در جستجوی داده‌هایی برای خبر میزان مصرف آنتی بیوتیک‌ها در ایران، که در این موضوع طب شیمیایی به انسان ها خدمت کرده یا خیانت؟ مطرح شده. یکی از مقاله‌های معتبری که پیدا کردم این مقاله از مجله‌ی نیچر بود:
و همون طور که می‌بینید در قسمت ایران در نقشه no-data هست:
آیا ما اندازه گیری نمیکنیم، در اون صورت خبر عصر ایران از کجاست؟ یا اندازه‌‌گیری میکنیم و در اختیار جامعه‌ی جهانی قرار نمی‌دیم؟
تجربه ای که در مورد داده های دمائی و زلزله داشتم رو اگه مبنا قرار بدم، به نظرم دو دلیل هست. یکی اینکه داده ها در دسترس عموم قرار نمیگیره و باید فرآیندی طی بشه تا اونا به دست بیاد، دوم اینکه فرآیند داده گیری توسط نهاد قابل اعتماد انجام نمیشه. به این معنی که نهادی یا دانشگاهی که داده میگیره، باید قابل آزمون باشه، هم خودش هم روشهای داده گیری اون (شفافیت).
به نظر من باید توی ایران به نهادهای بین المللی اجازه داده بشه که بیان امار بگیرن ولی خب به دلایلی اجازه نمیدن. در ایران هم نهاد های مستقلی برای این کار وجود نداره در نتیجه اعتماد سازی صورت نمیگیره برای جامعه بین المللی.
برای مقالات علمی:
توی کشور برای انجام هرطرح علمی یه زمانی در نظر میگیرن؛ مثلا میگن طرح ساخت پماد سوختگی،اینتراکشن بین دارو و DNA و… یکسال باید اجرا بشه و دو مقاله ISI هم بدین حالا اینجا کیفیت و علم فدای زمان و کمیت میشه درنتیجه در مقالاتمون چیزی برای گفتن نداریم و کسی هم به کار ما ارجاع نمیده