سوالی که چند ساله در ذهنم وجود داره اینه که چرا مردم ایران پول‌هاشون رو انبار می‌کنن، حالا یا به صورت نقد یا با استفاده از املاک و غیره.
در مقابل، صنعتگران و خدمات‌دهندگان بسیاری هستند که کسی ازشون خرید نمی‌کنه. به صورت کلی پول در جریان نیست.
خبری رو اخیرا شنیدم که مالیات بر املاک درصد بسیار بسیار ناچیزی از مالیات کلی کشور رو داره که به نظر گوینده خبر دلیلش این هست که قانون‌گذاران و افراد دولتی به صورت گسترده املاک و مستغلات ذخیره کردند.
همه این‌ها نشون می‌ده که از پایین‌ترین بخشهای جامعه تا بالاترین بخش‌ها همه از بی‌پولی می‌ترسند. چرا این رو می‌گم. چون املاک و مستغلات خودشون کاری برای مردم انجام نمی‌دن. بلکه فقط دارایی رو حفظ می‌کنند.
از طرف دیگه گاهی دیدم که اشخاص و حتی خودم چقدر از اتلاف‌های کوچک در نگرانی هستیم، در حالی که اتلاف‌های بزرگ که خیلی وقت‌ها به دلیل نداشتن برنامه هستند چشم‌پوشی می‌کنیم.
اگر دید خودم رو به صورت انتزاعی بخوام بگم، نوسانات سیاسی به حدی شدت دارند که مردم سعی می‌کنند دارایی‌هاشون رو انبار کنند تا نسبت دارایی‌هاشون در مقابل نوسانات سیاسی رشد کنه تا امنیت بیشتری داشته‌باشند.
به نظرتون آیا این ترس بی‌پولی واقعی هست؟
چطور می‌تونیم پایداری زندگی رو در برابر این واقعیت افزایش بدهیم؟
اگر این ترس‌ها یا بخشیش واقعی نیست، چطور می‌تونیم احساس امنیت کنیم؟