بحث سر منحصر به فرد بودن و… نیست. گیت های ورودی هر ایستگاه از ایستگاه های دیگه مستقله، به عبارتی با هم شبکه نیستن. قیمت و میزان اعتبار هم در کارت ذخیره میشه. به عبارتی کارت بلیط، یه حافظه اعتباری داره و این باعث میشه که میزان اعتبار تو اون ذخیره بشه. علاوه بر اون، از اون کارت میتونید توی اتوبوس و احتمالا در آینده در تاکسی هم استفاده کنید.
اما اثر انگشت، قرنیه و… نیاز داره که همه شبکه حمل و نقل با هم ارتباط آنلاین داشته باشن که خب هزینه بره، و مشکل اینترنت ایران رو هم که میدونیم همه. از طرفی میشه این معایب رو هم در نظر گرفت:
حریم خصوصی افراد نقض میشه؛
سرایت بیماری بیشتر میشه؛
اگه دنبال راه بهتر و سریع میگردین، ولی پر اشتباه، تشخیص چهره مناسبه.
1 پسندیده
شبکه شدنش خیلی هم دور از واقعیت نیست
با شما کاملا مخالفم
RF-ID ها اطلاعات رو درون خودشون ذخیره نمیکنند. و با توجه به شبکهشونه که اعتبار کم میشه.
بهترین راهکار میتونه به نظر من اتصال خودکار کارت های خدماتی (ن صرفا مترو و اتوبوس) در یک کارت ک اون کارت به حساب بانکی متصله و میتونه ازون اعتبار کم بکنه هست.
و سیاست گذاری مدیریتی که در صورت کسری حساب ناچار باشیم حساب رو پر کنیم.
مثل کارت دانشجویی هنگام غذا، اگه اعتبار نداشتیم کسری منفی میزنه، چون ناچاریم اول و اخرش پرداخت داشته باشیم.
مشکل شبکه نیس
اتفاقا سرعت بالایی در کسری از ثانیه داره و امتجانش رو توی وسایل نقلیه عمومی پس داده.
داده های اثر انگشت حجم زیادی داره، ن رقم 16 رقمی کارت ها
دیتا بیس برای عدد کم میشه حجمش
ولی برای اثر انگشت سیستم های کدگذاری و هش کذاری وارد میشه که حجم رو شدیدا زیاد میکنه
و برای جامعه کوچک جواب میده
1 پسندیده
پیشنهادی دارم برای وسایل نقلیه عمومی اینه که خدمات حل و نقل رایگان ارائه بدن و هزینه های خودشان را از طریق سایر خدمات به مردم تامین کنن.
مث سایت ها یا شبکه های تلفن همراه که در یک سری کشورها رایگانه و تامین هزینه از راه تبلیغات و فروش جانبی بدست میاورند
میشه همین دوره گرد ها رو سامان دهی کرد و اجناسی را جهت فروش بشون واگذار کرد، متولی خود مترو باشه
با ظاهری اراسته
میشه مردم را در تبلیغات شریک کرد.
مثلا هرکی تحت شبکه مترو سفارش کالای مورد نظر خودش رو بده
یکی از دلایلی که مردم از دورهگرد ها خرید میکنن اینه که خود جنس مورد نیاز در حین نیاز عرضه میشه و تلاشی برای رفتن به محل خرید نیس
اشتراک وای فای
و…
هزار راه درامدزایی دیگه
دنباله‌ی موضوع واگن اختصاصی دست فروشا در مترو چه مشکلی ایجاد می کنه؟:
الان بعضی جاها از اثر انگشت استفاده میشه (مراکزی که امنیت بالا میخان) ولی اونجا داده های کمی مورد استفاده قرار میگیره.
این جمله بالا که نوشتید یعنی چی؟
نیازمنده کامپیوترهای کوانتومیه؟
کارت هایی که با امواج رادیویی RF radio fereqence کار میکنن گفته میشه
مثل کارت مترو
دانشجویی
حضور و غیاب
اینه یه چیپ رفلاکتور فرکانس دارن
با توجه به کدگذاری چیپ
امواجی که برخورد میکنه باشون (با فرکانس مشخصه) فرکانسی منتاسب با کارت بازتاب میکنن
اینجوری با شماره گذاری کارت منحصر میشه
ولی از سیستم پشتیبان با توجه به شماره کارت اطلاعات ان بروز میشه
باید تحت شبکه جهانی یا داخلی ان لاین باشن
دوست عزیز شرکت هایی که از 2000-3000 نفر میرن بالا دیگه از اثر انشگت استفادهه نمیکنن چون هزینه داره براشون
چون برای افزایش سرعت اجرا باید دستگاههای پیشرفته بزارن ک این هزینه نگه داری داره
مگه اینکه سرور خود شرکت از قبل برای کارهای دیگه قوی باشه
حالا فرض کن جمعیتی بخوان بلیطای مترو رو با اثر انگشت پرداخت کنن
شما میرید استعلام سو پیشینه بگیرین از نیروی انتظامی کی نتیجه رو بتون اعلام میکنن؟
یک ماه بعد حداکثر
تازه اونا ابر کامپیوتر دارن
اگه دقت کنید من هم همین رو گفتم.
1 پسندیده
چندتا موضوع هست که به نظرم گفتنشون خالی از لطف نیست.
۱- اثر انگشت بیشتر برای وسایل شخصی کاربرد داره که دستگاه گیرنده اثر انگشت به خود شما یا جمع کوچک قابل اعتمادی تعلق داره، چون در صورتی که دستگاه در اختیار دیگری قرار بگیره و یا کنترل شما روی اون دستگاه کم باشه کپی تمامی اثر انگشت‌ها کار خیلی ساده‌ای هست (این کار رو دیدم که می‌گم)
۲- کلا شاخص‌های بیومتریک مثل عنبیه، مویرگ‌های انگشت، ساختار رگ‌های کف دست، دی‌ان‌ای، چهره، نوع حرکت، اثر انگشت و از این دست جزئی از حریم خصوصی افراد حساب میشه. پس سازمان‌هایی که نتونن به صورت امن او تضمین‌شده ز این داده‌ها نگهداری کنند، صلاحیت داشتن چنین پایگاه داده‌ای رو ندارن، چون این شاخص‌ها به سادگی قابل تغییر نیستند و از طرفی به سادگی قابل کپی برداری و سوء استفاده هستند.
۳- حتی کارت‌های اعتباری هم مشکلات خودشون رو دارن، راه‌هایی هست که امنیت رو بالا ببره اما هزینه و وقت‌گیری بالایی دارن. باید به تعادل بین امنیت و سهولت توجه داشت، مثلا اگر قراره پول کلانی جابه‌جا بشه از چند شاخص همزمان یا موارد پیچیده‌تر استفاده کرد و در این موارد هزینه مورد نظر به صرفه است. ولی برای هزینه‌های کمی مثل مترو یا حتی خرید زیر یک مقداری، میشه از کارت‌های کوچکی که اندازه کلید هستند و به سرسوییچی شما متصل می‌شوند استفاده کرد، یا حتی از طریق حفظ کردن یک کد ۱۰ رقمی و زدن اون در گیت. یعنی از توکن‌های و ابزارهای کوچکتر یا روش‌های نرم‌افزاری کم خطر و کم هزینه. یا حتی ساعت و موبایل هم می‌تونن حاوی اعتبار کافی برای مترو و موارد پرتکرار مشابه بشن.
۴- به نظر من بحثی که در مورد جستجوی اثر انگشت در پایگاه داده‌های بزرگ مطرح شد صحیح نیست. توجه داشته باشید که بسته به دقت دستگاه صرفا یک گراف نسبتا کوچک (مثلا ۱۲ راسی) از اثر انگشت شما استخراج میشه، و با روش‌های فشرده‌سازی و مقایسه گراف‌های برچسب‌دار (جستجوش خیلی ساده‌تر از گراف‌های بدون برچسبه)، با توجه به سرورها و رایانه‌های کنونی یافتن یک اثر انگشت در ۷۰ میلیون اثر انگشت کمتر از ۲ ثانیه قابل اجراست. درسته الان الگوریتم‌ها و دستگاه‌ها قدیمی هستند ولی اگر روزی قرار بر این کار باشه، مطمئن باشید آخرین مشکلی که وجود داره زمان لازم برای تطابق دادن اثر انگشته. یعنی کل کشور رو میشه با تعدادی از سرورهای قوی پشتیبانی کرد که در مقایسه با سایر هزینه‌ها اصلا مطرح نیست.
۵- استعلام‌ها نیروی انتظامی جریان متفاوتی رو دارن. ببینید جستجو کردن در یک نوع داده (مثلا همش اثر انگشت با ساختار داده واحد) و یک پایگاه داده، خیلی فرق داره با جستجو در منابع اطلاعاتی مختلف متنی در پایگاه‌داده‌های مختلف در سازمان‌ٔهای مختلف.
1 پسندیده
درسته… ایده های جالبیه 
فقط عدد رو ممکنه وقتی رقمش بالا بره برای یه عده سخت باشه حفظ کردنش. همین الان بعضیا شماره کارت چهار رقمیشون رو گاهی فراموش می کنند.
شماره 4 هم برام جالب بود.اطلاعات جالبی داره.
مشابه این عدد رو بانک ها دارن اجرا می کنن، خدمات خودپرداز بدون کارت. عدد ده رقمی مثل یه شماره موبایل، سه چهار بار استفاده کنید حفظ می شید.
استفاده از اثر انگشت به جای کارت های مختلف یا حتی داشتن ی کارت ک شامل همه کارت ها شود …بجای وارد کردن کارت از اثر انگشت استفاده شود ک هرگز استرس گم شدن یا…نداشته باشیم
1 پسندیده
من با اثر انگشت اصلا موافق نیستم، مشکلی که برای خود من در انگشت نگاری پیش میاد اینه که گاهی به خاطر استرس یا سرد ودن هوا اثر انگشتم خیلی مشخص نیست و به جای صرف زمان ۵ دقیقه ای برای این کار مجبور شدم ساعتها منتظر بمونم.
طرح بسیار خوبیه اما یکی از بزرگترین مشکلات این طرح موضوع حریم شخصیه.خیلی از ادم ها دوست ندارن که زیر نظر گرفته بشن اما با این روش یک دیتای بسیار قوی برای انالیز سرویس های امنیتی ایجاد میشه . چه این طرح تو ایران باشه چه خارج از کشور از این نظر مخالف های خاص خودشو داره
(مثال مشابه :دوربین های امنیتی لندن که خیلی جنجال ایجاد کرد)
من تازه وارد بحث شدم
من یکم کار پردازش تصویر کردم، با استادم صحبت می کردم ، می گفت به خاطر دقت پایین اسکنر های اثر انگشت، در دیتا بیس های بزرگ احتمال خطا بالا میره
ولی اثر انگشت رو میشه با کارت تلفیق کرد
علاوه بر کارت شما یه شناسه دیگه هم داشته باشید که اگر مثلا رمز و کارتتون دسته کسی افتاد، نتونه حساب رو خالی کنه
یه جور احراز هویت دو مرحله ای
2 پسندیده
امروز به یه مطلب برخوردم در مورد این که سنسورهای اثر انگشت با این که هنوز کاملا به دنیا نیومدن، عمر کوتاهی خواهند داشت و جاشون رو به امواج مغزی میدن
پس عملا این ایده اگه عملی هم بشه رو به فنا میذاره
1 پسندیده
RF ID داخلشون سیستم ذخیره سازی دارن.