چطور با کودکان رفتار کنیم که بواسطه ی نوازشی که موقع بیماری و یا زمین خوردن دریافت میکنند، تمارض و یا ترحم طلبی رو درشون نهادینه نکنیم؟
موردی که خودم دیدم اینه: با اینکه خیلی سعی می کنم با خواهر زاده ی سه ساله م طوری رفتار کنم که مواقعی که شاد و پر انرژی هست و در حال بازی کردن، توجه و نوازش بیشتری بهش بدم، ولی با اینحال دقت کردم که خیلی دوست داره وانمود کنه که زمین خورده یا به قول خودش دستش اوخ شده.
راهکار عملی چیه؟
چرا در این مواقع باید این محرک رو دریافت کنند؟
آیا وقتی زمین میخوره گریه میکنه؟ کلا چقدر گریه میکنه و چرا؟ پسر یا دختر؟
من نمیدونم درسته یا نه. ولی معمولا وقتی کودک دچار آسیبی میشه، بزرگترها برای آروم شدنش مورد حمایت و نوازشش قرار میدن. یعنی نباید این کار رو انجام بدیم به نظرت؟
بهترین کار اینه که بی اعتنایی کنیم. بی اعتنایی کامل
اصلا نباید درگیری ایجاد کنیم.
یعنی اصلا نباید بهش بگیم تو نباید اینکار و بکنی. نباید این حس و بهش منتقل کنیم که تو نمی تونی
بچه ها تو این سن حاضر هستند رنج بکشند تا جلب توجه کنند.
بعد از 3 سالگی درست میشه
نشانه چیز خاصی هم نیست فقط بی اعتنایی کامل
دختر هست
خب اگه واقعی زمین بخوره ، و بهش آسیب برسه ،بله گریه میکنه. ولی کلا بچه ای نیست که زیاد گریه کنه. اتفاقا خیلی خیلی شاد و پر انرژی هست و بیشتر اوقات در حال شادی و خندیدن هست.
وقتی هم عمدا و به هدف جلب توجه خودشو الکی میزنه زمین، فقط میخنده و میگه: خاله، آیسا افتاد! و دوست داره من برم بغلش کنم و نوازشش کنم
من گاهی وقتی میگه:آیسا افتاد، بجای اینکه وانمود کنم باورم شده که افتاده زمین، میخندم و میگم خاله پاشو ولی خب اصرار داره که بریم حتما بغلش کنیم
از یک نظر ممکنه روال تمارض در کودک ایجاد بشه که خوب نیست ولی چندان معضل بزرگی نیست. اکثر آدمها همین کار رو انجام میدن بخصوص برای جلب توجه و محبت کسانی که نزدیک هستن. شاید بهتر باشه که صریح بهش گفته بشه که وقتی نیاز به محبت داره با شما در میان بزاره یا راه صریحتری برای ابراز این نیاز بهش یاد بدید. چون نیاز انسانیه و بهتره حس نکنه که برای دریافت محبت حتما باید دچار مشکل بشه!
درسته. من راهی که آقای اسلامی ارایه دادن ،یعنی بی تفاوتی رو شنیده بودم قبلا، ولی باز خودم فکر میکردم خیلی سختگیرانه هست که وقتی کودک نوازش طلب میکنه حتی به این شیوه، کاملا بی تفاوت باشیم و ازش دریغ کنیم.
همه عبارت لوس شدن و شنیدیم
شخصی لوس هست که کمبود محبت داره و دست به مانورهایی میزنه که به این محبت برسه
همیشه بچه رو باید نوازش کرد و اشکال اینه که چرا بچه می خواد از این طریق(اوفه کردن خودش) محبت لازم و بدست بیاره؟ مگر محبت رو نگرفته که مجبور شده دست به این مانورها بزنه
اگر بچه تمام توجه و محبت و بگیره بعدا به امنیت و ارامشی میرسه که دیگه برای بدست اوردنش تلاش نمیکنه ولی بچه لوس اینطوری نیست و محبت و کامل نگرفته
حالا به هر دلیلی بهترین کار اینه که بی اعتنا باشیم ولی محبت رو بدون پیش شرط بعدا بهش بدیم
نه منصفانه و نه منطقیه که قبل از آموزش فردی رو به خاطر خطا تنبیه کنید. بچهها میفهمن، یاد میگیرن و اعتماد میکنن. میتونید خیلی صریح صحبت کنید و البته با رفتارتون بهش اطمینان بدید که به حرفهاتون اعتقاد دارید یعنی اگر از روش درست عمل کنه، محبت رو به دست میاره.
بیاعتنایی این خطر رو داره که ممکنه حس عقده و ناامنی شدید رو در کودک رشد بده که بعدها تبدیل به یک معضل بزرگ برای تمام زندگی بشه. بخصوص وقتی نیاز پایهای مثل محبت مورد بیاعتنایی قرار بگیره، ممکنه فرد دیگه این نیاز رو به روی شما نیاره ولی تبدیل به یک حس ارضا نشده میشه که بعدها تبدیل عامل شکستهای بزرگ در روابط فردی و عاطفی فرد بشه.
محبت کردن و دوست داشتن با لوس تربیت کردن به اندازه یک مو فاصله اشه اما به اندازه یک دنیا تفاوتشه.
تا میتونید بهش محبت کنید. بی تفاوتی؟ واقعا کار جنون آمیزیه.
اون بچه تا چند سال پیش شماست و نزدیک ترین افرادش خانواده اش هستند؟ تا وقتی که بره مدرسه.
اگر نیاز عاطفیش از طرف خانواده تامین نشه توی اجتماع دنبال برطرف کردنش خواهد بود. اجتماع ما هم که ماشالا سالم و سلامته!
پیشنهاد میکنم براش چند تا قصه راجع به بد بودن دروغ یا حقه بازی بخونید. مطمئن باشید وقتی به این باور برسه که این کار ها غلطه دیگه از روی حقه بازی خودش رو نمیزنه زمین و اگر این کار رو بکنه از روی شیرین کاری بچگانه و بازی و تفریحشه.
بعدشم وقتی الکی گریه نمیکنه یعنی قصدش فریب دادن شما نیست و چون یه دختر کوچولوی خواستنیه دوست داره که خواسته بشه. اگر از روی ترحم طلبی بود دائما در حال گریه کردن بود تا به خواسته هاش برسه.
فکر نمیکنم مشکلی وجود داشته باشه و دختر کوچولوی داستان ما سالم و سلامت و شادابه و از روی بازیگوشی و شیطنت دنبال سرگرم کردن خودش و ارتباط گرفتن با بقیه اس.