به جمله زیر دقت کنین:
منظور از معایب شناختی، در یادگیری زبان چیا میتونه باشه؟ همچنین، چرا یادگیری در سنین پایین بهتر اتفاق میوفته؟
با سلام،
نوشته ای تحت عنوان (آیا یک زبانی درمان پذیر است؟) نوشته کاترین اسپرنگ در کتاب (درباب زبان و زبان شناسی)
به نوعی به این پرسش پاسخ داده شده است.
زبان آموزی شغل تمام وقت و جذاب برای کودکان در چند سال اول زندگی شان است. حتی کودکان با چنان قابلیت ذهنی اسفنج واری برای جذب اطلاعات زبانی، باید هزاران ساعت زبان مادری شان را بشنوند و به کار برند تا به آن مسلط شوند. معمولا بیش از ده سال طول می کشد تا آنان بتوانند توانایی حرف زدن به کلام غیر کودکانه ی روزمره را بیابند.
بزرگسالان اغلب این قدر وقت ندارند که صرف یادگیری زبان کنند اما از جهاتی مزیت هایی بر کودکان دارند. نخست اینکه بعضی از عناصر زبانی را می توانند طبقه بندی، تحلیل و تبیین کنند. دوم اینکه چون بزرگسالان، از قبل، زبانی را می دانند، می توانند آگاهی های حاصل از زبان اولشان را در یادگیری اصوات، کلمات و دستور زبان جدید به کار برند. بزرگسالان یادگیری زبان دوم را از صفر شروع نمی کنند. و…
بزرگسالان با ترکیب یادگیری مستقیم و غیر مستقیم، سریع _
_تر و اثرگذارتر می توانند معلوماتی در زبان جدید تحصیل کنند.
پ.ن: بخش هایی از نوشته کاترین اسپرنگ