برای تعمیر وسیله‌ای که هیچ‌گونه علم و مهارتی درباره آن ندارید، چگونه متخصص معتمد را می‌یابید؟ چگونه اعتماد می‌کنید؟
معرف‌های معتبر؟ نمایندگی‌ها؟ گارانتی بعد از تعمیر؟
مثلاً از کجا معلوم هزینه تعمیر وسایلی رو که باز می‌کنند و می‌بندند، واقعاً همونقدر باشه که میگن؟ یا از کجا معلوم تشخیصشون درست باشه؟ مشکل اینجاست که بعضی وقتا هم تا وسیله باز نشه نمی‌فهمن مشکلش چیه؟ تجربه۱:
لپ تاپ من معمولاً زیاد داغ میشه، چند سال پیش براش کول پد خریدم، ولی برق رو از لپ تاپ می‌گرفت و خیلی هم تأثیر نداشت گذاشتمش کنار. همیشه حواسم بود که جریان هوا زیرش برقرار باشه. حتی پارسال سرویس فن هم انجام دادم، اما تغییر چندانی مشاهده نشد. تقریبا دو هفته قبل در حالیکه به دلیل درد گردن، گذاشته بودمش روی یه صندلی بلند چرمی و حواسم به جریان هوای زیرش نبود، با پنج تا ده دقیقه کار خاموش شد و دیگه روشن نشد، یک نفر چند احتمال مطرح کرد، بالاخره بردم همونجا که فن رو سرویس کرده بودن، تعمیر شد با ۶۰۰ هزار تومن هزینه و با دو ماه گارانتی و به شرط استفاده از کول پد آلومینیومی حدود ۲۰۰ هزار تومنی. تجربه۲:
چند ماه پیش؛ روغن ریزی از منبع هیدرولیک ماشین، یه مکانیک محلی یه هیدرولیک کار رو معرفی کرد، سریع گفتن از جعبه فرمونه، تعمیرم کردن حدود ۵۰۰ هزار تومن، ولی باز روغن ریزی داشت، این بار گفتن از شیلنگه، چیزی که رو بود و ارزونتر در میومد! دفاع تعمیرکار این بود که جعبه فرمون هم کهنه شده بود.
این مثال‌ها هر دوش جوریه که شما به عنوان مشتری چیزی از درون سیستم قبل و بعد از تعمیر نمی‌بینی، و فقط باید به عملکرد بعد از تعمیر اکتفا کنی و نهایتا از چند جا سربسته قیمت‌ها رو دربیاری.
چطور میشه اینجور مواقع تا حدودی خیالمون راحت باشه؟ راهش چیه که درصد اعتماد بالا بره؟ به چند نفر باید رجوع کرد؟ مشتری از کجا بدون تقلب (کمتری) در کاره؟
راستش قضیه دو طرفست، یعنی این سوال به درد تعمیرکارها هم می‌خوره، یعنی اونا چه راه‌هایی دارن که اعتماد مشتری رو جلب کنن؟
راه‌هایی که با دردسرها و نیازهای دنیای جدید سازگار باشه. یکی از مولفه‌های کسب و کارهای قدیمی اعتماد از روی شناخت افراد بود، الان با رشد جمعیت و کسب و کارها واقعاً مشکله.
برای پیدا کدن تعمیرکار خوب در هر زمینه ای اول میرم به تمام تعمیرکارهای اون حرفه وصنف سر میزنم و کارگاهشون ررو برانداز مکنم ببینم آیا وسایلشون کافی هست , از لحاظ ادب و رفتار آیا سرشون ب تنشون میارزه یا خیر , بعد کم کم از مشکلات اون وسیله بهشون میگم , اگه تونستن به خوبی راهنمایی کنن و حدس بززن که این وسیله احیاینآ چطور خراب شده اون تعمیرگاه رو مد نظر قرار میدم و باز هم به باقی تعمیرکارها سر میزنم با همین وال و در آخر برمیگردم پیش همونی که بیشتر نظرمو جلب کرد , بعضی از تعمیرکارها این عادت رو دارن که علاوه بر ایراد اون وسیله هفت هشت ده تا ایراد دیگه هم روش میذارن که این یعنی خط قرمز من و سریع از اون تعمیرکار فاصله میگیرم , تعمیرکار خوب اونیه که به مشتری آرامش خاطر بده بگه این خیلی راحته درست کردنش نگران نباش درست شد که شد اگه نشد پولی نمیگیرم!!! عرفش و قانونش همینه!!! اینکه مهارتهای تعمیرکار رو بلدباشی و بتونی بسنجی خیلی نکته کلیدی و مهمی هست که طرف چقدر بارشه و چقدر تجربه داره. و در آخر اینکه همیشه قبل از دادن وسیله به تعمیرکار راجع به مبلغ صحبت کنید یه موقع گوشتون رو نبرن چون میتونن وسیله رو تا زمان تسویه حساب پیش خودشون نگه دارن(نمیدونم قانونیه یا نه ولی تو ایران ازشون بعید نیست)
متاسفانه چون نقش آموزش در کشور ما جایگاهی نداره هیچ کاری از روال منطقی برخوردار نیست اون یه مقدار آموزش سنتی هم که از استاد به شاگرد منتقل میشد که طوطی وار هم بود در حال حاضر کمرنگ شده به خاطر خیلی عوامل از جمله قوانین کار و بیمه و…
من خودم بیشتر وسایل رو تعمیر میکنم ولی در صورت نیاز با چند سوال استاد کار رو مورد سنجش قرار میدم
زمان رژیم قبل هم همینطور بود بیشتر روال استاد شاگردی افراد را فنی میکرد با اینکه مراکز فنی و حرفه ای تحت پوشش وزارت کار از قدیم بوده ولی تاثیر چندانی نداشته
کسی را باید استاد نامید که هم اطلاعات علمی کامل داشته باشه و هم تجربی کار و نواقص آن را بداند که همچین کسی بسیار کم است
نه باید گول ظاهر تعمیرگاه را خورد نه گول زبان بازی افراد را
البته عوامل دیگری مثل دستگاههای مدرن و ابزار کار به روز و کارایی قطعات هم در این زمینه نقش بالایی دارد
یه مشکل بزرگی هم در ارائه تجربه و دانش در مملکت ما هست و آن خساست در نشر تجربیات از اساتید فن به کار آموزان است.