یادم میاد بچه که بودم مادر بزرگ و پدر بزرگم بهم توی حیاط خونشون لقمه نان و پنیر (نون پنیر) می دادن و من هنوز به دنبال مزه اون لقمه ها هستم. هزار تا پنیر و نان های مختلف رو امتحان کردم نسبت های مختلف پنیر به نان رو هم همینطور ولی نشد که نشد.
نظر
واقعا چرا لقمه هاشون خوشمزه تر بود؟
اتفاقا من هم در مورد درست کردن قهوه به همین نکته رسیدم، هر بار که مادرم قهوه درست میکنن لذت خاصی از نوشیدن قهوه شون میبرم که هیچ وقت از نوشیدن قهوه ای که خودم ساختم نبردم! گاهی شوخی-جدی با مادرم عنوان میکنم و میگم یه فوت آخر در ساختن قهوه هست که بهم نگفتین! و ایشون میذارن به حساب اینکه دارم تعارف میکنم یا تنبلیم میاد خودم قهوه درست کنم 
چون لقمه ای که می گرفتند با چاشنی عشق بوده
چند عامل میتونه داشته باشه یکی اینکه کیفیت نون و غذای اون موقع بالا بود دو اینکه ما اونا رو دوست داشتیم و سوم اینکه آدم جایی که کم بره و موقعیت جدید باشه بهش میچسبه مثلا من خودم خونه خواهرام که می رم حتی نون پنیر ساده شم خوشمزس برام . مورد بعدی اینکه شاید اون موقع واقعا گشنه بودیم . اینکه دغدغه ها کمتر بود و در لحظه زندگی میکردیم هم بی تاثیر نیست
شاید شاید مامان بزرگ و بابا بزرگ ها به چشم دوست داشتن نگاه می کنند و انتظار دیگری از نوه هاشون ندارند. ولی اولیای گرامی معمولاً انتظار دارند که آنچه نداشته اند را با سختگیری های مختلف بدست بیاوریم و آرام گیرند. اگر متوجه بشوند در آرامش و طبیعی زندگی ادامه یابد،توانایی بچه ها رویایی میشود.