از مدرسه چه انتظاری دارید؟ مدرسه چه چیز به فرزندتان آموزش می دهد، که قادر نیستید به تنهایی به او بیاموزید؟
اساسا کودکی چیست؟ کودک چه ویژگی هایی دارد؟ اگر کودکی سراسر بازی و سرگرمی است، آیا مدرسه حامی این ویژگی هاست؟
مدرسه ی آرمانی شما چه جور جایی است؟
نقاط ضعف و قابل اصلاح مدارس از نظر شما چیست؟
سوال جالبیه! به مدرسه فرستادن طبیعی‌ترین و مشخص‌ترین کاری هست که میشه انجام داد، معمولا اگه نفرستیم باید پاسخگو باشیم و نه برعکس. ضمن اینکه این روزها که اکثرا سرمان شلوغ است، به مدرسه فرستادن بچه‌ها نوعی پشت‌گرمی هست.
در واقع این سوال رو آقای قائدی مطرح کردند و من خواستم نظر دوستان و پاسخ شون رو بدونم.ایشون این پرسش رو خطاب به والدین و معلمان در ابتدای سال تحصیلی بیان کردند.
تا جایی که یادمه در مدرسه بیشتر و بهتر میتونستیم به بازی و سرگرمی‌مون برسیم. هم سن و سال ها بودن، کلی برنامه‌های تفریحی هم بود؛ مثلا تزئین کردن کلاس برای دهه فجر، ساختن روزنامه دیواری، ساختن کاردستی، گروه سرود، گروه تئاتر، … . زنگ‌های تفریح هم که بازی-شادی؛ زو، توپ بازی، گرگم به هوا، … .
کلیت مدرسه خوب بود (یا حداقل من میپسندیدم برا خودم!). شاید رو جزئیاتی مثل تعداد ساعتهای ورزش، یا تعداد مهارت‌های نرم که آدم میتونه در چنین موقعیتی یاد بگیره میشه مانور داد.
به نظرم مدرسه یه مرحله مهمی از اجتماعی شدن هست به خصوص تو دوره و زمونه ما که اکثر بچه ها تک فرزند هستن و یا اینکه سر والدین به شغلشون گرمه و ارتباطات کم هست. بچه ها میتونن با یه مشتی از خروار جامعه رو به رو بشن.
همه ی ما به دلایل زیادی موافق مدرسه رفتن بچه ها هستیم
علم آموزی و کسب تجربه و بودن در اجتماع و …
اما هدف نهایی ما موفقیت هست و با فرض اینکه موفقیت بچه ها در مدرسه کلید میخوره
مدارس ما با همه ی کم و کاستی هایی که داره جای خوبی هست برای اینکه به بچه ها خوش بگذره و از بودن با هم سن و سالهای خودشون لذت ببرند
استاد قائدی رو باید استاد چالش ساز نامید
خیلی از ساعتهای کلاس ایشون به پرسش و پاسخ همون پرسش میگذشت
