتیه.
درسته که احتمال پیدا کردن کار مرتبط با رشتم کمه و درسته که حتی اگه هر روزی موفقیت کوچیکی تو رشتم بدست بیارم بازم احساس بی مسئولیتی میکنم که این رشته رو انتخاب کردم ولی این انتخاب بر اساس شخصیتم بوده. گیریم که باید یه تغییراتی تو خودم بوجود میوردم و رشته ای رو انتخاب میکردم که بتونم باهاش کار پیدا کنم ولی اگه هم اینطوری میشد از کارم راضی نبودم. شاید الانم باید یه تغییراتی تو خودم بوجود بیارم تا بتونم تو جامعه کاری غیر مرتبط پیدا کنم. ولی لااقل الان رشته ای دارم که از غرق شدن توش لذت میبرم.
4 پسندیده
به نظر من تنها چیزی که از تحصیلات آکادمیک برای آدم می مونه همین جامعه ای هست که باهاش درگیر میشه.
اما به نظر شما چند درصد اون جامعه واقعا اون شکلی که توصیف کردین هستند؟
من توی دوتا از بهترین دانشگاههای ایران درس خوندم ولی کمتر از ده درصد اساتیدی که داشتم واقعا عملگرا و سرشار از علم بودند که بتونن حداقل ذهن من رو ارضا کنند.
و به سیستم جذب استاد در ایران نگاه کنید. استادی که از نوجوانی فقط درس خوانده، حتی آداب معاشرت هم بلد نیست و هر بحثی که باهاش شروع میکنی ختم میشه به مقالاتش. مطالعه آزاد بسیار کمی داره و …
البته میگم هستند آدم هایی که من براشون یه آدم ساده هستم و اونها خیلی بهتر از تصورات من هستند. اما بیایید ببینیم آیا به صرفه هست؟
2 پسندیده
سلام، ما تو جامعه ای به سر می بریم که همیشه بهمون گفته شده که درس خوندن خوبه و آینده داره و اگه درس نخونی نهایتا تو زندگیت تبدیل به یه کارگر میشی که همیشه خدا داره کار میکنه با حقوق بسیار پایین. البته این حرفارو به دهه شصتیا و بعضا" به هفتادیا گفتن و اینجوری بود که اکثریت نه تقریبا" هممون گول خوردیم و وارد فضای دانشگاهی شدیم.
حالا اینکه چرا ادامه میدیم این راهو این یه مسئله دیگه هستش. بعضیا مثل من و خیلیای دیگه یجورایی ذوب تخصص و رشتمون شدن که دوست دارن تا ته راه برن و خود دونستن و تخصصه که براشون مهمه.
بعضیای دیگه دوباره مثل من و خیلیای دیگه بخاطر بیکاری بعد از فارغ التحصیلی و مشکلات بعد اون دوباره تن به ادامه تحصیل میدن. بخدا دانشجوی پست داک میشناسم که تنها دلیل ادامه تحصیلش همین ترس از بیکاریه.
یه قشر دیگم وجود دارن که تحصیل رو مثل یه باتلاق میدونن که افتادی توش، و آروم آروم داره غرقت میکنه و اگه بخوای دست و پا بزنی با سرعت بیشتری توش فرومیری.
5 پسندیده
درسته تعداد کمی از استادای که میشناسم اینطورین ولی همونا رو من بیرون دانشگاه هم نمیتونستم پیدا کنم. تاثیری که همون درصد کم رو من گذاشتن کم نبوده… استادایی که هنوز وقتی یه جایی تو زندگی گیر میکنم میگم کاشکی باهاشون حرف بزنم.
برای من نوعی و امثال من دانشگاه رفتن تا زمانی که خودمونو پیدا کنیم و از اون انفعالی که بخشیش شخصی و بخشیش بخاطر محیط خانوادست جدا شیم، تنها راهه برای کسب تجربه اجتماعی و آشنایی با همین درصد کم آدمایی که بجز تو دانشگاه احتمال دیدنشون تو محیطای دیگه (برای من و از دید من) خیلی کمه.
1 پسندیده
به نظر من دانشگاه یه مسیر عرفی و مستقیمه که آدما برای واردش شدن یا نشدن زیاد فکر نمیکنن بیشتر فکرشون چطوری وارد شدن و چه دانشگاه و چه رشته است.
حتی مزایایی که دانشگاه داره رو بعید میدونم بررسی کرده باشن که آیا این بهترین راهه؟ واقعا راه بهتری نیست برای کسبش؟
5 پسندیده
نکته ظریفی بود. در واقع به نظر میاد اکثرا دنبال دلیلی خوب برای انتخابی هستن که قبلا به دلیلی بد انجام شده.
البته چیزی که @roshanak اشاره میکنه، در اکثر جاهای دنیا معموله ولی فقط برای لیسانس. مثلا در آمریکا معمولا کالج رو آدمها به همین دلیل میرن تا اینکه بخوان باهاش کار انجام بدن. ولی بالاتر از لیسانس برای کسانیه که واقعا یا علاقه دارن یا به دنبال مزایای بیشتری هستن.
3 پسندیده
در یکی از کلاسهای دانشگاه پیرامون همین مسئله با دوستان بحث میکردیم که هدف ورود به دانشگاه چیست. اهداف مختلفی مطرح شد ازجمله «استفاده از معافیت تحصیلی برای تاخیر انداختن خدمت سربازی» ؛ «داشتن مدرک دانشگاهی در جامعه‌ای که احترام بر اساس مدرک شکل میگیرد» ؛ «یادگیری و صرفا یادگیری مطالبی که بدان علاقه داریم فارغ از اینکه بتوانیم در همین حوزه کار کنیم یا خیر» ؛ «همینجوری . الکی . برای فرار از بیکاری در منزل!» ؛ «یافتن شغلی با حقوق و جایگاه اجتماعی بالا» ؛ و … .به هرحال هرکسی با یک هدفی در کشور ما وارد دانشگاه میشود و طیف این اهداف متنوع و گسترده است.
من خودم هیچ هدف خاصی ندارم جز اینکه تا ته رشته‌ای که عاقلانه و عاشقانه(!) انتخاب کرده‌ام ، بروم و پس از آن در جهان بی‌نهایت مطالعه پیرامون رشته خودم غرق شود حتی فارغ از اینکه رشته و مسیر من در بین اکثریت پیرامون بی‌خاصیت ، بی‌معنا و یا حتی اضافی محسوب شود و در این میان اندکی پول هم داشته باشم تا بتوانم کتاب بخرم و از گرسنگی نمیریم 
به قول دوستی ما وارد دانشگاه شدیم تا هیچ وقت از دانشگاه خارج نشویم. (دانشگاه به معنای وسیع کلمه آن). حتی ممکنه این هدف نیز تحت تاثیر مجموعه عوامل بیرونی و درونی دیگری باشد که ما را در این راه انداخته.
1 پسندیده