چند روز پیش من کارت متروم رو توی کیف شلوغم پیدا نمی کردم و مجبور شدم کارت غیر اعتباری بخرم . کلی عذاب وجدان گرفتم وقتی بعد رد شدن از دستگاه پرتش کردم (دور) توی اشغالی. و شرمنده فامیل دور شدم خلاصه. یه ایده به ذهنم رسید این که چرا ما از اثر انگشت استفاده نمی کنیم به جای کارت؟
این ایده چه معایب یا مزایایی داره به نظرتون؟
دنباله ی موضوع‌های
اتفاقا تصمیم خیلی خوبیه فقط مکانیسم آن بدرستی تعریف شود و این یک بهبود و توسعه در فکر و یک گام در پیشرفت است، آیا روش بهتر دیگری می شناسید؟
به نظرمن این ایده بهترین روش هست که اگه عملی بشه واقعا عالی میشه .دیگه واسه پیدا کردم بلیط یا کارت خود لازم نیست سردرگم بشی واین روش به راحتی کارتون رو را میندازه و خیلیهم سریع وکارا هستش .پس این مهندسان ما کجان؟؟؟ آفرین به ایده ی بسیار خوبتون
#سوال
چند درصد احتمال داره که اثر انگشت دونفر شباهتشون انقدر بهم نزدیک باشه که سنسورهای تشخیص اثر انگشت اونا رو از هم تشخیص نده؟
هست همچین چیزی؟
طرح خیلی خوبی بود واقعا روزانه خیلی کاغذ داره سر بیلیط مصرف میشه ولی زمان بر هستش اگه اجرا بشه واقعا قشنگ میشه
#مشاهده
وقتی مترو و اتوبوسها کارت اعتباری دار شدن اولش مردم گیج میزدن. وقتی به بخش خصوصی داده شد برای فروش بیشتر کارت و راحتی خودشون چندتا راهکار گذاشتن. کارت اگه بزنی هزینه کمتر میدی، نقدی حساب کنی بیشتر میدی. برای کسی که از شهرستان میاد تهران، خیلی ها رو دیدم که به هر دلیلی میان مخصوصا اونایی که اولین بارشون باشه با این سیستم اگه اشنایی نداشته باشن خیلی براشون راحت نیست
برخوردهای بد هم دیدم توی سیستم کارتی. یه خانم و اقای مسنی که اومده بودن تهران برن دکتر چون کارت نداشتن اجازه عبور نمیداد
بهشون. پول میدادن متصدی میگفت برین کارت بخرین. و محل خرید کارت هم حسابی از محل سوار شدن اتوبوس دور بود.
اینطور وقتها مردم به داد هم می رسن برای هم کارت میزنند و این طور چیزها
خلاصه این که این طرح شاید خوب باشه اما باید نقصهاش دربیاد بیرون
نه اثر انگشت منحصر به فرده، برا همین تو جرم شناسی ازش کمک میگیرن.
در ضمن دستگاه های تشخیص اثر انگشت با پردازش تصویر اون قدر جالب کار میکنن که مهم نیست شما چه جوری انگشتتون رو روشون فشار بدین، چه زاویه ای از انگشت، چه مقدار فشار، … .
البته این چنین دستگاهی رو من در هر جایی ندیدم! و دستگاه هایی هم هست که دقتش کمتره و وقتی انگشتتون کثیف باشه و یا به درستی انگشت رو روشون نکشین، نمیتونه اثر انگشتتون رو تشخیص بده، مشابه لمسی بعضی لپ تاپ ها.
در کل این ایده جالبه، و میتونه قدم بزرگی هم در دنیای اینترنت اشیا باشه.
مشکلات این ایده می تونه اینا باشه:
اگه کسی سر انگشتاش بسوزه اثر انگشتاش از بین میره
یه اختلال عجیب نادری هم هست که نقص در یه ژن به اسم smarcad1 که باعث میشه اثر انگشت ایجاد نشه "فاقد اثر انگشت "و چون این افراد بیشترین مشکلشون وقتی هست که می خوان از کشور خارج بشن. بهش میگن اختلال در تاخیر مهاجرت
یک #ایده::tag دیگه می تونه این باشه : استفاده از پترنهای مردمک چشم
مشکل این ایده می تونه این باشه: افراد نابینا چه بکنند؟ ایا پترین مشابه داریم؟
راه حل: مخلوطی از اثر انگشت و مردمک چشم
مشکلش: یه نفر که هم نابیناست هم اثر انگشت نداره چه بکنه؟
این ایده وجود داره و دارن روش کار میکنن. ولی دوتا مشکل داره. در حال حاضر دستگاه ثبت اثر انگشت (توی لپ تاپ باهاش کار کردید احتمالان) مشکل دارن و نصب دستگاه خوب هزیته زیادی داره. دوم: این اثر انگشت باید تشخیص داده بشه از طریق بانک داده که اون کار زمان بریه.
اینجا یه مشکل بزرگ داریم اونم دیتا بیسه
از لحاظ قوانین بین الملل کشوری حق انگشت نگاری از اتباعش رو نداره منتها در شرایطی که خودش بخاد.
استفاده از اثر انگشت دیتا بیس بزرگی ایجاد میکنه که هزینه شدیدی تحمیل میکنه به ارگان
از طرفی سرعت ران و اجرا و سرچ اثر انگشت خیلی پاییه فکرش رو بکنید ک 30 ثانیه پشت گیت منتظرید تا تاییده بیاد واستون!!!
در همچین مواقعی که اجرا هم شده
استفاده از خدمات بدون کارت بانکی هست
الان توی مترو باجه هاش هست
با جیرینگ یا بانک مربوطه و استفاده از رمز دوم کارت بلیط میگیری
اگه کارت های اعتباری موقت مترو و امثال این رو داخل زباله دان های همون محوطه بدون خراب کردنش و تا خوردگی دور بندازیم دوباره قابل برنامه ریزی و بازیافتن به همون چرخه
بحث سر منحصر به فرد بودن و… نیست. گیت های ورودی هر ایستگاه از ایستگاه های دیگه مستقله، به عبارتی با هم شبکه نیستن. قیمت و میزان اعتبار هم در کارت ذخیره میشه. به عبارتی کارت بلیط، یه حافظه اعتباری داره و این باعث میشه که میزان اعتبار تو اون ذخیره بشه. علاوه بر اون، از اون کارت میتونید توی اتوبوس و احتمالا در آینده در تاکسی هم استفاده کنید.
اما اثر انگشت، قرنیه و… نیاز داره که همه شبکه حمل و نقل با هم ارتباط آنلاین داشته باشن که خب هزینه بره، و مشکل اینترنت ایران رو هم که میدونیم همه. از طرفی میشه این معایب رو هم در نظر گرفت:
حریم خصوصی افراد نقض میشه؛
سرایت بیماری بیشتر میشه؛
اگه دنبال راه بهتر و سریع میگردین، ولی پر اشتباه، تشخیص چهره مناسبه.
شبکه شدنش خیلی هم دور از واقعیت نیست
با شما کاملا مخالفم
RF-ID ها اطلاعات رو درون خودشون ذخیره نمیکنند. و با توجه به شبکهشونه که اعتبار کم میشه.
بهترین راهکار میتونه به نظر من اتصال خودکار کارت های خدماتی (ن صرفا مترو و اتوبوس) در یک کارت ک اون کارت به حساب بانکی متصله و میتونه ازون اعتبار کم بکنه هست.
و سیاست گذاری مدیریتی که در صورت کسری حساب ناچار باشیم حساب رو پر کنیم.
مثل کارت دانشجویی هنگام غذا، اگه اعتبار نداشتیم کسری منفی میزنه، چون ناچاریم اول و اخرش پرداخت داشته باشیم.
مشکل شبکه نیس
اتفاقا سرعت بالایی در کسری از ثانیه داره و امتجانش رو توی وسایل نقلیه عمومی پس داده.
داده های اثر انگشت حجم زیادی داره، ن رقم 16 رقمی کارت ها
دیتا بیس برای عدد کم میشه حجمش
ولی برای اثر انگشت سیستم های کدگذاری و هش کذاری وارد میشه که حجم رو شدیدا زیاد میکنه
و برای جامعه کوچک جواب میده
پیشنهادی دارم برای وسایل نقلیه عمومی اینه که خدمات حل و نقل رایگان ارائه بدن و هزینه های خودشان را از طریق سایر خدمات به مردم تامین کنن.
مث سایت ها یا شبکه های تلفن همراه که در یک سری کشورها رایگانه و تامین هزینه از راه تبلیغات و فروش جانبی بدست میاورند
میشه همین دوره گرد ها رو سامان دهی کرد و اجناسی را جهت فروش بشون واگذار کرد، متولی خود مترو باشه
با ظاهری اراسته
میشه مردم را در تبلیغات شریک کرد.
مثلا هرکی تحت شبکه مترو سفارش کالای مورد نظر خودش رو بده
یکی از دلایلی که مردم از دورهگرد ها خرید میکنن اینه که خود جنس مورد نیاز در حین نیاز عرضه میشه و تلاشی برای رفتن به محل خرید نیس
اشتراک وای فای
و…
هزار راه درامدزایی دیگه
دنباله‌ی موضوع واگن اختصاصی دست فروشا در مترو چه مشکلی ایجاد می کنه؟:
الان بعضی جاها از اثر انگشت استفاده میشه (مراکزی که امنیت بالا میخان) ولی اونجا داده های کمی مورد استفاده قرار میگیره.
این جمله بالا که نوشتید یعنی چی؟
نیازمنده کامپیوترهای کوانتومیه؟
کارت هایی که با امواج رادیویی RF radio fereqence کار میکنن گفته میشه
مثل کارت مترو
دانشجویی
حضور و غیاب
اینه یه چیپ رفلاکتور فرکانس دارن
با توجه به کدگذاری چیپ
امواجی که برخورد میکنه باشون (با فرکانس مشخصه) فرکانسی منتاسب با کارت بازتاب میکنن
اینجوری با شماره گذاری کارت منحصر میشه
ولی از سیستم پشتیبان با توجه به شماره کارت اطلاعات ان بروز میشه
باید تحت شبکه جهانی یا داخلی ان لاین باشن
دوست عزیز شرکت هایی که از 2000-3000 نفر میرن بالا دیگه از اثر انشگت استفادهه نمیکنن چون هزینه داره براشون
چون برای افزایش سرعت اجرا باید دستگاههای پیشرفته بزارن ک این هزینه نگه داری داره
مگه اینکه سرور خود شرکت از قبل برای کارهای دیگه قوی باشه
حالا فرض کن جمعیتی بخوان بلیطای مترو رو با اثر انگشت پرداخت کنن
شما میرید استعلام سو پیشینه بگیرین از نیروی انتظامی کی نتیجه رو بتون اعلام میکنن؟
یک ماه بعد حداکثر
تازه اونا ابر کامپیوتر دارن