##هدف
دنبال تجربه هایی هستیم که بهمون کمک میکنه به راهکارهایی برای این مسئله نزدیک شیم: «چه جوری غذا تولید کنیم، که نه زیاد بیاد و نه کم؟»
مهم‌ترین مشکلی که برای تکرار بیشتر این کار شخصا بهش برخوردی چی بوده؟ توصیف کن.
تا الان این مشکل رو چه جوری برطرف کردی؟
حالا که صورت مساله رو درست متوجه شدم!!، می خوام بگم که من اصلا با این قضیه موافق نیستم که بهتره همون قدری که می خورم/می خوریم غذا تهیه کنم/کنیم. 
چه اشکالی داره بیشتر تهیه کنیم و با نگه داری در یخچال، یه وعده دیگه هم ازش استفاده کنیم؟
یا فریز کنیم و بعدا مصرف کنیم؟
#مثال-
ما وقتایی که 4 تا مهمون داریم اندازه ی 8 نفر غذا می پزیم، برای همین وقتی مهمونا میرن اندازه ی 4 نفر غذا باقی می مونه که وعده های بعد استفاده می کنیم و خیلی هم خوشحالیم از اینکه مهمونا باعث شدن کلی غذا داشته باشیم و یکی دو روز از غذا پختن معاف شدیم!
خونه پدربزرگم که میرم معمولا یه سری مواد خوراکی دارن که در حال خراب شدنه! 
دلیلش هم اینه که ماها، نوه ها و دختراشون وقتی بهشون سر میزنیم براشون یه سری مواد خوراکی میبریم ( برا محبت کردن). و خب یه پدربزرگ و یه مادربزرگ هستن با حجم معده ی کوچیک و اقوامی که نهایتا هفته ای یه بار به ایشون سر میزنن.
خلاصه اینکه این مواد اکثرا خراب میشه، مثلا هندونه، گیلاس-زردالو، … .
از یه طرف تهیه بعضی مواد راحت تر از بعضی دیگه هست، مثلا برا تهیه هندونه کافیه یه وانت هندونه فروشی پیدا کنی، در حالی که برا تهیه خشکبار لازمه حتما به یه خشکبار فروشی معتبر بری که موادش مونده نباشه و این تو کرج خیلی ساده نیست.
از یه طرف این جور مواد خیلی زود خراب میشن. و از طرف آخر هم دست خالی رفتن، یه جوری ناخوشاینده!
تو چنین موقعیت هایی چه میشه کرد؟
###تجربه
یه چیز دیگه هم اینکه اصلا تهیه هندونه و یا میوه-چینه تابستونی برا خانواده های یک-دو نفره یا کم خوراک با هدررفت همراه میشه. چون هندونه های کوچیک که بی مزه و یا تو زرد هستن. و هندونه های بزرگ خراب شدنی. و یا نهایتا یک-دو خوشه انگور بهتره بخری و نه بیشتر. این میوه ها حکمش چیه؟ یعنی مجردها نمیتونن تابستونا میوه های بزرگ رو بخورن؟!
۱) چرا خیلی از مواد غذایی فروشی خام کیلویی هستن؟ چرا مثلا سیب زمینی دونه ای فروخته نمیشه و کیلوییه؟
۲) یه پرس غذا ینی چقد؟(بنظرم پرس مثل وجب میمونه! معیار اندازه گیری درستی نیست) متر درست چیه؟
مامان بزرگ من همیشه یه ترازو داره وقتایی که میخواد آشپزی کنه مواد خام رو وزن میکنه بخاطر همین همیشه به اندازه اس …
حتی برنج یا وسایل سالاد یا … ؛ در اثر تجربه میدونم برای هر کسی خوش خوراک یا کم خوراک، بچه یا بزرگ، زن یا مرد چقدر مواد نیاز هست.
یه تجربه دیگه هم که در این زمینه داشتم برا دوران دانشجویی بود، تو دانشگاه ما ( علوم پزشکی شیراز) این سنت رو جا انداخته بودن که هرکس تمایل داره مقداری از غذاشو که فکر میکنه براش زیاد هست قبل از شروع به غذا خوردن برگردونه به سلف غذاخوری تا در آخر هرچی اضاف اومد رو به افراد بی بضاعت بدن، بعضی از سلف ها هم همون اول خودمون می‌گفتیم که چقدر بریزه دیگه غذای زیادی وارد بشقابمون نمیشد.
تجربه م: آخرین بار یادم نیست، ولی یه بار که غذا تا ته خورده شد با اینکه کم نبود رو میگم:
یه دورهمی دوستانه بود، 8 نفر بودیم، دوستام عصری اومده بودن پیشم، من باهاشون تعارف نداشتم (دوست تر بودیم!) و خلاصه شام اماده نکرده بودم و گفتم همون موقع یه کاریش میکنیم 
بعد شب بچه ها خودشون دست به کار شدن و تصمیم گرفتن خودشون یه کاری کنن! و یه املت (تخم مرغ-گوجه) دبش آماده کنن. آماده کردن و اتفاقا غذای آماده شده بیشتر از نیازمون بود! ولی تا ته خورده شد به دو دلیل:
کسی که غذا رو میخورد خودش غذا رو اماده کرده بود. یعنی یه جورایی زحمت اماده کردن غذا رو کشیده بود.
جمع تعارف معارف نداشت و همه میدونستیم اگه تخم مرغا بمونه دیگه خوشمزه نیست و خلاصه اخرا که چند نفر سیر شده بودن، بقیه حواسشون جمع شد که لازمه بیشتر بخورن که نمونه.
مشکلم: تجربه م خیلی تکرار پذیر نبود، چون نمیتونم با همه همین رفتار رو داشته باشم! مهم ترین سد جلوی راه تعارف هست و این طرز فکر که میزبان یه وظایفی نسبت به مهمان داره! و اگه غذا اماده نکنه یا کم اماده کنه یه جورایی کار بدی کرده!
و این مشکل تعارفات رو تا الان نتونستم برطرف کنم.
خب منظور همونه!
حالا بعضی افراد به دلیل شغلشون از طریق کاشتن تولید میکنن (کشاورزا مثلا) و بعضی با پختن (آشپزهای خانواده) و بعضی هم با خریدن (مسئول خرید در خانواده).
یه نکته خوب تو تحقیق بود که میگفت:
این رفتاری هست که خیلی وقت ها خودمون موقع خرید یا پخت و پز تجربه میکنیم: مهمون داریم و از ترس اینکه غذا کم بیاد بیشتر میپزیم.
و برا همین فکر کنم اگه بتونیم به راهکارهایی برا بهبود رفتار یه دسته افراد بیابیم، قابل تعمیم به نفرات دیگه هم هست 
البته بستگی به راهکارش هم داره!
بنظرم داشتن یک دستورالعمل اشپزی که توش نکات مهم بويژه مقدار مواد مصرفی و نتایج پخت و مصرف توسط خود آ شپز نوشته شده خیلی میتونه مفید باشه مثلا فلان موقع فلان غذا رو با فلان آ دما چقدر و با چه اندازه ترکیبات پختم و چقد باقی موند ازش. هر موقع خواستیم دوباره اون غذا درست شه بریم یه نگاه به تجربه مون بندازیم تا دیگه زیاد درست نکنیم
تازگی الویه درست کردم نصفش کافی بود و علیرغم تاکیدهای مادرم درست تشخیص نداده بودم و اون نصفه زیادی دو روز بعد از یخچال به سطل آ شغال رفت علاوه بر مواد غذایی ابرق و گاز هم هم هدر رفت
من مدت ها عنوان این پست رو اشتباه متوجه شدم و گیج بودم! فکر می کردم منظور اینه که چه طور می تونی همون قدر که مصرف می کنی ، تولید کنی!! 
به اندازه تعداد افراد درست کنیم گاهی حتی کمتر اضافه ها رو فردا استفاده کنیم. چند مدل غذا درست نکنیم تو مهمونیا.
کم بخریم سبزی خوردن رو مثلا یا اگر نمیشه با دوستان اگر داشتیم که من ندارم با هم بخریم و نصف کنیم که خراب نشه.یا اضافی سبزی خوردن رو من کوکو سبزی درست میکنم.
###تجربه شخصی
برای پخت برنج، موقعی که تعداد مهمون ها رو دقیق نمیدونم و در ضمن رودرواسی دارم، برنج رو آبکش میکنم و وقتی آبش تموم شد، دم نمیکنم.
و به محض اینکه مهمون ها میان، و تعداد دستم میاد، مقدار مناسبی از برنج آبکش شده رو دم میکنم. این طوری هم به موقع غذام آماده میشه و هم کم یا زیاد نمیاد.
در ضمن برنج آبکش شده هم تا مدت حداقل 3-4 روز تو یخچال تازه و قابل دم کردن میمونه و خبری از کهنگی برنج هم نخواهد بود.
شاید بشه چنین تجربه های ساده ای رو با یه ابتکار عمل به آماده سازی سایر مواد غذایی هم تعمیم داد.
با سلام.
من دانشجوی متاهل هستم که شهرستان زندگی می کنیم ولی تهران درس می خوانم.
1-روزهایی که دانشگاه هستم، دو حالت دارد یا در خانه مقداری سوپ یا آش برای وعده شام آماده کرده ام و همراه خودم آورده ام. در این صورت هر دو روز یک بار فقط وعده نهار را رزرو می کنم، همراه خودم ظرف می برم که باقی غذا را برای نهار روز بعد داشته باشم. برای شام هم که غذا از خانه اورده ام.
ولی اگر غذا از خانه نیاورده باشم، هر روز فقط یک وعده غذا می گیرم و باقی را برای وعده بعد در یک ظرف نگه می دارم.
2- وقتی شهرستان و در خانه هستم.
وقتی جایی مهمانی هستیم تذکر می دهم که به اندازه کافی برایم غذا کشیده شود.
وقتی می خواهم آشپزی کنم تعداد افراد را می شمارم (در شمارش اگر میزان غذای مهمان را بدانم به آن توجه می کنم. مثلا من و خواهرم روی هم یک پیمانه می خوریم . مادرم و زن برادرم هم روی هم یک پیمانه . پس برای چهار نفر دو پیمانه می ریزم. و در کل یک پیمانه بیشتر می ریزم ( می دانم که بعدا گرم می کنیم و استفاده می کنیم . برای اینکه یک وقت غذا کم نیاید. )
در سر سفره برای ماست کاسه های خیلی کوچک می گذارم.
برای ترشی و خورشت هم در یک ظرف می ریزم و قاشق می گذارم که هر کس به حد نیاز کنار بشقابش بردارد.
اگر خورشت زیاد بیاید و نخواهیم که به زودی از آن استفاده کنیم در فریزر قرار می دهم.
اگر برنج زیاد بیاید سعی می کنم برای وعده بعد یک خورشت یا یک سس خیلی کم برای خودمان آماده کنم که با آن برنج استفاده شود.
غالبا اینکه غذا تازه استفاده شود بهتر است ولی برخی مواقع هم می توان غذا را تا دو روز به صورت گرم کردنی استفاده کرد.
اگر در یخچال غذای گرم کردنی کم داشته باشیم یک غذای خیلی ساده هم به مقدار کم درست می کنم که هر دو باهم استفاده شوند.
اگر در یخچال غذای گرم کردنی به اندازه یک وعده برای خانواده داشته باشیم دیگر غذا آماده نمی کنم و همان را گرم می کنیم.
اگر مقداری برنج مانده است و می خواهم برای وعده بعدی هم برنج درست کنم، آن برنج قبلی را ته قابلمه می ریزم که ته دیگ شود (اگر خانواده ته دیگ دوست دارند و غذای مانده نمی خورند می توان از این شیوه ها استفاده کرد. )
وقتی مهمان دارم عادت دارم فقط یک نوع خورشت درست می کنم و کنارش از سبزی و سالاد و ماست برای متنوع بودن سفره استفاده می کنم. درست کردن دو خورشت یا چند نوع غذا واقعا اسراف است.
این ویدئوی کوتاه رو شاید توی تلویزیون دیده باشید. ایده ای برای توجه دادن آدم ها به اضافه از حد خریدن:point_down:
تجربه مصرفی که خودم داشتم:
راهکار:
مشکل:
بزاریم بعد از اینکه تعداد افراد مشخص شد غذا را اماده کنیم
