یعنی روحمون وقتی نیمه جدا میشه و وقتی داریم این رویا رو میبینم داریم واقعا میمیریم و اون سریع برمیگرده که ما نمیریم و اگه اون دیر کنه ما سریع میمیریم؟!
6 پسندیده
چقدر این سوال جالب بود 
تا حالا تو خوابهای در حال مردنم این طوری دقیق نشده بودم!
خواب معادل یه سری فعالیت نورونی هست، دو تا حدس می‌زنم برای «از خواب پریدن موقعی که داریم خواب مرگمون رو میبینیم»:
-
مغزمون به دلیل کمبود تخیل نمیتونه مرگ ما رو حتی تو موقع خواب شبیه‌سازی کنه! (چون این اتفاق رو تا الان ندیدیم و معادل‌سازیش برای مغز ممکن نیست).
-
مغز یاد گرفته که وقتی در خطر هستیم به اندام‌هامون دستوراتی بده تا از خطر دوری کنیم. وقتی تو خواب میبینیم که داریم میمیریم، مغز چنین دستوراتی به اندامها میده و تلاش میکنه ما رو نجات بده. تکون خوردن اندام‌های ما تو خواب باعث بیدار شدنمون میشه.
یوسف و سپیده رو دعوت میکنم به این پرسش، تا با توجه به مطالعات خوبشون در حوزه علوم اعصاب و بیولوژی پاسخ‌های درست‌تری به این پرسش کنجکاوانه بدن @yousef @sepinoud.keshaavarz
5 پسندیده
من هم با لاله در مورد دوم
موافقم در واقع تجربه کابوس و خواب در خطر بودن، فرار کردن و خستگی ناشی از این خواب بعد از بیداری رو همه داریم. مغز اساسا تفاوت بین این دو تا رو نمیفهمه و دستوراتی که به اندامها میده چندان تفاوتی با حالت عادی نداره.
ولی تجربه لحظه مرگ در خواب برام از این نظر عجیبه: یعنی فکر میکنم که مگر به دلیل خاص، وگرنه عموما رسیدن به اون لحظه اونقدر حاوی خطر باشه، که اکثر افراد قبل از اون از خواب بپرن! اگر کسی خود لحظه مرگ رو در خواب تجربه کرده باشه، شنیدن جذابیت خاصی داره، اینکه اون تخیل رو هم از کجا آورده هم جالب میتونه باشه (البته در دنیای امروز تخیل ما میتونه از فضاهای غیرواقعی مثل فیلم و … هم بیاد)
3 پسندیده
فکر کنم جواب قطعی به این سوال شاید نیازمند تکنولوژی خوندن خواب افراد باشه و اینکه مثلا یک صبح تا شب تمام فعالیت‌های نورونی ضبط بشه و همچنین از تحرکات شخص در حین خواب فیلم برداری بشه و اینها از نظر زمانی هم با هم همزمان بشن.
2 پسندیده