برای من همیشه این کار دردناک بوده. شاید فقط در مواردی بسیار اندک که موضوع درس خیلی داستانی طور بوده و خوب شنیدن داستان بسیار لذت‌بخشه.
اما در موارد دیگه، به شدت آزاردهنده هست. دچار رفلاکس می‌شم. استخوان‌های بدنم درد می‌گیره. عصبی می‌شم. نمی‌دونم توی مغز چه اتفاقی در حال رخ دادنه که اینقدر دردناکه. در مقابل وقتی که قراره یک چیزی رو با عمل و اجرا یاد بگیرم دیگه این درد وجود نداره. جستجو کردن یک چیز خیلی ساده هست.
اما این همیشه ممکن نیست. مثلا موضوعی که همیشه از یادگیریش فراری بودم و بیس و پایه و اساسش رو بلد نیستم رو مجبورم بشینم و مثل یه بچه خوب گوش بدم ببینم تا یاد بگیرم.
اما مانع اصلی همین درد موجوده، درد عضلات، رفلاکس، عصبی شدن. چه اتفاقی می‌افته که این درد به وجود میاد. یک راهش ممکنه استفاده از روش‌هایی مثل پومودورو باشه که باعث می‌شه فکر می‌کنم به این درد عادت کنیم. اما آیا این تنها راه حل موجود هست؟ و روش پومودورو از نظر شیمی چطور عمل می‌کنه؟ آیا واقعا بعد از مدتی می‌تونه کمک کنه که مدت طولانی بدون درد بشینیم پای یک کار؟