نانوذرات مغناطیسی مصارف اثربخش زیادی در پزشکی دارن، از جمله انتقال هدفمند دارو، تصویربرداری های مغناطیسی، زیست حسگرها، گرمادرمانی، … .
با استفاده از نانوذرات مغناطیسی در باتری های اتمی و کمک گرفتن از خاصیت مغاطیسی در آهن ربا، میتوان در کوتاه ترین مدت زمان حداکثر شارش بارهای مغناطیسی را تامین کرد.
به نظرتون چنین طرحی چه مشکلاتی داره؟ و چقدر امکان پیاده سازیش هست؟