پادپرس ازمون خواسته که فیلم بگیریم و یه سری سوال رو توش جواب بدیم. و من بعد دو هفته! یا بیشتر کلنجار رفتن به این نتیجه رسیدم نمی‌خوام فیلم بگیرم از خودم برای همین هی به تعویق می‌ندازمش.
یه دلیلش اینه که من با معرفی خودم مشکل دارم. ولی دنبال دلیلهای دیگه هم هستم.
چرا حس خوبی ندارم از اینکه دوربین دستم بگیرم و توی خیابون یا حتی خونه از خودم فیلم بگیرم؟!
جواب مستقیم سوال رو نمیدونم. ولی تجربه ی مشابهی دارم که ممکنه گفتنش مفید باشه 
به نظرم که در این جور مواقع هر چی بیشتر به خودمون حق بدیم، برامون بهتره! حداقلش اینه که احساس نمیکنیم از خودمون خوشمون نمیاد (حس خوبی نیست و در بلندمدت میتونه از عزت نفس مون کم کنه).
پادپرس از من هم کار مشابهی خواسته بود، و من تا وقتی خودم مسئول انجامش بودم به عقب مینداختمش. بعد یه فرصت خوبی پیش اومد و دو نفر پیدا شدن که به پیش بردن این کار پیوستن:
راحت سازی قدم های کوتاه مدت: یکی شون با پیگیری ش و تعهدی که در من ایجاد کرد، در ضمن آموزش های قدم های کوچکی که برام فرستاد، کمکم کرد بعضی نکاتی که الهام بخش یا کمک کننده هستن رو بدونم و ازشون برا تهیه فیلم بهتری کمک بگیرم.
ایجاد انگیزه برای بلندمدت: اون یکی هم با مهارت کارگردانی ش، خیالم رو راحت کرد که هر چقد هم من فیلم ناجالبی در اختیارش بذارم، باز هم قراره یه سری صحنه های جالب از من تو فیلم نهایی باشه.
نتیجه ش این شد که دست به دوربین شدم و حدود ۵-۶ تا فیلم ۴ دقیقه ای گرفتم و ریختم دور 
تا بتونم یه فیلم ۲ دقیقه ای بگیرم و نندازم دور!
مستقل از خروجی که قراره ساخته بشه، این تجربه برام خوب بود:
فهمیدم اون چیزی که باعث میشه بعضی ادما این قدر راحت بتونن خودشون رو معرفی کنن یا از خودشون فیلم بگیرن، صرفا استعداد یا برتری ذاتی نیست! بلکه به مقدار زیادی به مهارت های ابزاری (که به راحتی قابل اموختنه) و بعضی ذوق و سلیقه ها که در ابتدا میشه از دیگران الهام گرفت مربوط میشه.
در ضمن، در حین این کار کلی تمرین خود-معرفی کنی با صدای بلند داشتم، چیزی که بارها تو ذهنم انجام داده بودم ولی با صدای بلندش یه چی دیگه س.
پ.ن. من حتی برای مکانی که بشه فیلم رو تهیه کرد هم از ذوق فرد پیگیر این کار، کمک گرفتم و چیز خاصی به ذهن خودم نرسیده بود، یا برای بعضی دیالوگ ها به همین شکل!