اوایل دوران کرونا، یکی از همکلاسی‌ها که مطالعاتی در حوزه ادبیات داشت، تبلیغ کرد که بیاید به این گروه واتسپی تا داستان‌نویسی رو یاد بگیرید.
من داستان‌نویسی رو دوست دارم. دلایل خودم رو هم دارم و هدف و تعریف خودم از داستان.
وقتی وارد گروه واتسپی شدم، قوانین رو خوندم: اگر شخصی تمرینها رو انجام نده از گروه اخراج میشه. من خودم آدمی هستم که در کارم تعلل پیدا می‌کنم، یکی به خاطر درون‌گرایی، یکی خجالت، یکی کمال‌طلبی. که باعث شد اون دوران که کار و مشغله ما کامپیوتری‌ها زیاد شد، نتونم به خوبی روی موضوعات وقت بذارم، و خیلی زود من رو حذف کرد. این اتفاق من رو خیلی ناراحت کرد. یک جورهایی حس بیرون کردن از کلاس رو بهم داد. از اونجایی که به نظر من این شخص یک‌سویه نگر بود و براش صحبت طرف مقابل اهمیت نداشت، نمی‌تونستم و نمی‌خواستم بهش احساس بدم رو بگم. ولی از کارش اینقدر ناراحتم که دیگه اون رو به عنوان یک دوست نمی‌دونم. چون این فرصت رو که خیلی دنبالش بودم بهم داد و با بی احترامی ازم گرفتش.
اما بیرون کردن از کلاس هدفش چی هست؟ آیا برای یادگیری بهتر هست؟ آیا برای ایجاد ترس هست؟ چقدر این کار مفیده؟
آیا پشت این تصمیم، کاملاً منطق وجود داره، یا بیشتر از روی یک تجربه احساسی ساخته شده؟
آیا راه حل جایگزینی برای بیرون کردن از کلاس یا گروه وجود نداره که همون قدر نتیجه مثبت در رشد دانش‌آموزان بده؟
خب اولا بگم كه شما تو اين حس تنها نيستين، حسى كه در “از دست دادن يه دسترسى” تجربه ميشه چند برابر قوى تر از حسى هست كه در “به دست نياوردن” تجربه ميشه. در حالى كه در هر دو خروجى يه چيز هست: نداشتن! اصلا يه قانون وجود داره تو قوانين كار با اين مضمون كه “اگه شما به كارمندت براى مثلا سه ماه حقوق اضافه پرداخت كردى، حتى اگه اين حقوق هيچوقت رو كاغذ قرارداد نياد، ديگه حق ندارى از پرداختش خوددارى كنى. و اگه روزى پرداخت اضافه رو قطع كردى، كارمندت به راحتى ميتونه ازت شكايت كنه”.
دقيقا به دليل همين حس قوى، خيلى بهتره كه قبل از دادن دسترسى افراد سنجيده بشن تا بعدش.
حالا راجع به موقعيت، من متاسفانه يا خوشبختانه دوستتون رو راحت ميتونم درك كنم! چون بارها تو موقعيت ايشون بودم، حدس ميزنم هدفشون اصلا ايجاد ترس نيست و در اون لحظه ى اقدام ايشون حواسش به هدف اصلى كه همون يادگيرى بوده نيست. فقط ميخواد قانون و نظمى كه گذاشته رو رعايت كنه، چون موقع اجرا رعايت يه قانون بد، بهتر از بى قانونيه.
راهكار چيه؟
جايگزين بهتر از حذف سريع، كه به تجربه و بعد از ديدن واكنش افراد ياد گرفتم اينه كه قبل از حذف ناگهانى، قرار با طرفين دوباره چك بشه تا اگه حذفى هم قراره رخ بده همدلانه باشه:
فلانى، وقتى گروه رو تشكيل ميداديم يه قرارى گذاشتيم كه فقط افراد پيگير و فعال بمونن. دليل اين قانون اين بود كه انگيزه كل جمع رو به انگيزه تك تك افراد مرجح دونستيم تا گروه حفظ بشه. شما دو هفته س كه تمرينت رو پيش نبردى، مشكلى پيش اومده؟ ميخواى هنوز تو گروه باشى؟ اگه بله اين رو ياداورى اخر بدون و لطفا به قرتر گروه پايبند بمون، وگرنه فعلا بهتره از گروه بياى بيرون و در يه فرصت بهتر در خدمت هم باشيم.
البته اين كار، پيام اضافه، انرژى لازم داره، و فقط وقتى انجامش ميصرفه كه درامد مناسبى با خودش داشته باشه.