فرض کنید مسئول یه جمع 14، 15 نفره باشید و رابطه دوستانه ای بین شما و اون افراد برقرار هست و با هم به یه سفر کوتاه رفته باشین. موضوع مهمی هست که این جمع باید بهش گوش بدن و با شما همکاری کنن. اما خب در این حالت بیشتر ترجیح میدن به گفتگوهای چند نفره خودشون ادامه بدن و شما هم صد در صد باید اون مطلب رو به اون ها اطلاع بدین. اما خب: کو گوش شنوا؟
در این موقعیت تجربه شما چی میگه؟ چه باید کرد؟
کاری که من کردم: با جیغ گفتم: لطفا گوش بدید و ساکت باشین. بعد از اون کمی حس کردم فضا سنگین شد و خودم دوست نداشتم. یه جور فاصله ایجاد شد.
به نظر من اگر موضوع مهمی بوده که باید می گفتید، کار درستی توی اون شرایط بحرانی انجام دادید.
گاهی وقت ها یک شوک فقط می تونه اثرگذار باشه.
منم یک بار تجربه مشابه داشتم و پشیمون نیستم! فاصله ای که اون لحظه ایجاد میشه هم چندان معنادار نیست چون رفتار های بعدی شما می تونه کاملا این فاصله رو از بین ببره.
