در ایران قبل از انقلاب برنامه پیکار با بیسوادی در برنامه‌های دولت‌ها قرار داشت و پس از انقلاب یعنی سال 58 با تاسیس سازمان نهضت سوادآموزی کشور، موضوع آموزش بی‌سوادان جنبه مردمی و ملی گرفت.
ایران در سند برنامه پنجم توسعه باید بیسوادی رو ریشه کن می کرد.(تاریخ اعتبار این برنامه سال 94 هست…)
به علاوه هنوز بعد از این همه سال به افرادی بر می خوریم که سواد خوندن و نوشتن ندارن. یه نکته ای که خیلی دردناکتره سال ۱۳۹۳ خبرگزاری تسنیم یه گزارش تهیه کرده که توی اون گزارش به نقل از رییس نهضت سواد آموزی کشور می گه: “۲۰ میلیون نفر بیسواد مطلق و کم سواد که سطح سواد آنها تا دوره ابتدایی است، در کشور داریم، کودکان کار، کودکان معلول و بد سرپرست و بی سرپرست بیشتر از چرخه تحصیل باز می‌مانند.”
بذارین یه آمار دیگه از همون خبر رو براتون بذارم: “از میان جمعیت 70 میلیونی کشور حدود 30 میلیون نفر سطح سوادشان حداکثر تا دوره راهنمایی است. از این میان حدود 3.5 میلیون نفر بیسواد مطلق در کشور وجود دارد و تمام این آمارها در شرایطی گزارش شده است که نهضت سوادآموزی در کشور فعالیت می‌کند و تا پایان برنامه پنجم توسعه بیسوادی در گروه سنی 10 تا 49 سال باید ریشه کن شود.” (توجه کنید که برنامه پنجم توسعه تا سال 94 اعتبار داشته)
جدای از کودکان کار که همیشه ازشون می شنویم افراد زیادی هم هستن که در سنین بزرگسالی قرار دارن ولی سواد کافی ندارن. این نکته اینجا به ذهنم رسید که با چند تا نگهبان برخورد کردم که سواد کمی داشتن متاسفانه دو نفر از این افراد کلن سواد خوندن و نوشتن نداشتن.
مجله گاردین:" بیش از ۷۸1 میلیون نفر از جمعیت بالای 15 سال جهان برغم همه تلاش‌ها بیسواد مانده اند!"
چقدر از کار های نهضت سواد آموزی می دونید؟ کجای کار ایراد داشته که ما هنوز نتونستین
بی سوادی رو ریشه کن نکردیم؟ توی دنیا چه تجاربی سراغ دارین برای این منظور؟