جامعه ما عموما از سخن راست و سخن گفتن از شرایط قبل از گفتگو ناراحت شده و پنهان کاری و به تعریض و کنایه سخن گفتن رو میپسنده. چاره چیه. تجربه های خودتون رو بازگو کنید …
چارهای به اون معنی وجود نداره. کمی واقع بین باشید، به نظرتون صراحت در جامعه برای فرد ممکنه چه نتایجی داشته باشه؟
سوال میگه در بین دوستان اما توضیح سوال میگه در جامعه خیلی با هم فرق میکنن.
در بین دوستان من به طور زننده ای صراحت دارم و معتقدم دوست عیب و ایراد و مشکل دوستش رو بهش گوشزد میکنه تا باعث رشد دوستش بشه. البته از نظر خودم زننده اس کسی تا به حال نگفته بد صحبت میکنم یا احساس ناراحتی نکرده. بیشتر به زبان شوخی این کار رو میکنم و کاملا حواسم هست صراحتم تبدیل به وقاهت یا توهین نشه و شخصیت دوستم رو خدشه دار نمیکنم.
در جامعه عموما دوپهلو صحبت میکنم و سعی میکنم بیشتر با کلمات بازی کنم و تا به حال مشکلی نداشتم. نیازی به صراحت گفتار نمیبینم در جامعه خودمون چون پذیرشش در بین خیلی از افراد وجود نداره. دلیلی هم نداره من بخوام با صراحت موضوعی رو مطرح کنم.
خب میتونیم جامعه رو جامعه دوستان هم در نظر بگیریم
در کل صراحت خیلی خوبه ولی اینکه سو برداشت به غرور و گستاخی نشه باید رندانه به کار بره
همیشه راه اصلی فقط یکراهه ولی راه فرعی میتونه چندین راه باشه .
بهترین کلام هم صریح و بی پرده سخن گفتن است ولی چون سو برداشت ها زیاد است افراد به لفافه پیچی و ملاحظات رو میارن.