زمانی که اتفاق ناگواری می‌افتد، مردم در شبکه‌های مجازی شروع به همدردی می‌کنند. جدا از این که چنین همدردی‌هایی دردی از کسی دوا می‌کند یا نه، کنجکاوم بدانم چرا در شبکه‌های اجتماعی این کار را میکنیم؟
همدردی در شبکه‌های اجتماعی مجازی کدام نیاز انسان را برآورده می‌کند؟
همدلی empathy یکی از مهمترین مهارت هایی است که انسان بهش نیاز داره (هم به دادنش به دیگران و هم به دریافت کردنش از دیگران) و ظرفیتش هم در انسان وجود داره. ابرازش از طریق شبکه های اجتماعی، درسته که از راه تمام حواس انسان مثل دیدن و لمس کردن منتقل نمی شه، اما هنوز سیگنال هایی وجود داره که از طریق اونها منتقل می شه و به نظر من خیلی تاثیرگذاره.
یک مثال عینی دارم در مورد حادثه اخیر (زلزله کرمانشاه)، کسی رو دورادور می شناسم که اهل سرپل ذهاب است اما ساکن تهران. از روز اول حادثه به محل زلزله رفته تا اگر کمکی از دستش بربیاد انجام بده یا حداقل کنار عزیزانش باشه. کانال تلگرامی درست کرده برای ارتباط با عموم که مشتاق هستن بیشتر بدونن یا نگران هستند و می خوان کمک کنند (ظاهرا خیلی از دوستان و نزدیکان باهاش تماس می گرفتند). من پستی از ایشون دیروز دیدم که به این احساس خودم مطمئن شدم. اون پست رو اینجا کپی می کنم:
"قدردانی؛
دیروز و امروز هرچند جزء بدترین روزای زندگی من بوده اما از طرفی جزء بهترین ها هم بود. دوستان زیادی تماس گرفتن و پیام دادن و همدردی کردن. دوستانی که شاید بعضی ها را فقط ۱ بار دیدم و هیچ رابطه ای عمیقی وجود نداشته. این پیام ها و همدردی را دست کم نگیرید که خیلی خیلی برای مردم اینجا ارزش داره.
به نمایندگی از همه میگم؛
ممنون که تنهامون نمیذارید
ممنون که تنهامون نمیذارید
ممنون که تنهامون نمیذارید
"
یه نکته دوستی الان در یه پیغام صوتی گفتن (البته بیشتر به موضوع در شرایط بحرانی چگونه کمک کنیم؟ - #3 توسط lolmol مربوطه ولی چون از جنس نیاز هست اینجا مطرح میکنم):
با خودم میگم آخه من اینجا تو یه جای گرم نشستم پاشم حداقل یه کاری کنم! و خلاصه به اولین شماره حسابی که میتونستم بهش اعتماد کنم مبلغی کمک کردم.
به نظرم میرسه همون همدلی که مطرح شد، بهترین توصیفه.
به نظر من ابراز احساسات و همدردی باعث میشه ما درد همدیگر و بهتر بفهمیم و علاوه بر جذب کمک های احتمالی ، انسانیت رو زنده نگه میداره.
مثال رسانه ایش برنامه ی ماه عسل و جذب کمک های مردمی و رفع مشکلات آنها
به نظرم مشکل بیشتر از عدم تعادل بین تقسیم شادی و غم میاد. به دلیل فرهنگی که جا افتاده بیشتر غم و اندوه رو تقسیم میکنیم. در جامعه کوچک با ارتباط محدود، باز هم مسئله بزرگی به وجود نمیاد. ولی وقتی جامعه بزرگ و آماری میشه، تقریبا هر زمانی یه خبر ناراحت کننده شخصی یا عمومی پیش میاد. به نظرم یا باید عملگرا باشیم مثل مثالی که @lolmol آورد یا انتشار عمومی رو محدود به مسائل عمومی بکنیم.