در طرح بحث بالا یه نکته ای که اصلاً ازش اسمی نیاوردم اسم ایران، فوتبالیستای ایرانی، فدراسیون فوتبالمون و کلاً هرچیزی مربوط به فوتبال ایران بود. به نظرم دنبال کردن فوتبال ایران به هیچ وجه جذاب نیست. مگه اینکه بخوایم جلو جمعی از دوستان که اهل فوتبالن حرفی واسه گفتن داشته باشیم. از نظر من این مسئله به خاطر موارد زیر میتونه باشه:
برنامه ریزی ضعیف فدراسیون برای لیگ، بازی های ملی
لیگ ضعیف و پرحاشیه
رفتار غیر حرفه ای بازیکن ها، مربیان، پیشکسوتا، روئسای فدراسیون و…
بازی های غیر جذاب تیم های فوتبال حتی تیم ملی مون
فیلمبرداری مسخره و اعصاب خورد کن از بازی ها. طوری که کارشناسای برنامه ای مثل نود، حتی از رو صحنه آهسته نمی تونن چیزی تشخیص بدن
و خیلی مشکلات دیگه.
همه این موارد باعث شده فوتبالمون رو فقط از طریق اخبار دنبال کنم و به هیج وجه بازی ها رو نگاه نکنم.
به نظرتون قابلیت فوتبال ما در همین حد و اندازه هاست؟ اگر نه چه دلایلی رو برای این موضوع موثر میدونین؟
برای دلیلش بد نیست به دلایل جذابیت فوتبال انگلستان نگاه کنید که چند تا خاصیت مهم داره:
1- فرآیند بیزینسی و شفاف خیلی عظیمی داره که مهمترینش در اینه که مردم پول خرج میکنن و باشگاه به واسطه حضور طرفدارها سرپا هستن. واسه همین کیفیت بد (حتی اگه نتیجه خوب باشه)، میتونه تنبیه مالی سنگینی داشته باشه.
2- اونقدر طرفدارها براشون مهمه، که در تعطیلات سال نو، جای اینکه بازیها رو تعطیل کنن، فشرده تر میکنن تا از گردش مالی تفریحات در این ایام کاملا استفاده کنن.
این داستانها رو مقایسه کنید با تماشاگرهای فوتبال ما، میزان لذت از فوتبال، میزان توجه به سلیقه مردم، میزان شفافیت در فوتبال ایران، دیگه نکته ای نمیمونه واسه گفتن.
یه پیشنهاد خوب اینه که کمپینی تشکیل بشه تا جلوی مصرف بودجه ورزشی در فوتبال رو بگیره و صرف والیبال، کشتی یا حتی “یه قل دو قل” کنه که طرفدار بیشتری دارن.
با گسترش امکانات ، ضوابط دقیق‌تر و شفافیت شاید بتوان فوتبال ایران رو جذاب کرد. اما یک نکته کلی وجود داره و اینکه فوتبال تبلور یافته در فرهنگ غربی (اروپایی) است. به نوعی جایگزین مناسب مسابقات گلادیاتوری است.
به همین دلیل لیگهای اروپایی همیشه جذاب هستند زیرا فوتبال مال آنهاست و گام به گام در فرهنگ آنان تکمیل شده است. از طرفی هرکجا اروپاییها رفته باشند نیز جذابیت فوتبال تا حدی وجود داره (مثل امریکای لاتین) ولی با این حال لیگهای برزیل و آرژانتین و شیلی و امریکا و … هم چندان جذاب نیستند و موفقیت این کشورها در سطح تیم های ملی است و اکثر بازیکنان حرفه‌ای این تیمها نیز معمولا در تیمهای اروپایی پرورش یافته‌اند! از طرفی لیگهای ژاپن و امارات و ترکیه و ایران و … هم در شرق جهان چندان جذابیتی ندارند و مشخصا جذابیت و لذت فوتبال در اروپا متمرکز است و بهترین لیگها با اختلاف فاحش در اروپا برگزار میشوند.
نمیشه نسخه کلی پیچید ولی این فرهنگ و نگرش فکری نقش داره.
من تقریبا بین سالهای ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۸ خیلی پیگیر فوتبال بودم تقریبا آخر دبیرستانم. بعدش بیشتر از طریق اخبار و اینا و… دیگه فقط بازی های ملی رو یا خارجی در حد بازی های خیلی حساس یو سی ال رو نگاه میکردم.
در تکمیل دلایل بالا میتونم اینو اضافه کنم که لیگ های فوتبال با تقریب خوبی همیشه در کشورهای صنعتی و توسعه یافته بهتر بوده چون عملا فوتبال به یک فعالیت صنعتی اقتصادی تبدیل شده. به همین دلیل میشه با افت اقتصاد ایتالیا افت لیگش رو دید و یا فاصله گرفتن یه تیم مثل پاریسن ژرمن از بقیه ی تیم های لیگ فرانسه. ریشه ی جذاب نبودن فوتبال ایران در مقایسه با لیگ های لاکچری اروپا به دلیل نبود تجربه ی مدیریت ورزشی و دولتی بودن فوتبال هست! مقاومت زیادی هم در برابر خصوصی سازی فوتبال میشه که البته علنی گفته نمیشه. کلی پول دولتی که بهتر بود صرف زیرساخت ورزش همگانی بشه از قراردادهای بازیکنها و مربی های بی کیفیت سر در میاره ( و همون مردمی که از زیرساخت های ورزش همگانی محروم شدن گریبان چاک میدن که دولت پول بده به قرمز و آبی که بازیکن بخرن )
بنظر من فدراسیون فوتبال ما اگه پولی که تو این سالها خرج مربی و بازیکن های خارجی شده رو صرف آوردن مدیر و دانش مدیریت ورزش و زیرساخت فوتبال میکرد لیگ ما جذاب میشد. تیم ملی ما حتی پتانسیل حضور توی ده تیم اول دنیا مثل والیبال رو داره، تنوع اقلیم کشور و تنوع ژنتیکی ایرانی ها این پتانسیل رو ایجاد کرده ولی خب ما بلد نبودیم استفاده کنیم.
یک دلیل خیلی مهم زیبا نبودن فوتبال از نظر تکنیکی هم این هست که زمین تمرین مسطح وجود نداره تا تمرین تاکتیکی انجام بشه. مهمتر از زمین بازی زمین تمرین هست!
ملاحظه بفرمایید:
کنه که طرفدار بیشتری دارن.